H παρούσα κυβέρνηση-τσίρκο, η οποία αποτελείται από παλιάτσους με χιτλερικό μουστάκι, ρουφά (ή μολύνει) το αίμα των πολιτών σε δόσεις, μιμούμενη τα βαμπίρ. Κάποια στιγμή, διαφημίστηκαν οι 420 δόσεις για χρέη προς τις Τράπεζες και οι 240 δόσεις για χρέη προς την Εφορία και τα Ταμεία!
Αντιστοίχως, όταν η κυβέρνηση θέλει να εξοφλήσει το δικό της κοινωνικό χρέος προς τον λαό, καταφεύγει στο παγιωμένο πλέον τέχνασμα της επιδότησης, κοροϊδεύοντας ξεδιάντροπα τους πολίτες, που μοιάζουν πλέον ολοένα και περισσότερο με τους ευτυχισμένους σκλάβους που είχε οραματισθεί ο Άλντους Χάξλεϋ στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο.
Ειδικότερα, η κρατική επιδότηση, υπό την μορφή αμέτρητων πλέον επιδομάτων που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο (από επίδομα ρεύματος μέχρι και επίδομα διακοπών!), είναι στην ουσία η ανάστροφη όψη των διευκολυντικών δόσεων που προσφέρονται στους πολίτες:
Όπως οι δόσεις ανακουφίζουν τον πολίτη εκείνον που δεν μπορεί να πληρώσει μονομιάς το οφειλόμενο ποσό στους κρατικούς ληστές, ανακούφιση προσφέρει και ο καταιγισμός των επιδομάτων, τα οποία σκαρφίζεται κάθε φορά η ληστρική κυβέρνηση του υγειοναζιστικού μάπετ-σόου, επειδή δεν θέλει να λυτρώσει μονομιάς τον πολίτη.
Είτε δόση είτε επίδομα, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό:
Ο πολίτης μετατρέπεται σε εξευτελισμένο ζητιάνο και εν ταυτώ υποχείριο της μισάνθρωπης κυβέρνησης, η οποία (για την ώρα) γλεντάει τους δοσοεξαρτημένους ή επιδοματομανείς κακομοίρηδες.
Είναι, βεβαίως, γνωστό ότι η επιδοτούμενη σίτιση και τα κουπόνια προβάλλονται ως μέτρα μιας διαδεδομένης πολιτικής καταπολέμησης της φτώχειας, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Επειδή, όμως, η φτώχεια δεν αποτελεί ένα φαινόμενο παρθενογένεσης, αλλά, ιδίως στην σημερινή εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας, είναι καρπός της οικονομικής διαχείρισης που στοχευμένα εφαρμόζει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, προκειμένου να εξαθλιώσει όλους τους λαούς και να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχό τους, τα επιδόματα επιτελούν τον εξής ρόλο:
Προκαλώντας την παραίσθηση της κρατικής φιλανθρωπίας, λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης που αποσκοπούν στην αποτροπή της κοινωνικής έκρηξης και, ταυτοχρόνως, θυμίζουν σιγαστήρα που τοποθετείται στο όπλο με το οποίο η κυβέρνηση «δολοφονεί» εν ψυχρώ τους πολίτες της, οι οποίοι στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι δήθεν φιλεύσπλαχνες κυβερνήσεις που, όπως η ελληνική, προσποιούνται ότι νοιάζονται για τα βάσανα των νοικοκυριών (προσοχή: ο απαξιωτικός αυτός όρος [νοικοκυριά] δείχνει την υπεροψία με την οποία οι προύχοντες αντιμετωπίζουν τα αστικά μυρμηγκάκια!), γι’ αυτό και σπεύδουν να διαλαλήσουν τα πάσης φύσεως επιδοματικά ψίχουλα που κρεμάνε στο συρματόπλεγμα κάθε κοτετσιού, στην ουσία ενεργούν ως πυρομανείς πυροσβέστες, σύμφωνα με την λογική που υπαγορεύει η παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι/μέλι».
Άπαξ και εθιστούν οι πολίτες στην επιδοματομανία, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να εφαρμοσθεί λίγο αργότερα και το πολυπόθητο σχέδιο για την παροχή βασικού εισοδήματος σε όλους τους πολίτες μιας χώρας, ένα σχέδιο που (υποτίθεται ότι) χαρακτηρίζει μια καλή κοινωνία, μέλημα της οποίας είναι η υλοποίηση της καθολικής δικαιοσύνης, ελευθερίας και ασφάλειας.
