Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Βάλτε τέλος στην ασυδοσία των ελίτ της Δύσης

Προσφυγικό, ανισότητα και χρηματιστηριακός πλούτος φέρνουν τις κοινωνίες στα όρια. Οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις οδηγούν τους πολίτες στον λαϊκισμό. Γιατί απειλείται η δημοκρατία και ποια είναι τα στοιχήματα για ΕΕ-ΗΠΑ. Γράφει ο βασικός σχολιαστής των FT.
Στην εναρκτήρια αναμέτρηση για την κούρσα του 2016 για τον Λευκό Οίκο, ο Τεντ Κρουζ, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος που έχει χαρακτηριστεί «τσαρλατάνος», ξεπέρασε τον Ντόναλντ Τραμπ, έναν «νάρκισσο».
Εν τω μεταξύ, ο Μπέρνι Σάντερς, ένας αυτοποκαλούμενος σοσιαλιστής Δημοκρατικός, ήρθε σχεδόν ισόπαλος με την αγαπημένη του κατεστημένου,Χίλαρι Κλίντον.
Η αντίδραση κατά των ελίτ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν (και πώς) οι δυτικές ελίτ μπορεί να έρθουν πιο κοντά στον λαό.
Δεν είμαστε Κινέζοι. Ενδεχομένως ακόμα και οι Κινέζοι δεν θα είναι για πάντα ικανοποιημένοι με την παραχώρηση της ευθύνης για τις δημόσιες υποθέσεις σε μια αυτόκλητη ελίτ.
Στη Δύση ωστόσο, η ιδέα του «συμμετέχοντος πολίτη» (citizenship) -ότι η δημόσια ζωή ανήκει σε όλους τους πολίτες- δεν έχει απλά τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι το αντικείμενο ενός αγώνα των τελευταίων αιώνων, με επιτυχημένη τελικά έκβαση. Ενα βασικό συστατικό του αγαθού βίου είναι ότι οι άνθρωποι δεν απολαμβάνουν μόνο μια σειρά προσωπικών ελευθεριών, αλλά έχουν και φωνή για τα κοινά.
Το αποτέλεσμα της ατομικής οικονομικής ελευθερίας μπορεί να είναι η μεγάλη ανισότητα, που ακυρώνει οποιαδήποτε ρεαλιστική αντίληψη για τη δημοκρατία. Η διακυβέρνηση των πολύπλοκων σύγχρονων κοινωνιών απαιτεί τεχνικές γνώσεις -και είμαστε ήδη αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, το χάσμα ανάμεσα στις οικονομικές και τεχνοκρατικές ελίτ και τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων να γίνει πολύ μεγάλο για να γεφυρωθεί.
Αν τα πράγματα γίνουν οριακά, μπορεί να καταρρεύσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης. Τότε είναι που οι ψηφοφόροι θα στραφούν σε πρόσωπα εκτός συστήματος για να καθαρίσουν την κατάσταση. Βλέπουμε μια στροφή σε τέτοια πρόσωπα όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Μια βολική άποψη είναι πως οι δυσαρεστημένοι θα εκφράσουν την οργή τους, αλλά το κέντρο θα κρατήσει. Αυτό είναι αρκετά πιθανό. Αλλά είναι μια ριψοκίνδυνη στρατηγική. Αν η απογοήτευση γίνει μεγαλύτερη, τοκέντρο μπορεί να μην κρατήσει. Αλλά ακόμα και αν κρατήσει, μια δημοκρατική κοινωνία στην οποία μια μεγάλη μειοψηφία είναι δυσαρεστημένη, την ώρα που η πλειοψηφία είναι γεμάτη δυσπιστία, δεν μπορεί να είναι μια χαρούμενη κοινωνία.
Ένα τέτοιο χάσμα έχει αρχίσει να δημιουργείται ανάμεσα στη στάση των ελίτ απέναντι στους εγκαθιδρυμένους θεσμούς και στη στάση της ευρύτερης μάζας των πολιτών.
Ποιες είναι οι ρίζες για αυτό το χάσμα; Μία είναι οι πολιτιστικές αλλαγές. Μια άλλη είναι απέχθεια για αλλαγές στην εθνική σύνθεση των κρατών. Υπάρχει επίσης μια αγωνία για την άνοδο της ανισότητας και την οικονομική ανασφάλεια. Αλλά ενδεχομένως η πιο βασική αιτία είναι μια όλο και αυξανόμενη αίσθηση ότι οι ελίτ είναι διεφθαρμένες, εφησυχασμένες και ανίκανες. Οι δημαγωγοί εκμεταλλεύονται αυτά τα αισθήματα οργής και ανησυχίας. Αυτή είναι η δουλειά τους.
Όπως επισημαίνει μια πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, η ανισότητα έχει αυξηθεί σημαντικά στα περισσότερα μέλη του τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1% έχει απολαύσει εξαιρετικά μεγάλες αυξήσεις στο μερίδιο του συνολικού προ φόρων εισοδήματος. Η διαφορά αυτή ανάμεσα στην επιτυχία των οικονομικών ελίτ και στην αποτυχία των υπολοίπων είναι ιδιαίτερα έντονη στις ΗΠΑ. Όπως σημειώνει ο ΟΟΣΑ: «Ανάμεσα στο 1975 και στο 2012 περίπου το 47% της συνολικής ανάπτυξης στα προ φόρων εισοδήματα πήγαν στο πλουσιότερο 1%».
Καθώς οι ΗΠΑ οδεύουν σε μια λατινοαμερικάνικου τύπου κατανομή εισοδήματος, η πολιτική τους ζωή έχει μολυνθεί από λατινοαμερικάνικου τύπου λαϊκιστές, τόσο από τα αριστερά, όσο και από τα δεξιά.
Πώς θα έπρεπε να αντιδράσουν αυτοί στο κέντρο; Οι επιτυχημένοι πολιτικοί κατανοούν ότι οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι οι ανησυχίες τους θα ληφθούν υπόψη, ότι τα παιδιά τους έχουν την προοπτική μιας καλύτερης ζωής και ότι θα συνεχίσουν να έχουν έναν βαθμό οικονομικής ασφάλειας. Πάνω από όλα, πρέπει να εμπιστευτούν για μια ακόμη φορά την ικανότητα και την εντιμότητα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ.
Αυτά είναι μερικά από όσα πρέπει να γίνουν. Πρώτον, από όλες τις πτυχές της παγκοσμιοποίησης, η μαζική μετανάστευση έχει τις πιο ανατρεπτικές συνέπειες. Οι διασυνοριακές μετακινήσεις πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο. Η παρουσία 11 εκατομμυρίων μεταναστών χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να είχε επιτραπεί. Στην περίπτωση της Ευρώπης, η ανάκτηση του ελέγχου των συνόρων αποτελεί προτεραιότητα, αν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβιώσει. Οι πρόσφυγες πρέπει να γίνουν η προτεραιότητα. Αυτό προϋποθέτει η Ευρώπη να καταφέρει να προωθήσει την τάξη και πέρα από τα σύνορα του μπλοκ.
Δεύτερον, η ευρωζώνη πρέπει να προχωρήσει σε μια ριζική επανεξέταση της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας. Είναι τρομερό ότι η πραγματική συνολική ζήτηση είναι χαμηλότερη από ό,τι στις αρχές του 2008.
Τρίτον, πρέπει να μπουν περιορισμοί στον χρηματοοικονομικό τομέα. Είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η ασυγκράτητη εξάπλωση της χρηματοοικονομικής δραστηριότητας δεν έχει φέρει μετρήσιμες βελτιώσεις στην οικονομική απόδοση. Αλλά έχει επιτρέψει μια τεράστια μεταφορά πλούτου.
Επιπλέον, ο καπιταλισμός πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται στον ανταγωνισμό. Είμαστε σε μια νέα Χρυσή Εποχή (Gilded Age), όπου οι επιχειρήσεις ασκούν μεγάλη πολιτική επιρροή. Μια απάντηση σε αυτό είναι να προωθηθεί με κάθε τρόπο ο ανταγωνισμός. Κάτι τέτοιο θα χρειαστεί αποφασιστικές δράσεις.
Στη συνέχεια, η φορολόγηση πρέπει να γίνει πιο δίκαιη. Οι κάτοχοι κεφαλαίου, οι πιο επιτυχημένοι διαχειριστές κεφαλαίου και κάποιες κυρίαρχες εταιρείες απολαμβάνουν εξαιρετικά χαμηλή φορολόγηση των κερδών τους. Δεν αρκεί για τους επιχειρηματικούς ηγέτες να συνεχίσουν να επιμένουν ότι δεν παραβιάζουν τους νόμους. Αυτός δεν είναι ένας ικανοποιητικός ορισμός για την ηθική συμπεριφορά. Η αντίληψη αυτή είναι εξαιρετικά υποκριτική, όταν η διαμόρφωση των νόμων αυτών καθορίζεται από οικονομικά συμφέροντα.
Επιπρόσθετα, πρέπει να αμφισβητηθεί το δόγμα της υπεροχής των μετόχων. Οι μέτοχοι απολαμβάνουν το μεγάλο πλεονέκτημα της περιορισμένης ευθύνης. Με τα ρίσκα περιορισμένα, τα δικαιώματα ελέγχου θα έπρεπε να περιοριστούν και αυτά προς όφελος όσων είναι περισσότερο εκτεθειμένοι στα ρίσκα που αντιμετωπίζει η εταιρεία, όπως οι εργαζόμενοι με πολλά χρόνια εργασίας.
Και τέλος, πρέπει να υπάρξουν όρια στον ρόλο του χρήματος στην πολιτική.
Οι δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν αυξανόμενες πιέσεις. Μεγάλη μερίδα των πολιτών αισθάνεταιπεριφρονημένη και στερημένη.
Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να συνεχίσει να παραβλέπεται.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΣΑΝΤ–ΠΟΥΤΙΝ-ΚΟΥΡΔΩΝ.

BY  · ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 12, 2016
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Στις 21 του περασμένου Οκτωβρίου ο πρόεδρος της Συρίας Άσαντ, με μια επιχείρηση έκπληξη περνώντας πάνω από το Ιράκ και Ιράν πήγε στην Μόσχα όπου είχε πολύ σημαντική συνάντηση με τον πρόεδρο Πούτιν. Η επίσκεψη αυτή του Άσαντ στην Ρωσία, είχε εκπλήξει τότε και τους Τούρκους αλλά και τους Νατοϊκούς που δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το αεροπλάνο του Σύριου προέδρου που συνοδεύονταν από ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη.
Στην συνάντηση αυτή τέθηκε επί τάπητος το κύριο θέμα για το οποίο έγινε ο αιματηρός εμφύλιος της Συρίας, δηλαδή το ενεργειακό ζήτημα. Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, συζητήθηκε το ζήτημα του λεγομένου «Βορείου Διαδρόμου», δηλαδή τον διάδρομο της βορείου Συρίας που θα είναι υπό τον έλεγχο των Κούρδων και θα συνδέει ενεργειακά την Συρία με το βόρειο Ιράκ και στη συνέχεια με το Ιράν. Επαναλήφτηκε δηλαδή το μεγάλο σχέδιο του ενεργειακού αγωγού Ιράν-Ιράκ-Συρίας.
syrian_map
Σημαντικό είναι ότι την ίδια μέρα που ο Πούτιν συναντήθηκε με τον Άσαντ έχει στη συνέχεια συνάντηση με την ηγεσία του κουρδικού PYD της Συρίας, τους Asya Osman και Enver Müslim.  Στις συναντήσεις αυτές αποφασίστηκε να ενισχυθεί με κάθε μέσο το κουρδικό κίνημα της Συρίας έτσι ώστε να προχωρήσει το σχέδιο του Βορείου Διαδρόμου.
Αυτό το σχέδιο τώρα  έχει μπει σε εφαρμογή γεγονός που έχει θορυβήσει την Άγκυρα καθώς η πραγματοποίηση του θα απομονώσει την Τουρκία και γεωγραφικά αλλά και ενεργειακά, καθώς θα πέσει σε αχρηστία ο αγωγός Κιρκούκ-Τζευχάν, ενώ θα δώσει το έναυσμα για την ανεξαρτητοποίηση των Κούρδων της Συρίας.
Ο στόχος των Κούρδων είναι αυτή την στιγμή η Μεσόγειος και η ενοποίηση των Κούρδων της βορειοδυτικής Συρίας με τον κουρδικό θύλακα του Afrin και στην συνέχεια με τους Ρώσους της Λαττάκειας, ενώ θα τεθεί υπό άμεσο κίνδυνο η τουρκική περιοχή του Hatay.
Όλα αυτά προκαλούν μεγάλο πονοκέφαλο στην Άγκυρα γι’ αυτό και σε απεγνωσμένες κινήσεις συγκεντρώνει συνεχώς στρατεύματα στον θύλακα του Cerablus απειλώντας συνεχώς για χερσαία εισβολή στην Συρία, παρά τις πολύ αυστηρές ρώσικες προειδοποιήσεις.
Εκτός από αυτό όμως   η Τουρκία για να ξεπεράσει αυτή την απειλή προσπαθεί τώρα και με την στήριξη της Γερμανίας να παρασύρει το ΝΑΤΟ στις δικές της θέσεις σε απ’ ευθεία αντιπαράθεση με την Ρωσία όσο επικίνδυνο είναι αυτό για τηνπαγκόσια ειρήνη.
Το δυσάρεστο εδώ είναι ότι και η Αθήνα σέρνεται από αυτά τα τουρκογερμανικά σχέδια, παρά του ότι είναι κάθετα αντίθετα με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Ναι ρε, ΔΡΑΧΜΗ. Διαβάστε το και μοιραστείτε το να ξυπνήσει κόσμος!


