Η Ε.Ε "δείχνει" Gazprom για την ΔΕΠΑ

15

Παραδοχή των Βρυξελώνκαι επιβεβαίωση του defencenet.gr αποτελέι η απειλή της Ε.Ε ότι σε περίπτωση που η ΔΕΠΑ καταλήξει στα ρωσικά χέρια της Gazprom, η σύμβασ ηθα γίνει "φύλλο και φτερό" και θα ελεγχτεί σε βάθος πριν δοθεί η σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής και κυρίως αν τηρούνται οι σχετικές αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με την παρεμπόδιση μονοπωλιακών καθεστώτων. Άρα γνωρίζουν που θα καταλήξει.
Η πώληση της ελληνικής εταιρείας φυσικού αερίου ΔΕΠΑ, ως μέρος των ιδιωτικοποιήσεων που υποστηρίζει  η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσε να υπονομεύσει τις προσπάθειες της ΕΕ για τη λειτουργία του Ευρωπαϊκού Ενεργειακού Συμφώνου που μεταξύ άλλων προωθεί τη μείωση της ρωσικής συμμετοχής στις ενεργειακές αγορές της Ευρώπης.
Αυτή η προοπτική έχει βάση καθώς η ρωσική εταιρία φυσικού αερίου η Gazprom έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την εξαγορά της εταιρίας και είναι από τους  ισχυρότερους πλειοδότες, σύμφωνα με διαρροές.
Η ρωσική εταιρεία ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση, ώστε να κερδίσει το διαγωνισμό καθώς ενδιαφέρεται εξαιρετικά να καταστεί σχεδόν μονοπωλιακός προμηθευτής της χώρας σε φυσικό αέριο και να επεκτείνει και να ισχυροποιήσει την παρουσία της στην ΝΑ Ευρώπη.
Η ΔΕΠΑ διαδραματίζει έναν κεντρικό ρόλο στις αγορές ενέργειας της ΝΑ Ευρώπης που διαθέτουν ευρωπαϊκές διασυνδέσεις ενώ είναι πιθανόν να αποτελέσει αργότερα μέσα στην προσεχή δεκαετία, κόμβο στην προσπάθεια μεταφοράς Ισραηλινού, Κυπριακού ή και Ελληνικού φυσικού αερίου προς την κεντρική και δυτική Ευρώπη. Άλλωστε είναι γνωστό το ενδιαφέρον της Gazprom για το κοίτασμα Λεβιάθαν στην Κύπρο.
Μόλις πρόσφατα, ο Επίτροπος κ. Όττινγκερ απείλησε τη Μολδαβία ότι σε περίπτωση που αποδεχθεί τη ρωσική πρόταση για εξασφάλιση του αναγκαίου φυσικού αερίου σε τιμές προτίμησης αλλά με αντάλλαγμα να μην υπογράψει το Ευρωπαϊκό Ενεργειακό Σύμφωνο, θα παραμείνει εκτός ΕΕ. Ταυτοχρόνως προειδοποίησε τη Μόσχα να σταματήσει να επιχειρεί με όπλο την ενέργεια να εκβιάσει χώρες της ΝΑ Ευρώπης για να τις διατηρήσει εκτός σφαίρας επιρροής της ΕΕ στα ενεργειακά ζητήματα.