Με το τέλος του δυστοπικού έτους 2022, ήγγικεν η ώρα ενός ακόμη επιδόματος, που στην ωραιοποιημένη διάλεκτο της νεοταξίτικης ψηφιακής τυραννίας ονομάζεται pass.
Πρόκειται για το «Market Pass» ή «Food pass» που προορίζεται να αξιοποιηθεί ως ένα ακόμη «όπλο» στην «μάχη κατά της ακρίβειας» (αυτή είναι η παράλληλη διάλεκτος των πολεμοχαρών Νεοταξιτών!), ήτοι του νέου μπαμπούλα που κουνάει πάνω από την κούνια των βρεφοποιημένων πολιτών ο δικτάτωρ πατερ(κ)ούλης και η κομπανία του.
Η εμετική ορολογία την οποία διέσπειραν κιόλας οι αξιοθρήνητοι λακέδες των ΜΜΕ –και εν ταυτώ γρανάζια της παγκόσμιας δικτατορίας– λειτουργεί για τους χαυνοπολίτες σαν το κουδούνι του Παβλόφ, ο οποίος το χτυπούσε πριν δώσει τροφή στο σκύλο-πειραματόζωό του. Αυτός ο ψυχανώμαλος πειραματιστής (εξελιγμένη εκδοχή του οποίου υπήρξε ο έτερος ψυχανώμαλος B. F. Skinner) είχε διαπιστώσει ότι, ήδη με το κουδούνισμα, τα σάλια του σκύλου άρχιζαν να τρέχουν.
Διαβάζοντας ή ακούγοντας, δηλαδή, ο Έλληνας την φράση «η πλατφόρμα για την υποβολή των αιτήσεων από τους δικαιούχους πρόκειται να ανοίξει στις αρχές Φεβρουαρίου», ήδη από αυτήν την στιγμή αρχίζουν να του τρέχουν τα σάλια. Ταυτοχρόνως, δεν βλέπει την ώρα να πάει να ψηφίσει το κόμμα της Ν.Δ. (= Νέας Δικτατορίας), ώστε να ανταμείψει το πατερ(κ)ούλικο κράτος για την νέα «μεγαλόψυχη αγαθοεργία» του.
Επομένως, το σκυλί του Παβλόφ είναι σήμερα το κάθε σκυλάκι του Μητσοτάκη, το οποίο ανταποκρίνεται περιχαρές σε κάθε επιδοματικό κάλεσμα, ώστε να αυτοεξευτελισθεί λαμβάνοντας τα κοκκαλάκια, ακριβέστερα τα αποφάγια που του πετά το σατανικό καθεστώς μετά το φαγοπότι των σαδιστών τυράννων του.
Όποιος θελήσει να επισκοπήσει τη λίστα με τα… γενναιόδωρα ποσά που θα σκορπίσει η μητσοτακική εκδοχή του κυρίου Τζόουνς στα σκυλάκια και τις κότες της οργουελικής φάρμας των ζώων, ή θα σκάσει στα γέλια ή θα τον πιάσει αναγούλα. Επί παραδείγματι, ένα ζευγάρι με 4 εξαρτώμενα τέκνα δικαιούται να λάβει 100 € ως μηνιαία «ενίσχυση»!
Πέρα από τον ταπεινωτικό συμβολισμό που έχει αυτό το χαμηλό ποσό, αξίζει να επισημάνουμε και το γεγονός ότι οι αυτιστικοί πολιτικοί της Νέας Δικτατορίας, αλλά και εν γένει όσοι πολιτικοί έχουν προσκυνήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων, χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, είτε πρόκειται για εμβολιασμό είτε για επιδότηση:
Όπως μιλούν για «ενίσχυση του ανοσοποιητικού» με νέες δόσεις εμβολίων, έτσι μιλούν και για «ενίσχυση του νοικοκυριού» με νέες επιδοτήσεις!
Η επιλογή των ίδιων όρων σε διαφορετικούς τομείς δεν γίνεται τυχαία. Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στοχεύει στην φτωχοποίηση του λεξιλογίου, ώστε να ευνουχίζει την κριτική ικανότητα των πολιτών (αυτό συνέβαινε και στο «1984» του Όργουελ):
Όσο πιο μετρημένες οι λέξεις, τόσο λιγότερο χρειάζεται να λειτουργεί το μυαλό μας.
Ο Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Ένα Φάντασμα στη Μηχανή» (μτφ.: Ι. Χατζηνικολή, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1977, σελ. 38) έγραφε:
«Η μεταμόρφωση της σκέψης σε γλώσσα δεν είναι μια διεργασία μονής κατεύθυνσης. Ο χυμός ρέει και προς τις δύο κατευθύνσεις, ανεβαίνει και κατεβαίνει τα κλαριά του δέντρου».