Ναι ρε, ΔΡΑΧΜΗ. Διαβάστε το και μοιραστείτε το να ξυπνήσει κόσμος!


Στο δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας: ΔΡΑΧΜΗ. Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία, οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα…

Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από αυτό το δίλημμα.

Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?

Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?

Ποιος είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και είναι η ώρα σιγά-σιγά να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?

Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να ..
μείνουμε κιόλας?

Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?


Εξηγούμαι:

1. Το ευρώ από τη φύση του ….
….και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα.

Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος.
Είναι αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο “χρυσό κανόνα” και επομένως, η αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος δεν αντιστοιχεί σε χρυσό.

Δηλαδή είναι …αέρας. Δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.

2. Περαιτέρω, το ευρώ είναι νόμισμα που παράγει από την στιγμή της παραγωγής του, χρέος. Πώς γίνεται αυτό;

Να η απάντηση: Το ευρώ “κόβεται” από την ΕΚΤ.
Αλλά η ΕΚΤ (από τις ιδρυτικές συμβάσεις της ΟΝΕ) δεν μπορεί να είναι απευθείας δανειστής κρατών.

Η ΕΚΤ υποχρεούται να δανείζει με το βασικό παρεμβατικό επιτόκιο (αυτή τη στιγμή 0,75%) τις εμπορικές τράπεζες κάθε κράτους.

Στη συνέχεια, οι τράπεζες δανειοδοτούν τα κράτη, είτε με τη σύναψη δανειακών συμβάσεων (οπότε το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται μεταξύ 3 και 6% και καθορίζεται με διμερείς διαπραγματεύσεις) είτε με την αγορά ομολόγων χρέους (οπότε το επιτόκιο δανεισμού προσδιορίζεται από τις χρηματαγορές κατ΄ αρχή επάνω στο δίπολο “προσφορά-ζήτηση” και ανάλογα με την επικινδυνότητα της τοποθέτησης , αυτά είναι τα διαβόητα spreads).

Άρα, τελικά, ο αέρας που παράγει η ΕΚΤ καταλήγει να αποτελεί προϊόν δανεισμού, ο οποίος επιβαρύνει επιτοκιακά ένα κράτους περί το 4%-5%.
Παράδειγμα: Έστω ότι η ΕΚΤ έκοψε 100€. Αυτά τα δανείζει στην τράπεζα Τ με επιτόκιο 0,75%. Η Τράπεζα Τ τα δανείζει με τη σειρά της στο κράτος Κ με επιτόκιο 5%. Άρα το κράτος, όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής, θα πρέπει να αποπληρώσει 105€. Από αυτά τα 105€, τα 4,25 θα τα κρατήσει η τράπεζα Τ, ως απόδοση του επιτοκίου της. Και τα υπόλοιπα 100,75€ θα πρέπει να τα αποδώσει στην ΕΚΤ.
Ας το δούμε με ερωταπαντήσεις για να γίνει σαφές τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω:
Ερώτηση: Άρα, ποιος κερδίζει με τον τρόπο λειτουργίας του ευρώ?

Απάντηση: Οι τράπεζες και η ΕΚΤ.

Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ παράγει χρέος?

Απάντηση: Ασφαλώς ναι! Άλλωστε, για να αποδοθεί 5% τόκος σημαίνει ότι απαιτείται ανάπτυξη περίπου 8%-10% στο ΑΕΠ της χώρας, ώστε αφαιρουμένων των λειτουργικών εξόδων, να απομένει κέρδος από την ανάπτυξη της τάξης του 5% που μπορεί να αποπληρώσει τους δανειστές.

Αλλά τέτοιας έντασης αναπτύξεις ΠΟΤΕ δεν παρουσιάστηκαν στα κράτη της ΟΝΕ, από την δημιουργία της μέχρι και σήμερα.
Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ, δεν ευνοεί κράτη αλλά τράπεζες;

Απάντηση: Όχι, λάθος! Το ευρώ στην λειτουργία του ως δανειακό προϊόν, ευνοεί τις Τράπεζες. Αλλά ως μέσο συναλλαγών ευνοεί την παραγωγική υπερδύναμη της ΟΝΕ, την Γερμανία.

Η Γερμανία με τον ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό της, συγκεντρώνει τεράστια ποσά από τις εξαγωγές, τα οποία οι χώρες με ισχνή παραγωγική δομή αναγκάζονται να καταβάλλουν για να αποκτούν αυτά που χρειάζονται. 

Από την άλλη πλευρά, οι χώρες που δεν έχουν ισχυρή παραγωγική δομή παρουσιάζουν εμπορικά ελλείμματα, τα οποία προσπαθούν να τα καλύψουν από την παροχή υπηρεσιών (πχ από τον τουρισμό ) και από τον δανεισμό. 