H Αθήνα προειδοποιήθηκε από τις Βρυξέλλες ότι η πιθανή πώληση της ΔΕΠΑ στην Gazprom θα ελεγχτεί σε βάθος πριν δοθεί η σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής και κυρίως αν τηρούνται οι σχετικές αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με την παρεμπόδιση μονοπωλιακών καθεστώτων.
Η επιδίωξη της Gazprom (για αγορά της ΔΕΠΑ) έρχεται σε σύγκρουση με τις προσπάθειες της ΕΕ για τη διαφοροποίηση των προμηθειών φυσικού αερίου από τη Ρωσία, η οποία παρέχει περίπου το ένα τέταρτο της ζήτησης φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Άλλωστε για το λόγο αυτό η ΕΕ χρηματοδοτεί νέους διαδρόμους εισαγωγής αερίου από την Κασπία Θάλασσα μέσω Αζερμπαϊτζάν και Τουρκία υπακούοντας και στα κελεύσματα των Αμερικανών οι οποίοι βλέπουν την γεωπολιτική τους δύναμη να μειώνεται επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια. Ταυτοχρόνως η ΕΕ έχει επίσης ξεκινήσει μια έρευνα για την Gazprom εν μέσω ισχυρισμών ότι εμποδίζει την ελεύθερη ροή του φυσικού αερίου σε ολόκληρη την ήπειρο.
Ως στόχος εξαγοράς, η ΔΕΠΑ, η οποία είναι επίσης σε συνομιλίες με την Noble Energy από το Τέξας και της Ισραηλινής Delek θα συνδυάσει τις εξαγωγές φυσικού αερίου από το Λεβιάθαν μέσω ενός αγωγού προς την Ευρώπη, και προσφέρει στην Gazprom την ευκαιρία να κυριαρχήσει  στον ανταγωνισμό επί των νέων προμηθευτών στην Ανατολική Μεσόγειο.
Άλλες εταιρείες που υπέβαλλαν ή θα υποβάλλουν –ως τις 6 Νοεμβρίου που λήγει η διορία-  προσφορές για ΔΕΠΑ, συμπεριλαμβάνουν την Socar, κρατική εταιρεία ενέργειας του Αζερμπαϊτζάν, τις ιταλικές Eni και η Edison, τη Gas Natural της Ισπανίας και τη Sonatrach (που έχει συμφωνίες με την Gazprom) της Αλγερίας. Όλες προσβλέπουν όχι μόνο στην εσωτερική αγορά αλλά και στις μελλοντικές ευκαιρίες της ΝΑ Μεσογείου.
Επί του παρόντος, η Ρωσία προμηθεύει την Ελλάδα με τον κύριο όγκο του φυσικού αερίου βάσει μιας 20ετους συμφωνίας που λήγει το 2016.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Όταν ο Κανάρης πυρπολούσε τους Τούρκους

