Συγκλονισμένοι το Διοικητικό Συμβούλιο και τα μέλη της Ε.Ε.Σ. αποχαιρέτησαν σήμερα στο 1ο Νεκροταφείο τον σημαντικό έλληνα δημιουργό Γιάννη Δαλιανίδη, ιδρυτικό μέλος της Ε.Ε.Σ. και..
ενεργό μέλος μέχρι και σήμερα.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης με την ζωή του, το έργο και την δράση του, υπήρξε ένα πρότυπο ανθρώπου που οι αρετές του σπανίζουν διαρκώς στις μέρες μας.
Εκτός από ακούραστος εργάτης του Κινηματογράφου ήταν πάνω από όλα πολίτης του κόσμου.
Μας μίλαγε πάντα σεμνά και αθόρυβα, ότι ο άνθρωπος της τέχνης για να είναι χρήσιμος, πριν αρχίσει να δημιουργεί πρέπει να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης, να ζεί σαν καλλιτέχνης, αρχή που τήρησε και διατήρησε σαν φωτεινό παράδειγμα, μέχρι τέλος, χωρίς να φοβάται κανένα τίμημα.
Έκανε ένα μεγάλο επώνυμο δημιουργικό έργο και υπήρξε ο απόλυτος ενορχηστρωτής της δουλειάς του, κάνοντας ταινίες σε άλλες εποχές για ανθρώπους με ευαισθησίες που τις βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Πριν από λίγα χρόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παραλαμβάνοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο από τον τότε Πρόεδρο του Φεστιβάλ Θόδωρο Αγγελόπουλο, για την προσφορά του, μας συγκλόνισε με την εξομολόγηση ότι «πίσω από αυτό τον τοίχο ήταν το σπίτι του που έκανε τα κινηματογραφικά τρελλά όνειρά του, θέλοντας να γκρεμίσει τον τοίχο και να μπεί στην οθόνη». Στην οθόνη που αργότερα χάραξε ανεξίτηλα αυτό που ονειρεύεται ένας καλλιτέχνης ένας σκηνοθέτης να κάνει πολλές ταινίες, οι ταινίες να επικοινωνήσουν με το κοινό μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, οι ταινίες αυτές να έχουν διαχρονικότητα, να παίζονται στο μέλλον.
Η ευγενής και άδολη αγωνία του για τον τόπο και την τέχνη του, τον έκανε να θέλει να προστατεύσει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του Πολιτισμού, έτσι πρωτοστάτησε σε όλες τις διεκδικήσεις και σε κάθε αγώνα για το μέλλον του Πολιτισμού, το μέλλον του Κινηματογράφου.
Οι νεώτεροι βρήκανε ανέλπιστη συμπαράσταση και πατρική προστασία, χωρίς κόμπλεξ και ηττοπάθειες, μπροστά στο καινούργιο και το διαφορετικό. Δεν δίστασε να υιοθετήσει τα όνειρα και τις λαχτάρες μας, μας έδινε κουράγιο να σταθούμε στα πόδια μας, έτσι η αγάπη του, η γενναιοδωρία του, η γλυκύτητά του, έθεσε για δεύτερη φορά την ελπίδα της συνέχειας του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Δεν ήταν κλεισμένος μέσα σε έναν γυάλινο πύργο αναμνήσεων. Ήταν ένας άνθρωπος του σήμερα, επικοινωνούσε με τους νέους, ήταν σύγχρονος, ήταν ωραίος, ήταν δυνατός, έδινε μάχες. Έφυγε όμως από κοντά μας σε μια στιγμή σιωπής για τον Πολιτισμό και την χώρα του, και θα μας λείψει για αυτό, στους αγώνες που έχουμε να δώσουμε.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
ενεργό μέλος μέχρι και σήμερα.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης με την ζωή του, το έργο και την δράση του, υπήρξε ένα πρότυπο ανθρώπου που οι αρετές του σπανίζουν διαρκώς στις μέρες μας.
Εκτός από ακούραστος εργάτης του Κινηματογράφου ήταν πάνω από όλα πολίτης του κόσμου.
Μας μίλαγε πάντα σεμνά και αθόρυβα, ότι ο άνθρωπος της τέχνης για να είναι χρήσιμος, πριν αρχίσει να δημιουργεί πρέπει να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης, να ζεί σαν καλλιτέχνης, αρχή που τήρησε και διατήρησε σαν φωτεινό παράδειγμα, μέχρι τέλος, χωρίς να φοβάται κανένα τίμημα.
Έκανε ένα μεγάλο επώνυμο δημιουργικό έργο και υπήρξε ο απόλυτος ενορχηστρωτής της δουλειάς του, κάνοντας ταινίες σε άλλες εποχές για ανθρώπους με ευαισθησίες που τις βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Πριν από λίγα χρόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παραλαμβάνοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο από τον τότε Πρόεδρο του Φεστιβάλ Θόδωρο Αγγελόπουλο, για την προσφορά του, μας συγκλόνισε με την εξομολόγηση ότι «πίσω από αυτό τον τοίχο ήταν το σπίτι του που έκανε τα κινηματογραφικά τρελλά όνειρά του, θέλοντας να γκρεμίσει τον τοίχο και να μπεί στην οθόνη». Στην οθόνη που αργότερα χάραξε ανεξίτηλα αυτό που ονειρεύεται ένας καλλιτέχνης ένας σκηνοθέτης να κάνει πολλές ταινίες, οι ταινίες να επικοινωνήσουν με το κοινό μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, οι ταινίες αυτές να έχουν διαχρονικότητα, να παίζονται στο μέλλον.
Η ευγενής και άδολη αγωνία του για τον τόπο και την τέχνη του, τον έκανε να θέλει να προστατεύσει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του Πολιτισμού, έτσι πρωτοστάτησε σε όλες τις διεκδικήσεις και σε κάθε αγώνα για το μέλλον του Πολιτισμού, το μέλλον του Κινηματογράφου.
Οι νεώτεροι βρήκανε ανέλπιστη συμπαράσταση και πατρική προστασία, χωρίς κόμπλεξ και ηττοπάθειες, μπροστά στο καινούργιο και το διαφορετικό. Δεν δίστασε να υιοθετήσει τα όνειρα και τις λαχτάρες μας, μας έδινε κουράγιο να σταθούμε στα πόδια μας, έτσι η αγάπη του, η γενναιοδωρία του, η γλυκύτητά του, έθεσε για δεύτερη φορά την ελπίδα της συνέχειας του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Δεν ήταν κλεισμένος μέσα σε έναν γυάλινο πύργο αναμνήσεων. Ήταν ένας άνθρωπος του σήμερα, επικοινωνούσε με τους νέους, ήταν σύγχρονος, ήταν ωραίος, ήταν δυνατός, έδινε μάχες. Έφυγε όμως από κοντά μας σε μια στιγμή σιωπής για τον Πολιτισμό και την χώρα του, και θα μας λείψει για αυτό, στους αγώνες που έχουμε να δώσουμε.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου