Επιχειρηματικού παρασιτισμούτο ανάγνωσμα

Posted on 13 Οκτωβρίου, 2011 12:36 μμ by Συνεργοί Παραλληλογράφοι

7

του Ιουλιανού

Διάφοροι πολιτικοί υπηρέτες πολυεθνικών και ιδεολόγοι διαφημιστές του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου συστήματος, σε αγαστή σύμπραξη με τα ανθρώπινα εξαρτήματα των ΜΜΕ, προσαρμοσμένοι στις σκοπιμότητες και στα συμφέροντα της μιας ή της άλλης ομάδας της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας, ανακάλυψαν έναν καινούργιο εχθρό. Το «κράτος πρόνοιας των συντεχνιών», όπως το αποκαλούν. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δυστυχία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της μεγέθυνσης του Δημόσιου τομέα.

Είναι γεγονός πως το Κράτος από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και ως τα μέσα της δεκαετίας του 1980 γιγαντώθηκε. Το ερώτημα είναι, προς όφελος ποιων;

Επί δεκαετίες οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες, Στράτος, Αγγελόπουλος , Ωνάσης, Τσάτσος,  Φιξ, Καρέλας, Κεφάλας, Λαδόπουλους, Σκαλιστήρης, Δράκου, Κανελλόπουλος, Στασινόπουλος, Κατσάμπας κτλ, φέσωναν το Δημόσιο  με τις λεγόμενες παγωμένες πιστώσεις , με την  υπερτιμολόγηση των εξοπλισμών, των μηχανημάτων , των κτιριακών εγκαταστάσεων και γενικά την «επένδυση» τους, την οποία  χρηματοδότησαν με κρατικά   δάνεια βεβαίως, χώρια τις  επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, και τις φοροαπαλλαγές. Έτσι  ο «επιχειρηματίας επενδυτής» είχε βγάλει εκ των προτέρων το κέρδος του, το οποίο διόγκωνε στη συνέχεια με υπερτιμολογήσεις στις εισαγωγές και υποτιμολογήσεις στις εξαγωγές. Τα κέρδη έμεναν σε τράπεζες της Ελβετίας, ενώ στο εσωτερικό η επιχείρηση καθίσταται «προβληματική».

Με λίγα λόγια οι «Έλληνες πατριώτες» συσσώρευαν δημόσιο πλούτο «δανειζόμενοι» δυσθεώρητα ποσά από το Κράτος τα οποία κατευθύνονταν σε προσωπικούς τραπεζικούς  λογαριασμούς. Άλλωστε το μόνο που τους απασχολούσε ήταν  η προνομιακή  και φτηνή πρόσβαση στους πιστωτικούς πόρους του Δημοσίου, που ως αποτέλεσμα είχε την  συνεχή  χρηματοδότηση τους. Αναγκαίοι διαμεσολαβητές ήταν το τότε πολιτικό προσωπικό τους, και οι διοριζόμενοι από αυτό το προσωπικό,  διοικήσεις των Κρατικών Τραπεζών.

Μερικές από τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις που απήλαυσαν το καθεστώς των παγωμένων πιστώσεων ήταν:

• Στράτου – Κατσάμπα, που μέσω της «Πειραϊκής-Πατραϊκής» είχαν τον έλεγχο και μιας σειράς άλλων επιχειρήσεων, κυρίως στον κλάδο παραγωγής και εμπορίας κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων
• Μποδοσάκη, που μέσω της Ανώνυμης Εταιρίας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (Λιπάσματα Δραπετσώνας) είχε ουσιαστικά και τον έλεγχο μιας σειράς άλλων αξιόλογων επιχειρήσεων, όπως ΛΑΡΚΟ, «Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδας», «Υαλουργία Ελευσίνας» κλπ.
• Σκαλιστήρη, που μέσω της «Ανώνυμης Εταιρίας Μεταλλευτικών, Βιομηχανικών, Ναυτιλιακών» είχε τον έλεγχο του χρωμίτη και το μονοπώλιο στην παραγωγή δίπυρης και καυστικής μαγνησίας. Στο συγκρότημα ανήκε επίσης η εταιρία «Μακεδονικοί Λευκόλιθοι»
• Κεφάλα, με την ίδρυση της χαρτοβιομηχανίας «Αθηναϊκή Χαρτοποιία» ή «Σόφτεξ»
• Τσάτσων, με την ίδρυση της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής
• Ανδρεάδη, επικεφαλής ενός από τους σημαντικότερους ομίλους ελληνικών επιχειρήσεων. Εχοντας τον έλεγχο των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων (του σημερινού ΗΣΑΠ) και από το 1952 της Εμπορικής Τράπεζας (αργότερα απέκτησε και τις μικρότερες τράπεζες Ιονική, Πειραιώς, Αττικής και Επενδύσεων), ίδρυσε στη συνέχεια τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων στη Νέα Καρβάλη Καβάλας, τα Διυλιστήρια Ασπροπύργου, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας κλπ.
• Λάτση, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΠΕΤΡΟΛΑ
• Βαρδινογιάννη, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ στην Κόρινθο
• Νιάρχου, με την ίδρυση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Αυτή, η αφρόκρεμα των «Ελλήνων πατριωτών» ουδέποτε πλήρωσε μια δραχμή όχι μόνο των Δανείων τους μα και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς των εργαζομένων. Χώρια που όταν κοντά στο 1980 αυτές οι επιχειρήσεις μετατρεπόταν σε «προβληματικές» το μέλλον χιλιάδων εργαζομένων σε αυτές ήταν τουλάχιστον αμφίβολο.

Το Πασοκ  αναλαμβάνοντας την εξουσία  το 1981, ψήφησε και  εφάρμοσε,  στο όνομα  της ανεργίας, τον νόμο 1386/83, ο οποίος προέβλεπε:

Τις διαδικασίες με τις οποίες θα περάσουν οι προβληματικές επιχειρήσεις από τον έλεγχο των ιδιωτών στο δημόσιο με την δημιουργία του  Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.

Την  οικονομική στήριξη από το Δημόσιο στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων,ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία των  τέως «προβληματικών».

Τέλος  με νόμο αυτόν το Δημόσιο αναγνώριζε τα χρέη τον επιχειρήσεων αυτών ως κρατικά και αυτόματα έπαυε κάθε δίωξη των πατριωτών επιχειρηματιών για διασπάθιση δημοσίου χρήματος.

Και ήταν αυτός ο νόμος που «άνδρωσε» τους συνδικαλιστές του ΠAΣOK, που έβλεπαν τις επιχειρήσεις  αυτές σαν κάστρο τους, αδιαφορώντας για την καταλήστευση και την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πρώην ιδιοκτήτες και πολύ περισσότερο αδιαφορώντας για την κοινωνικοποίηση των χρεών αυτών.

Το 1985  η Βάσω Παπανδρέου -τότε ήταν αναπληρώτρια υπουργός Βιομηχανίας- και κατά τη διάρκεια  συζήτησης στη Βουλή με αφορμή ερώτησης που κατατέθηκε και αφορούσε την λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών απάντησε το εξής καταπληκτικό: «Αν αρχίσουμε, κύριοι βουλευτές της ΝΔ, να σκαλίζουμε ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, τότε θα μολυνθεί πολύ ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας». Έτσι βολεύτηκαν όλοι. Από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ως τον Λάτση. Από το ΠΑΣΟΚ ως την ΝΔ.

Στην δεκαετία του 90 ακολούθησε ένας νέος γύρος παράδοσης των επιχειρήσεων αυτών σε ιδιώτες αφού βέβαια εξυγιάνθηκαν από τα χρέη τους.

Τον Γενάρη δε του 1999 το ΠΑΣΟΚ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα καταθέτοντας τροπολογία πάνω στον νόμο 1386/83 με την οποία  έδινε τη δυνατότητα να δοθεί σε ορισμένους ιδιοκτήτες των πρώην  προβληματικών επιχειρήσεων και τραπεζών που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του δημοσίου «πλήρης αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστησαν συνεπεία των αυξήσεων κεφαλαίου», εφόσον οι παλιοί μέτοχοι “δεν έχουν αποδεχτεί ρητά ή σιωπηρά τις γενόμενες αυξήσεις κεφαλαίου και εφόσον εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση με την οποία ακυρώνεται η αύξηση κεφαλαίου»

Τον τελικό λογαριασμό τον πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα,μια και τα χρέη των «προβληματικών επιχειρήσεων» φορτώθηκαν στον κρατικό προϋπολογισμό και άρα στις πλάτες των εργαζομένων, ενώ τα οφέλη είτε από την κρατικοποίηση είτε από την ιδιωτικοποίηση που ακολούθησε τα καρπώθηκαν αποκλειστικά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια.

Στο ίδιο έργο θεατές

Πριν από μερικούς μήνες αποκαλύπτετε υπεξαίρεση 51 εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία της τράπεζας Proton Βank των Λαυρεντιάδη Aθανάσογλου και του Daniel Vern Spechhard (σ.σ.Πρόεδρος της τράπεζας από τον Φλεβάρη του 2011) πρέσβη των HΠA στην Aθήνα. Ταυτόχρονα η τράπεζα ενημερώνει στα μέσα Ιουλίου το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι αδυνατεί να επιστρέψει 70 εκατ. ευρώ από αυτά που της είχαν κατατεθεί από τα διαθέσιμα του Δημοσίου.