Καταδρομική επιχείρηση δύο πυρπολικών από τα Ψαρά, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Κανάρη, εναντίον του οθωμανικού στόλου που ναυλοχούσε στα ανοιχτά της Τενέδου. Η επιχείρηση έγινε τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1822 και είχε ως αποτέλεσμα τη βύθιση ενός μεγάλου εχθρικού δίκροτου ή κατ’ ορισμένους ιστορικούς της υποναυαρχίδας του οθωμανικού στόλου.
Μετά την αποτυχία του να καταλάβει τη Μύκονο (11-14 Οκτωβρίου 1822), ο οθωμανικός στόλος κατευθύνθηκε προς τα Στενά του Ελλησπόντου. Όμως, οι αντίθετοι άνεμοι που έπνεαν στην περιοχή, τον ανάγκασαν να αράξει στα ανοιχτά της Τενέδου. Νωρίτερα, είχε γίνει αντιληπτός από τους Έλληνες, όταν διερχόταν μεταξύ Ψαρών και Χίου. Η Βουλή των Ψαρών συνήλθε αμέσως και αποφάσισε να προσβάλει τον εχθρικό στόλο με δύο πυρπολικά, στα οποία τέθηκαν επικεφαλής ο Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Φίλιππος Αντωνίου από την Τήνο. Τα πυρπολικά θα συνόδευαν δύο μίστικα (μίστικο = μικρό πειρατικό πλοίο), με καπετάνιους τους Γεώργιο Καλαφάτη και Αναγνώστη Σαρηγιάννη. Στις 27 Οκτωβρίου 1822 ο στολίσκος αναχώρησε από τα Ψαρά και την επομένη ημέρα πλησίασε τον τουρκικό στόλο.
Ο νότιος άνεμος ευνοούσε την εχθρική αρμάδα και οι δύο πυρπολητές αποφάσισαν να επιτεθούν την ίδια νύχτα για να προλάβουν τυχόν απόπλου των τουρκικών πλοίων προς τον Ελλήσποντο. Πράγματι, τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1822 ύψωσαν την τουρκική σημαία για να παραπλανήσουν τον εχθρό και να πλησιάσουν ανενόχλητοι στους στόχους τους.
Πρώτος ο Κανάρης πλεύρισε ένα τεράστιο δίκροτο (πολεμικό πλοίο με δύο καταστρώματα) ή σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς στην υποναυαρχίδα του οθωμανικού στόλου και κόλλησε αμέσως στην πρώρα το πυρπολικό του. Το πυροδότησε και αμέσως οι φλόγες τύλιξαν το μεγάλο πλοίο, ενώ η σύγχυση που ακολούθησε εμπόδισε κάθε προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαϊάς. Άλλοι από τους ναύτες έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν και άλλοι προσπαθούσαν να κατεβάσουν τις βάρκες και να φθάσουν στην παραλία. Η ταραχή στην οθωμανική αρμάδα εντάθηκε περισσότερο, όταν από το φρούριο της Τενέδου οι Τούρκοι κανονιοβολούσαν στο κενό, θέτοντας σε κίνδυνο τα φίλια πλοία, που προσπαθούσαν να διαφύγουν για να μην έχουν την τύχη του φλεγόμενου δίκροτου. Πολλά από αυτά εξόκειλαν στις απέναντι ασιατικές ακτές ή εγκαταλείφθηκαν από τα πληρώματά τους.
Λιγότερο τυχερός από τον Κανάρη στάθηκε ο Αντωνίου, που με πηδαλιούχο τον Γεώργιο Βρατσάνο πλησίασε και κόλλησε το πυρπολικό του σε ένα άλλο δίκροτο ή κατ’ άλλους στη ναυαρχίδα του οθωμανικού στόλου. Έγινε, όμως, αντιληπτό από τους Τούρκους, οι οποίοι το απομάκρυναν εσπευσμένως. Φαίνεται ότι το φλεγόμενο πυρπολικό παρασύρθηκε από τον άνεμο και πλησίασε προς την καιόμενη υποναυαρχίδα της οποίας το πλήρωμα είχε επιβιβασθεί στις βάρκες για να γλυτώσει. Σύμφωνα με την αναφορά της Βουλής των Ψαρών προς την Υπερτάτην του Έθνους Βουλή το «καιόμενον μπουρλότο… κατέπνιξεν όλαις ταις βάρκες οπού εζητούσαν να γλυτώσουν παρά της φλογός».
Μετά την πυρπόληση του τουρκικού δικρότου, τα δύο μίστικα αναγκάσθηκαν να αγκυροβολήσουν στη Σκύρο, εξαιτίας της συνεχιζόμενης τρικυμίας. Οι κάτοικοι του νησιού δεξιώθηκαν τους άνδρες τους και τέλεσαν δοξολογία για το κατόρθωμα και τη διάσωσή τους. Στις 4 Νοεμβρίου 1822 τα δύο πλοία έφθασαν στα Ψαρά, όπου έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής. Αντίθετα, η νέα επιτυχία του Κανάρη συνέβαλε στην κατάπτωση του ηθικού των Τούρκων. Ο οθωμανικός στόλος κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έξαλλος ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' από τις συνεχόμενες αποτυχίες στο Αιγαίο του ναυάρχου του  Καρά Μεχμέτ Πασά, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Η αναφορά της Βουλής των Ψαρών