Επομένως, η Γερμανία κεφαλαιοποιεί το κέρδος που παράγει το ευρώ, πουλώντας τα προϊόντα της, ενώ εμείς χρεωνόμαστε προκειμένου να τα αγοράσουμε, καθώς το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου δεν μας επιτρέπει την δημιουργία αποθεματικών κεφαλαίου από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών.
Ερώτηση: Αυτό όμως είναι φαύλος κύκλος. Όποιος χρεώνεται διαρκώς κάποτε θα καταρρεύσει. Επομένως, το ευρώ, δημιουργώντας συνεχώς χρέη προς όφελος των ισχυρών, είναι τελικά ένα εργαλείο εκπόρθησης κρατών;

Απάντηση: Ασφαλώς. Το ευρώ φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος. Είναι και πολιτικό όπλο. Δημιουργώντας χρέη, επιβάλλει πολιτικές. Και εν τέλει, αναγκάζει σε απώλεια εκφάνσεων της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, προκειμένου για την εξυπηρέτηση των χρεών. Επομένως, όταν το ευρώ θα έχει επιτελέσει τη λειτουργία του, δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξής του.
Ερώτηση: Άρα η ίδια η Γερμανία μπορεί αν φύγει πρώτη από το ευρώ;

Απάντηση: Ήδη στη Γερμανία η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει και μάλιστα, ακούγεται πολύ το moto “εμείς ότι είχαμε να κερδίσουμε από την κρίση το κερδίσαμε, τώρα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ”.

Ερώτηση: Άρα εμείς γιατί κοπτόμεθα για το ευρώ τόσο πολύ;

Απάντηση: 
1. Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και σε ενδεχόμενο επανόδου σε εθνικό νόμισμα και με την εφαρμογή αυστηρής νομισματικής πολιτικής, δεν θα μπορέσουν ΠΟΤΕ να επαναπατρίσουν αυτά τα κεφάλαια, και 
2. Γιατί είμαστε τα ιδανικά θύματα και ψώνια, ευρωλιγούρηδες και ξενομανείς, κομπεξικοί και φραγκογλύφτες…

Σχετικό είναι και το θέμα μιας πρότασης που υποβάλλουμε αρκετοί (μεταξύ αυτών κι εγώ ήδη με την σημείωσή μου αυτή) σχετικά με την δυνατότητα ή ίσως και την αναγκαιότητα έκδοσης χρυσής δραχμής, τουλάχιστον για τις εξωτερικές μας συναλλαγές, ως κράτος.

Το ζήτημα της χρυσής δραχμής και του χρυσού κανόνα είναι περίπου ίδια αλλά και πολύ διαφορετικά.

Ειδικότερα: Ένα νόμισμα που κυκλοφορεί ως αξία αντιστοιχούσα σε χρυσό, σημαίνει ότι, αν το πας στην τράπεζα της Ελλάδας και ζητήσεις την αξία του νομίσματος σε πραγματικό χρυσό, τότε θα πάρεις τον αντίστοιχο χρυσό.
Επομένως, θα πρέπει το ύψος των κυκλοφορούντων νομισμάτων, το σύνολο του χρήματος που κυκλοφορεί σε μια χώρα, να αντιστοιχεί σε αποθεματικά χρυσού. Αυτό είναι ο λεγόμενος “χρυσός κανόνας”.

Πχ αν το ευρώ ήταν νόμισμα σε αξία χρυσού, τότε εσύ θα μπορούσες να μεταβείς στην τράπεζα της Ελλάδας με ένα χαρτονόμισμα των 100€ και να ζητήσεις να λάβεις την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού.

Περίπου όμοια είναι η λειτουργία του χρυσού νομίσματος αλλά είναι επίσης και εντελώς διαφορετική ταυτόχρονα. Ο λόγος είναι απλός:
Το χρυσό νόμισμα δεν αποτελεί νόμισμα σε αντικατάσταση αξίας, αλλά αποτελεί το ίδιο το νόμισμα αξία καθ’ εαυτή, αφού είναι χρυσό.

Επομένως, η συναλλακτική συμπεριφορά στις 2 περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετική. Στην πρώτη περίπτωση (του χρυσού κανόνα) συναλλάσσεσαι συμπράττοντας σε ΥΠΟΣΧΕΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, εκτιμώντας ότι η λογιστική αξία του νομίσματος αντιστοιχεί σε αποθεματικό χρυσού. 

Στην δεύτερη περίπτωση, όμως συναλλάσσεσαι με ΕΚΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, αφού στην πραγματικότητα συναλλάσσεσαι με χρυσό. Δηλαδή στην πρώτη περίπτωση μετατρέπεις την λογιστική αξία σε χρυσό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, μετατρέπεις το χρυσό σε λογιστική αξία.

Έτσι, η πρότασή μου για κυκλοφορία εθνικού χρυσού νομίσματος λαμβάνει υπόψη της μια άκρως αντίθετη παράμετρο σε σχέση με την έκδοση λογιστικής δραχμής.

Η έκδοση λογιστικής δραχμής (που δεν θα αντιστοιχεί σε αποθέματα χρυσού) σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν αυστηροί νομισματικοί κανόνες για την εισροή και εκκροή συναλλάγματος καθώς επίσης και να διασφαλιστεί ότι το νέο νόμισμα δεν θα γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε να μην δεχτεί πιέσεις και αναγκαστεί σε υποτίμηση.

Αλλά η έκδοση χρυσής δραχμής απαιτεί το νόμισμα να γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε λόγω ακριβώς της ενσωματωμένης αξίας του πολύτιμου μετάλλου από το οποίο έχει δημιουργηθεί και λόγω της τεράστιας ζήτησης σε χρυσό, να δεχτεί υπερτιμητικές πιέσεις και τελικά να ανατιμηθεί!

Έτσι η χρυσή δραχμή, αν ξεκινήσει στην ισοτιμία 1 χρυσή δραχμή =1200 ευρώ, τότε με την είσοδο του νομίσματος στις χρηματαγορές, το νόμισμα αυτό, λόγω ζήτησης θα αποκτήσει αυτόματα προστιθέμενη αξία λόγω ζήτησης που τουλάχιστον θα διπλασιάσει την αξία του μέσα σε λίγες ώρες!