Στο ίδιο βιβλίο ο συγγραφέας παραδέχεται ότι τα πειράματα του Σκίνερ με ποντίκια που πιέζουν μοχλούς αλλά και με εκπαιδευμένα περιστέρια μάς «προμηθεύουν [με] όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να περιγράψουμε, να προβλέψουμε και να ελέγξουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά – στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η γλώσσα (η “ρηματική” συμπεριφορά), η επιστήμη και η τέχνη» (σελ. 15).
Τέλος, δεν πρέπει να μας ξεφύγει μια ακόμη λεπτομέρεια:
Ο δικαιούχος που θα επιλέξει την κατάθεση του επιδοματικού ποσού στον τραπεζικό του λογαριασμό «θα λάβει το επίδομα σε δύο τριμηνιαίες δόσεις στο ΑΤΜ. Δεν θα ελέγχεται πού δαπανά τα χρήματα. Μπορεί να τα κρατήσει στο λογαριασμό του ή να τα ξοδέψει για ταξίδια, betting [sic] ή ό,τι άλλο θέλει. Το ποσό όμως θα είναι 20% μικρότερο από όσο θα έπαιρνε αν είχε επιλέξει την άυλη κάρτα».
Όπως, λοιπόν, οι ενισχυτικές δόσεις των εμβολίων είναι κατ’ ευφημισμόν ενισχυτικές, το ίδιο ισχύει και για το νέο επίδομα, αφού ο «ωφελούμενος» μπορεί να σπαταλήσει το επίδομα στον τζόγο! Με αφορμή την λέξη «ωφελούμενος», διαπιστώνουμε πώς το οργουελικό καθεστώς της Νέας Δικτατορίας από την μια φτωχοποιεί την γλώσσα, από την άλλη όμως την εμπλουτίζει με ξύλινη ορολογία, η οποία έχει ανάποδη σημασία:
Τα επιδόματα στην πραγματικότητα δεν ωφελούν, αλλά βλάπτουν το κάθε σκυλάκι του Μητσοτάκη που εθίζεται στην επιδοματική κοκκαλολειχία.
Έτσι αποτρέπεται από την διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, η οποία θα προϋπέθετε την ενεργό εναντίωσή του στην εκμαυλιστική πολιτική της αέναης παροχής επιδομάτων.
Η τιμωρία για την μη επιλογή της ψηφιακής-άυλης κάρτας δεν πρέπει φυσικά να μας εκπλήσσει:
Ο κορωνοϊός και τα εμβόλια ήρθαν για να μας μπολιάσουν βιαίως τον ψηφιακό φετιχισμό, ώστε να εξοικειωθούμε ταχύτερα με τα εν μέρει ανθρωποκτόνα προϊόντα της τεχνητής νοημοσύνης: εθιζόμενοι στα ψηφιακά και τα άυλα, εξοικειωνόμαστε με την ιδέα να περάσει ο άνθρωπος στο παρασκήνιο και να επιτρέψει στις μηχανές να βγουν στο προσκήνιο. Ή έστω: άνθρωποι και μηχανές να οδηγηθούν σε μια αλλόκοτη-υβριδική παντρειά με τις ευλογίες των αντίχριστων ιερέων της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Για να καταστεί εφικτή αυτή η παντρειά, ο άνθρωπος θα πρέπει να αποδεχθεί ότι είναι δισυπόστατος: από την μια μεριά έχει σωματική-υλική-φυσική παρουσία, η οποία μάλιστα κατά τον Κυρ. Πιερρακάκη είναι επουσιώδους σημασίας, από την άλλη όμως έχει ασώματη-άϋλη-αφύσικη παρουσία, η οποία λανσάρεται από τον ίδιο ως η πλέον σημαντική.
Ήδη, βεβαίως, και προ κορωνοϊού οι μαζορέτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων μάς εκγύμναζαν ορολογικά με την «άυλη συνταγογράφηση». Τίποτε δεν γίνεται και δεν λέγεται τυχαία. Οι εωσφορικοί Νεοταξίτες έχουν ενστερνισθεί το δόγμα του διαβόλου «ολίγον κατ’ ολίγον».
Ο σοφός λαός μας λέει: Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι!
Αν επιτέλους πάψουμε να λέμε «δεν με μέλλει», ίσως οι Νεοταξίτες σταματήσουν να μας χορεύουν επιδοματικό τσιφτετέλι.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 8.1.2023, σελ. 08β/24.