Η κατωτέρω αναφορά εστάλη στην Ύδρα, όπου ευρίσκετο το κέντρο της Επανάστασης για τον αγώνα στη θάλασσα.

“

Απεράσας ο εχθρικός στόλος προς τα άνω μέρη δια να εισέλθη εις Ελλήσποντον, από εναντίους ανέμους άραξεν εις Τένεδον. Πάραυτα λοιπόν ημείς ετοιμάσαμεν δύο μπουρλότα συντροφευόμενα υπό δύο πολεμικών τα οποία επιμείναντα την διόρθωσιν των ανέμων, κατά τας 27 του παρελθόντος ανεχώρησαν, και την ακόλουθον ημέραν το εσπέρας έφθασαν εις Τένεδον.
Νυκτός ουν γενομένης, επροχώρησαν απαντώντας τας των εχθρών φυλακάς και πλησιάζοντας εις τα βασσέλα, το μεν εν των μπουρλότων εκόλλησεν εις έν εκ των βασσέλων και δυνάμει του προστατεύοντος πανάγαθου Θεού των εκδικήσεων κατέκαυσεν αυτό, το δε άλλο των μπουρλότων εκόλλησεν εις έν άλλο βασέλλον, πλην δια τον να ειδοποιηθή το αυτό εκ των κανονίων ερρίφθησαν κόπτοντας ταις γούμεναις και ημπόρεσε να αποφύγη το μπουρλότον, το οποίον μοναχόν καιόμενον μπουρλότο, διηυθύνθη προς το βασσέλον οπού εκαίετο, και εκεί κατέπνιξεν όλαις ταις βάρκες οπού εζητούσαν να γλυτώσουν παρά της φλογός, και διασωθέντες αβλαβείς άπαντες οι μπουρλοτιέροι έφθασαν εις την ενταύθα μετά παρέλευσιν έξι έξη ημερών, και μας βεβαιώνουν ότι το καιόμενον βασσέλον ήτον ο αυτός καπ. Πασάς, ως και τα εκ της Κωνσταντινουπόλεως προερχόμενα πλοία μας φανερώνουν, ότι ο καπ. Πασάς εκάη, πλην οι Τούρκοι το έχουν μυστικόν. Εκ δε των λοιπών εχθρικών πολλά εναυάγησαν και εσυντρίφθησαν, και ότι τα συντριμμένα περιφέρονται τριγύρω της Τενέδου, δια τα οποία και θέλει στείλωμεν καράβια πολεμικά.
Ο επιφέρων ημέτερος καπ. Μανώλης Μπαλαμπάνος στέλλεται παρ’ημών επίτηδες αυτού ίνα σας παραστήση τα έξοδα και πληρωμάς της άνω εκπλεύσεως των δύο μπουρλότων και δύο πολεμικών, διά τα οποία δεν αμφιβάλλομεν ότι θέλετε τα οικονομήσει ως δει, δηλ. εβγάζοντας αυτά πριν της διανομής οπού μέλλει να γένη εις τα συναχθέντα παρά των αρμοστών, ιδεάζοντας αυτούς περί αυτής της αποφάσεως καθώς και με τους ιδικούς μας πληρεξουσίους εμείνατε σύμφωνοι.

”

Στην ανωτέρω αναφορά είχε επισυναφθεί ο ακόλουθος λογαριασμός για τα έξοδα της επιχείρησης στην Τένεδο.