Παρά ταύτα, το Δημόσιο, προχώρησε σε νέα κατάθεση 160 εκατ. ευρώ στις 15 Ιουλίου, παρότι οι συνολικές καταθέσεις από τα διαθέσιμα του Δημοσίου στη συγκεκριμένη τράπεζα ξεπερνούσαν το όριο που έθετε ο νόμος κατά 92 εκατ. ευρώ.

Για να καταστεί αυτό δυνατό ο  ρήτορας του τίποτα και άτυπος πρωθυπουργός κυρ Βενιζέλος έφερε  με ρύθμιση της τελευταίας στιγμή σε άσχετο νομοσχέδιο και φωτογραφικά τροπολογία που του επέτρεπε να σπρώξει δημόσιο χρήμα στην Proton Bανκ και ταυτόχρονα  έδωσε νομική κάλυψη στις ενέργειες που ο ίδιος έκανε υπέρ της τράπεζας.

Για το θέμα ο συνταγματολόγος Ευ. Βενιζέλος έστειλε επιστολή στην “Ελευθεροτυπία” λέγοντας πως «οι τράπεζες, ως νομικά πρόσωπα που υπηρετούν το συμφέρον της οικονομίας, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτούς που έχουν το μετοχικό κεφάλαιο, από αυτούς που είναι βασικοί μέτοχοι, από αυτούς που διοικούν, από αυτούς που επιδιώκουν να ασκήσουν μικρή ή μεγάλη επιρροή».

Ενός Λαυρεντιάδη που νόμιμα από την τράπεζα του είχε δανειστεί προς όφελος των άλλων επιχειρήσεων του Alapis, και Νεοχημική 581 εκατ ευρώ! Είμαι σίγουρος πως πρόσφερε όλες τις απαραίτητες  εξασφαλίσεις προς την τράπεζα του για να εξασφαλίσει τα δάνεια των επιχειρήσεων του.

Η αξιολόγηση των στοιχείων της τράπεζας που ανέλαβε και έκανε η Ernst & Young κατόπιν παραγγελίας της Τραπέζης της Ελλάδος έδειξε ότι  η διοίκηση Λαυρεντιάδη ζημίωσε την τράπεζα κατά 863 εκατ. Ευρώ.

Και τι αποφάσισε να κάνει η κυβέρνηση του παπατζή;

Μα να κοινωνικοποιήσει της «ζημιές» που προκάλεσαν οι κύριοι κύριοι  Λαυρεντιάδης Aθανάσογλου και Daniel Vern Spechhard!

ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ

Το Δημόσιο αναλαμβάνει να καλύψει:

1. Τη διαφορά που προκύπτει μεταξύ των στοιχείων του ενεργητικού και του παθητικού και τα οποία θα μεταβιβαστούν στη νέα τράπεζα. Η διαφορά αυτή είναι ύψους 613 εκατ. ευρώ και θα καλυφθεί «από το Σκέλος Εξυγίανσης του ΤΕΚΕ». Τα στοιχεία του ενεργητικού, σύμφωνα με την εκτίμηση της Ernst & Young, είναι ύψους 2,173 δισ. ευρώ, ενώ αυτή του παθητικού 2,786 δισ. ευρώ. Εννοείται ότι η διαφορά θα καλυφθεί από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων, δηλαδή από το ΤΕΚΕ.
2. Τις κεφαλαιακές απαιτήσεις της νέας τράπεζας που εκτιμώνται σε 250 εκατ. ευρώ και τα οποία θα προέλθουν από το ΤΧΣ.

Και όμως για τα χάλια της χώρας:

• «Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου ανέργων.
• «Φταίει» ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• «Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου συνταξιούχων που ζουν με 600 ευρώ και κάτω.
• «Φταίει» ο λαός με το 50% των ιδιωτικών υπαλλήλων να αμείβεται με κάτω από 1.011 ευρώ.
• «Φταίει» ο λαός της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων – δασκάλων και καθηγητών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα σχολεία), των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών (που λείπουν κατά δεκάδες χιλιάδες από τα νοσοκομεία), που ζουν με «τρεις κι εξήντα».
• «Φταίει» ο λαός των 11 εκατομμυρίων, γιατί oι 500.000 από αυτούς (το χαμηλότερο κατ’ αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ) διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι κρατούντες, αυτοί που «τους διόρισαν», οι ίδιοι που επιχειρούν να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά τους κομματικούς τους στρατούς, οι ίδιοι που αναφωνούσαν «εσείς είστε το κράτος», έρχονται σήμερα και ισχυρίζονται: «Ολοι μαζί τα φάγαμε»
• «Φταίει» η συλλογική σύμβαση των εργαζομένων.
• «Φταίει» η  Σοβιετοποίηση του Κράτους.

Ηταν αναμενόμενο. Το μόνο που απομένει πλέον είναι – αυτό που πλαγίως έτσι κι αλλιώς μας το λένε κάθε μέρα – να μας το πούνε και κατάμουτρα: «Είστε μαλακες»!