Για να το καταστήσω πρακτικό το ζήτημα, ώστε να γίνει αντιληπτό:

Η Ελλάδα εκτιμάται ότι έχει διαθέσιμα κοιτάσματα χρυσού, ύψους περίπου 28 δις ευρώ. Εάν αυτό τον χρυσό τον μετατρέψουμε σε χρυσό νόμισμα, τότε μέσα σε λίγες ώρες και με την τεράστια υπερτιμητική πίεση που θα ασκηθεί στο νόμισμα (λόγω ζήτησης) η Ελλάδα θα μπορεί να διπλασιάσει ή ακόμα και να τριπλασιάσει την λογιστική αξία του νομίσματος και επομένως να κεφαλαιοποιήσει κέρδος, το οποίο θα προέρχεται ουσιαστικά από την εμπορία χρυσού.

Ωστόσο, αυτό το κέρδος είναι διπλό για τον επίσης απλό λόγο: 

Στις χρηματαγορές δεν θα ρίξουμε ΟΛΟ το ποσό των χρυσών δραχμών, γιατί αυτό αφενός θα δημιουργούσε πληθωριστικές τάσεις στο νόμισμα και αφετέρου λόγω υπερπροσφοράς δεν θα αποκτούσε την αναμενόμενη προστιθέμενη αξία.

Ρίχνοντας στις αγορές ένα ποσό ικανό να κάνει τους πάντες να ελπίζουν ότι “θα αγοράσουν χρυσό” αλλά ταυτόχρονα πολύ μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο του αποθεματικού μας, τότε… θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την αξία του χρυσού που θα είχαμε στα χέρια μας! Δηλαδή θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την οικονομική ισχύ της χώρας, χωρίς ποτέ να μεταβιβάσουμε τον χρυσό της!

Πάντως, το σημαντικό ΔΕΝ είναι το πώς θα διαχειριστούμε εμείς μια εθνική, λαϊκή δραχμή αλλά το πώς διαχειρίζονται κάποιοι το ευρώ. Εχθές δεν πρόλαβα να σας γράψω ότι ίσως το ευρώ να είναι ένα -από τη φύση του- θνησιγενές νόμισμα, από το οποίο πρώτη η Γερμανία θα θελήσει να αποχωρήσει για να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη της.

Οπότε τώρα, έχετε ακόμα περισσότερες ενδείξεις για το ποια θα πρέπει να είναι η επιλογή μας στο δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” και πόσο άσχημο παιχνίδι παίζεται στην πλάτη του λαού, από λαμόγια, δημοκόπους (όχι δεν έκανα λάθος, δημοκόπους ήθελα να γράψω) και ύαινες που τόσα χρόνια ζουν και δρουν παρασιτικά επάνω στο σώμα αυτής εδώ της χώρας και τώρα κόπτονται να μας πείσουν να μείνουμε στο ευρώ…

ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟ 40 (ΜΑΖΥ ΜΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ΗΡΩΕΣ) Πόλεμος του ‘40: Μια πάρα πολύ διδακτική φωτογραφία

kwnstantaras_polemos
Στην 1η σειρά, δεύτερος από αριστερά, ο Ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο Βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας.
Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο Τενόρος Κώστας Σάμιος.
Τελευταίος δεξιά ο Έμπορος Τσαλίκης.
Στην 2η σειρά, πρώτος από αριστερά ο Δημοσιογράφος Δ.Γαλερίδης.
Δεύτερος, ο Υπουργός Γεώργιος Καρτάλης.
Τρίτος, ο Καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος.
Τέταρτος, ο Συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς.
Πεμπτος, ο Βιομήχανος Συμεόνογλου.
Έκτος, ο Δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ.
Όλοι, όταν ο ολοκληρωτισμός έφθασε στο μη περαιτέρω, δεν “σφύριξαν” αδιάφορα αλλά έκαναν το καθήκον τους.
Όλοι πολέμησαν στην 1η γραμμή.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όταν τραυματίσθηκε στη μάχη  και έγινε καλά, ζήτησε να επανέλθει στην γραμμή του πυρός.
Συγγενεύει βλέπετε το θάρρος της Σκηνικής Πράξης και το θάρρος του πολέμου, με αυτό που διατυπώνει ο Θουκυδίδης στο Τέταρτο Βιβλίο της Ιστορίας του:
“Η Στοιχειώδης Λογική απαιτεί Απερισκεψία Ευέλπιδος” !!! (Δ 10.1)
(Εύελπις, ο άνθρωπος των καλών ελπίδων, ο νεαρός δηλαδή ανθρώπος.)
Απερισκεψία ευέλπιδος λοιπόν απαιτεί –πέρα από την εμβριθή γνώση του αντικειμένου- και και το Πεδίο της Σκηνής (δε βγαίνεις αλλοιώς να παίξεις!) και το Πεδίο της Μάχης στο “Θέατρο του Πολέμου” όπως πολύ εύστοχα έχει ονομάσει τα πεδία των μαχών η ανθρωπότητα (Theaters of War).
Και μια και ο λόγος για το «Θέατρο του Πολέμου», να αναφέρουμε  κι άλλους πρωταγωνιστές του:
Ο Ηθοποιός και πολύ αγαπητός μας Διονύσης Παπαγιαννόπουλος  πολέμησε σαν ανθυπολοχαγός κ χαρακτηρίσθηκε πολέμαρχος της 1ης γραμμής. papagianopoulos
Ο Ηθοποιός και λατρευτός μας Ντίνος Ηλιόπουλος ως Ασυρματιστής Πυροβολικού 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός και μοναδικός μας Παντελής Ζερβός ως λοχίας 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός, με την ξέχωρη κι αυτός θέση του στις καρδιές μας Νίκος Σταυρίδης
ως τραυματιοφορέας 1ης γραμμής.
Ο Ηθοποιός και αγαπητός της εποχής εκείνης Δήμος Αυγείας, που καταγράφεται ότι ως καταδρομέας κολύμπησε στο παγωμένο νερό με το μαχαίρι στο στόμα και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών,
μιας παγιδευμένης από τον εχθρό σημαντικής γέφυρας, επιτρέποντας έτσι την προέλαση του Ελληνικού στρατού στην Κορυτσά, η απελευθέρωση της οποίας σηματοδότησε την αποφασιστική καμπή
για την συντριβή των φασιστικών δυνάμεων.
Παρασημοφορήθηκε και συνέχισε να πολεμά μέχρι που σκοτώθηκε, πιστός στον υψηλό προορισμό του ρόλου του.
Ο Ηθοποιός και επίσης αγαπητός της εποχής εκείνης Πάνος Κυριακόπουλος, έπεσε πολεμώντας στον Αυλώνα.
Καταγράφεται ότι οι απώλειες του Αυγεία και του Κυριακόπουλου, ήταν οι μεγάλες θεατρικές απώλειες της εποχής.  Για τον Κυριακόπουλο μάλιστα ο ηθοποιός, συγγραφέας και δημοσιογράφος
Χρήστος Πυρπασόπουλος, συγκλονισμένος αναφέρει στους στίχους του:
«…έπεσε… ο φτωχός ο θεατρίνος… ο άξιος Πολεμιστής…  ανδρικά στη μάχη… του Θεάτρου του Πολέμου… Πρωταγωνιστής…»
Οι Ηθοποιοί μας Θάνος Κωτσόπουλος, Μάνος Κατράκης, Λυκούργος Καλλέργης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γκίκας Μπινιάρης, Νάσος Χριστογιαννόπουλος,  Φροίξος Θεοφανίδης, Μάκης Τζίνης, Στέφανος Πήλιος, κ.ά. που τους βλέπουμε ακόμη στις μοναδικές Ελληνικές ταινίες  ή τους ακούμε στα εξαίσια Θεατρικά του Τρίτου προγράμματος στο Ραδιόφωνο, όλοι στρατιώτες και πρωταγωνιστές της 1ης γραμμής.
Μαζί και μ’άλλους ανθρώπους της Τέχνης, όπως ο Τενόρος Γ. Τουμπακάρης,
που έπεσε ηρωικά και «με απερισκεψία ευέλπιδος» μαχόμενος, ή ο θεατρικός συγγραφέας και γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου Άγγελος Τερζάκης, που καταγράφεται ότι παρέμεινε στη ζώνη του πυρός  ως το τέλος του πολέμου,  ή οι αγαπημένοι μας συγγραφείς και ποιητές,
Νίκος Καββαδίας, Νίκος Εγγονόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Άρης Δικταίος, Τάκης Σινόπουλος, Λουκής Ακρίτας, Γιώργος Σαραντάρης, Αστέρης Κοββατζής,  Άγγελος Βλάχος, Ανδρέας Καραντώνης, Στέλιος Ξεφλούδας, Γιάννης Μπεράτης, κ.ά. ή οι ζωγράφοι-σκηνογράφοι, μοναδικοί και αγαπητοί Σπύρος Βασιλείου και Γιάννης Τσαρούχης, που κρατούσε στα χέρια του πάντοτε
μια εικόνα της Μεγάλης Μάνας και ζωγράφισε την Παναγία της Νίκης.
tsarouxhs_panagia
Όλοι αυτοί μπορούν να πουν: «…έζησα το θαύμα…» όπως λέει ο Ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Ελύτης για τον εαυτό του. Γράφει:
«Δεν απέμενε παρά να κρατήσω τον όρκο μου και να δώσω υπόσταση
στον Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, αυτόν που είχε δοκιμαστεί σε όλα 
τα ανεβοκατεβάσματα της Ελληνικής Ιστορίας και που προχωρούσε ολοένα 
για να φτάσει μέσα και πέρα από το θάνατο…»
«Από το άλλο μέρος, έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω 
τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός. 
Θέλω να πω τι σημαίνει να μάχεσαι και συ…»
«Χωρίς την εμπειρία αυτή, πιστεύω δεν θα μου είχε ανοιχτεί ο δρόμος 
για το «Άξιον Εστί»… »
Ατενίζοντας με δέος και όχι ψευτο-επετειακά, τους δικούς μας αυτούς ανθρώπους που είχαν συνηθίσει
και είχαν ιδανικό τους το να μάχονται,  προβάλουμε ένα μόνο ακόμη παράδειγμα από την αρχική μας,
πάρα πολύ διδακτική φωτογραφία του πολέμου που παραθέτουμε:
Τον συγγραφέα Γιώργο Θεοτοκά (τέταρτο από αριστερά, στην πίσω σειρά) που έβαλε μέσον(!) για να πάει να πολεμήσει στην 1η γραμμή…!!!  Μάλιστα! για να πολεμήσει τους εισβολείς, έβαλε μέσον!  και συγκεκριμένα ως μέσον του για τον σκοπό αυτό ενεργοποιήθηκε  ο τότε Στρατηγός Σέργιος Γυαλίστρας.
Επομένως, αν συγκρίνουμε την ευρωστεία του πνεύματος αυτού, με την ασθενικότητα του σημερινού, εύκολα θα συμπεράνουμε  ότι η όποια κρίση έχει την αιτία της στην άλωση του μυαλού, στην καχεκτικότητα ψυχών σκοτισμένων,  από αλλότρια και ανύπαρκτα ιδεολογήματα, ξένων προς το θαύμα και την προέλαση της αληθινής ζωής και τέχνης που επιμένει να ορθώνεται και να ζητά «Αέρααααααα!!!»

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Kakis111@gmail.com kakhs

Πληροφοριακά Στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν από άρθρα, της Όλγας Σέλλα για τον Ελύτη, στην Καθημερινή• και του Τάσου Κοντογιαννίδη στην Real News, ο οποίος μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει για την εργασία του τιμηθεί, από την Ακαδημία Αθηνών και βραβευθεί από την Γερμανική ραδιοφωνία της Deutsche Welle.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

“Ο Δεκάλογος του πατριωτισμού… -*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».!!!


12631538_994007167304123_3003473712957092855_n
-Όποιος είναι αληθινός πατριώτης, ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Ελλάδα, τι σημαίνει πατρίδα, τι σημαίνει Έθνος. Από το 1911 μας το έχει διευκρινίσει ένας μεγάλος της λογοτεχνίας μας, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, όταν έγραψε και δημοσίευσε το δεκάλογο του πατριωτισμού.Ο Δεκάλογος του Πατριωτισμού*
-1.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.
-2.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.
-3.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.
-4.  Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η
εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.
-5.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ” όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.
-6.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ” εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ” εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πώς την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.
-7.  Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γι” αυτή, είναι να ζήσεις γι” αυτή. Ν” αφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι” αυτή.
-8.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν” ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.
-9.  Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.
-10.  Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι” αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι” αυτό ίσως και πολύ συχνό.
Πηγή:
Fileas Fong
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ 57 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ 57.000 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!!


oligarchy_1431884092_89
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΣΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ; Το πραγματικό οικονομικό πρόβλημα και οι ρίζες του
Το παγκόσμιο χρέος είναι 57 τρισεκατομμύρια, δηλαδή 57.000 δισεκατομμύρια !http://www.economist.com/content/global_debt_clock
Κατ’ άλλους το χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο.
Αυτά τα χρήματα «κάποιοι άγνωστοι κύριοι μιας ελίτ » τα έχουν δανείσει σε 130 περίπου χώρες με ένα εντελώς τοκογλυφικό επιτόκιο.
Αυτοί οι «κύριοι» κρύβονται πίσω από ένα δαιδαλωδες οικονομικό-τραπεζικό δίκτυο που έχουν δημιουργήσει, ώστε κανείς ποτέ να μην ανακαλύπτει σε ποια χώρα ανήκουν οι ίδιοι, σε ποιο θεό πιστεύουν, σε ποια ηθική «πατούν», κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία που δίνουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μορφώματα και τράπεζες.
Πίσω όμως από κάθε ίδρυμα, μόρφωμα ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκονται πραγματικά άτομα με όνομα, επίθετο, διεύθυνση κατοικίας και κράτος που διαμένουν και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα και η πολιτική δύναμη.
Ωστόσο δυο πράγματα είναι σίγουρα:
1. ότι αυτά τα αμύθητα ποσά που δάνεισαν, δεν είναι δυνατόν να τα απέκτησαν νόμιμα και να πλήρωσαν τους φόρους που τους αναλογούσαν
και 2. ότι αυτά τα ποσά δεν αντιπροσωπεύουν τα πραγματικά ποσά που δάνεισαν αλλά το σύνολο των τοκογλυφικών επιτοκίων, αποτέλεσμα της απληστίας τους για δύναμη και πλούτο.
Με τα πλούτη που απέκτησαν, απομυζώντας τον μόχθο των λαών, πληρώνουν τους συγχρόνους πολιτικούς και δημοσιογράφους για να διατηρούν και να διαιωνίζουν το τοκογλυφικό τους σύστημα.
Αυτοί οι «κύριοι» χρησιμοποίησαν μια σπουδαία έννοια, «την παγκοσμιοποίηση» που υποδήλωνε –μεταξύ άλλων- οικονομική ισότητα για τους λαούς, εάν στηρίζονταν στην ηθική και το δίκαιο, και αντί γι’ αυτό συγκεντρώνουν τον παγκόσμιο πλούτο σε πολύ λίγους για να οδηγήσουν στην απόλυτη φτώχεια και εξάρτηση τους πολλούς.
Όλοι οι λαοί θα καταλάβουν κάποια στιγμή ότι έγιναν σκλάβοι αυτής της παγκόσμιας δολοπλόκου συνωμοσίας που τους άρπαξε το βιος τους ξαφνικά και ανέντιμα.
Πως ;
Δίνοντας πρώτα δάνεια αφειδώς και εν συνεχεία δημιουργώντας οικονομική κρίση στα κράτη, ώστε τα κράτη και οι πολίτες να μην μπορούν να εξοφλήσουν το χρέος τους και έτσι οι τοκογλύφοι να πάρουν τα σπίτια και το βιος τους που είχαν βάλει ως ενέχυρο για να πάρουν αρχικά το δάνειο. Το όλο σκηνικό ήταν στημένο από την αρχή με την συνενοχή ορισμένων δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών και τραπεζών.
Ωστόσο εάν οι «κύριοι» αυτοί πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούσαν στα διάφορα κράτη, όλες οι χώρες θα ελευθερώνονταν από το μεγαλύτερο μέρος του απεχθούς τοκογλυφικού χρέους μέσα στο οποίο τους ενέπλεξαν, με την βοήθεια των διεφθαρμένων πολιτικών, τους οποίους βέβαια βοήθησαν οικονομικά ώστε να υφαρπάξουν την εξουσία των λαών τους.
Είναι γνωστός ο τρόπος με τους οικονομικούς δολοφόνους πως αρπάζουν το βιος των κρατών για να μην ορθοποδήσουν ποτέ οι πολίτες.
Τι μπορεί να γίνει ;
Οι εισαγγελείς όλων αυτών των χωρών που έχουν υπερχρεωθεί, να προσδιορίσουν μια «Παγκόσμια Επιτροπή Απεχθούς Χρέους» (Π.Ε.Α.Χ.), αποτελούμενη από μέλη από όλες τις χώρες, η οποία θα εξετάσει το χρέος των διαφόρων κρατών και θα καθορίσει σε ποια «συγκεκριμένα πρόσωπα» χρωστούν τα χρήματα αυτά.
Όχι σε ποιους φορείς, μορφώματα, τράπεζες κτλ. αλλά στα αντίστοιχα συγκεκριμένα πρόσωπα που κρατούν τους μεγάλους τίτλους και συγχρόνως (η Επιτροπή) θα ελέγχει εάν έχουν πληρωθεί οι αναλογούντες φόροι στα κράτη που δραστηριοποιούνταν τα πρόσωπα αυτά, όταν έκαναν τις εμπορικές τους συναλλαγές.
Κατά σύμπτωση κάτι τέτοιο επέβαλαν οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στους μικροεπενδυτές αλλά ποτέ δεν άγγιξαν το παγκόσμιο απόστημα των μεγαλοεπενδυτών-τοκογλύφων.
Επειδή όμως μια τέτοια παρέμβαση θα έφερνε πρωτίστως στην επιφάνεια την βαθιά διαφθορά των πολιτικών, οι κυβερνήσεις δύσκολα θα δεχθούν μια τέτοια εισαγγελική έρευνα (από το ποιες κυβερνήσεις θα δεχθούν μια τέτοια εισαγγελική παρέμβαση θα καθορίζονταν ποιες είναι αθώες και ποιες ένοχες).
Για τούτο όλοι οι λαοί θα πρέπει να δράσουν με σύνεση και συνέπεια. Όχι ξαφνικές επαναστάσεις αλλά συστηματική πληροφόρηση και επιμονή να αποκαλυφθούν όλοι οι τοκογλύφοι με τα ονόματα τους. Όχι τσιπς και φακέλωμα μόνο στο λαουτζίκο για να τον ελέγχουν απόλυτα.
Συγκεκριμένα ονόματα, συσχετίσεις με κρατικές επενδύσεις και πραγματικά οικονομικά σκάνδαλα να έλθουν άμεσα στο άπλετο φως. Να διαφανεί -εάν υπάρχει -κάποιος συνδετικός ιστός μεταξύ των τοκογλύφων μεγαλοεπενδυτών και ποιος είναι αυτός ο ιστός !
Αυτό θα ήταν η σημαντικότερη ίσως αποκάλυψη που πρέπει να γίνει στην όλη υπόθεση της υποδούλωσης των λαών.
Εάν αυτή η «πλούσια ελίτ» έχει στόχους τον πλουτισμό και την παγκόσμια διακυβέρνηση, τότε είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για όλους τους άλλους λαούς και τα κράτη. Για τούτο και μόνο το λόγο τα κράτη πρέπει να κρατήσουν και να διατηρήσουν την εθνότητα τους, διαφορετικά θα χαθούν σε μια χοάνη που χωνεύει και πολτοποιεί τα πάντα.
Το κέρδος πρέπει να έχει ένα ΌΡΙΟ, πέρα από το οποίο θα πρέπει να κηρυχθεί παράνομο και απεχθές και να τιμωρούνται οι ένοχοι με βαρύτατα πρόστιμα εάν δεν έχει δηλωθεί. Σε μια τέτοια περίπτωση και μόνο θα υπάρξει ισσοροπία ανάμεσα στις ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις, εφόσον τα κράτη θα αποκτήσουν οικονομική δύναμη την οποία τώρα έχουν παραχωρήσει σε μεμονωμένους οικονομικούς απατεώνες.
Αυτό θα απαιτήσει μια νέα συνειδητότητα για την ανθρωπότητα.
Οι λαοί σε ένα μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να ενημερωθούν για τη συγκεκριμένη κατάσταση την οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σύντομα. Αν ο κόσμος αυτός των σωστά πληροφορημένων πολιτών, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποκτήσει εύρος και δυναμική, τότε ο πλανήτης θα είναι έτοιμος για μια παγκόσμια ανατροπή και μια νέα συνειδητότητα θα αναπτυχθεί, που δεν θα αφήνει περιθώρια σε απατεωνιές οποιασδήποτε μορφής, όσο λεπτοφυείς κι αν είναι.
Αυτό που τρέμει η ελίτ δεν είναι οι κραυγές και η τρομοκρατία (αυτό αντίθετα τους βολεύει), αλλά το φως που θα ρίχνεται όλο και πιο άπλετο σε αυτά τα σκοτεινά κέντρα οικονομικών αποφάσεων που λειτουργούν σήμερα υποχθόνια χωρίς κανείς να μπορεί να αποκαλύψει τον πραγματικό τους ρόλο.
Μέχρι τη μεγάλη ανατροπή:
Το διαδίκτυο, τα blogs και τα social networks θα είναι το μέσο που θα φέρει την πληροφορία στα πλήθη όσο και αν προσπαθήσουν να τα απαξιώσουν ή να τα φιμώσουν τα συστημικά και υποδουλωμένα ΜΜΕ.
Μικρές ομάδες πολιτών θα πρέπει να συγκεντρώνονται και να συζητούν τα επείγοντα θέματα σε λεπτομέρειες. Μέσα από αυτές οι πραγματικοί ηγέτες θα ξεπηδήσουν. Οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται άμεσα και σε σχέση πάντα με τα αναφυόμενα τρέχοντα προβλήματα.
H βασική αρχή πρέπει να είναι: «ό,τι βοηθά την πατρίδα να επιβιώσει, είναι καλό και πρέπει να εφαρμόζεται».
Οι ομάδες θα πρέπει να αλληλοβοηθούνται και να συνεργάζονται ώστε να παράγεται έργο και κοινωνικός πλούτος σε όλα τα επίπεδα, στις καλλιέργειες, στην τεχνολογία, στην πληροφορική, στην υγεία, στις τέχνες κτλ.
Αυτό που πρέπει να γίνει επειγόντως είναι να ξαναγυρίσουν στην περιφέρεια οι Έλληνες που άφησαν τα χωριά τους χρόνια πριν. Μετά από χρόνια τα εξωράισαν ή τα ξανάχτισαν, τώρα είναι καιρός να πάνε να τα κατοικήσουν και να τα συντηρήσουν.
Έχει έλθει η ώρα να καταλάβουμε ότι ο θάνατος του διπλανού μας θα είναι και ο δικός μας θάνατος αλλά και το αντίθετο, η δική του επιβίωση θα σηματοδοτεί και την δική μας ευημερία και κατά συνέπεια την επιβίωση της Ελλάδας.

Μ.Δανέζης: Μποζόνιο Χιγκς -Τι μας κρύβουν για το θάνατο




«Όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας»

Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο…
Καθώς λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.
Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!
Χρήστος Ελμάζης (περιοδικό Άβατον):
Καθηγητά Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς.
Η έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό ανακαλυφθεί.
Μιλάμε για κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις. Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ βρούμε.
Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου…
Προσέξτε,δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι στις προσδοκίες τους. Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.
Εκφραστής αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian, Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν».
Όπως καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα να εκφέρει άποψη.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;
Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας.
Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν;
Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.
Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;
Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.
Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση,έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.
Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος,χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;
Όχι,είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).
Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.
Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο,τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.
Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.
Θεωρητικά,ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.
Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά,όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.
«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό…
Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.
Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;
Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα.Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.
Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές…
Ακριβώς.Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, έναmatrix.
Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της.Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.
Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.
Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;
Ακριβώς,όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες,για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.
Απο το Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43