“

Εξοδα τα οποία ηκολούθησαν εις τα κατά του εις Τένεδον ευρισκομένου εχθρικού στόλου έκπλευσιν των μπουρλότων:
Οσα δια ενενήκοντα ανθρώπους οπού ήτον εις τα πολεμικά πλοία τα οποία εσυντρόφευσαν τα μπουρλότα, εις τους οποίους είχομεν υποσχεθή, εάν τελεσφορήσουν, να λαμβάνουν ανά 50 γρόσια. Ειδεμή, να λογαριάζωνται αι ημέραι της διατρίψεως των.
Οθεν δια το να ετελεσφόρησαν: γρόσια 4.500
Οσα εις ζωοτροφίας των ιδίων δια 15 ημέρας ανά 50 παράδες: γρόσια 1687.5
Όσα εις ζωοτροφίας των δύο μπουρλότων διά 15 ημέρας: γρόσια 1920.16
Όσα εις ζωοτροφίας του πρώην ετοιμασθέντος μπουρλότου, το οποίον ον ετοιμασμένον καθ’ όλα, δια την ανεπιτηδειότητα των ανέμων άραξεν εις το νησί του Αγίου Νικολάου, όπου και εναυάγησε και εχάθηκαν άπαντα όσα εξώδευσαν, τα οποία είναι γρόσια 955.20
Δια τεσσαράκοντα και πέντε μπουρλοτιέρους, οίτινες υπούργησαν εις ταύτην την ιεροπραξίαν του να καύσωσι τον καπετάν πασσάν με το βασσέλον του, όσα ήθελον κριθή ανάλογα της αυτών εκτελέσεως.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/571#ixzz2AcTek1jn

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ: Αποδεχόμενοι τη δυσκολία επιστροφής στον κανόνα του χρυσού, η μοναδική λύση είναι η κυκλοφορία 100% καλυμμένων χρημάτων – όπου οι τράπεζες θα υποχρεωθούν να έχουν εγγυήσεις στις κεντρικές, ίσες με το σύνολο των χρημάτων που δανείζουν

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ: Αποδεχόμενοι τη δυσκολία επιστροφής στον κανόνα του χρυσού, η μοναδική λύση είναι η κυκλοφορία 100% καλυμμένων χρημάτων – όπου οι τράπεζες θα υποχρεωθούν να έχουν εγγυήσεις στις κεντρικές, ίσες με το σύνολο των χρημάτων που δανείζουν

“Αυτό που απομένει σε μία «μικτή Οικονομία» ως η καλύτερη «λύση», σε μία οικονομία δηλαδή που πιστεύει σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κράτος (το οποίο όμως συνεχίζει να έχει στην κατοχή του τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), καθώς επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία (στην οποία θα πρέπει να τοποθετούνται όρια διασφάλισης του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ οφείλει να ελέγχεται), δεν είναι άλλο από την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών – με τις εμπορικές να παραμένουν μεν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά να ελέγχονται αυστηρά από τις κεντρικές και κατ’ επέκταση από το κράτος

Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, από τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς επίσης από τις κυβερνήσεις – αποτελώντας τον τέταρτο πυλώνα της κρατικής εξουσίας. Δίπλα στις τρεις ανεξάρτητες εξουσίες, στην εκτελεστική (κυβέρνηση), στη νομοθετική (κοινοβούλιο) και στη δικαστική, οφείλει να προστεθεί η νομισματική εξουσία – ένας δημόσιος θεσμός δηλαδή, ο οποίος να έχει το προνόμιο, το αποκλειστικό δικαίωμα καλύτερα της δημιουργίας των νόμιμων και αποδεκτών μέσων ανταλλαγής: των εκάστοτε χρημάτων και νομισμάτων.

Με τον τρόπο αυτό θα είχε τη δυνατότητα το κράτος να δανείζεται άτοκα - με μέτρο φυσικά και υπό τον διαρκή έλεγχο των υπολοίπων τριών εξουσιών, καθώς επίσης των Πολιτών του. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, όσον αφορά τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας – ενώ θα είχε τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικότερα την ποσότητα χρήματος (επίσης τα βασικά επιτόκια κλπ.), χωρίς να δημιουργούνται οι κερδοσκοπικές φούσκες, οι  υφέσεις και οι  πληθωρισμοί από τις μανιοκαταθλιπτικές, αχόρταγες «αγορές»”.  

Άρθρο

Η χρηματοπιστωτική κρίση, τα οδυνηρά επακόλουθα της οποίας συνεχίζει δυστυχώς να βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης, έχει αναμφίβολα πολλές διαφορετικές αιτίες – μερικές από τις οποίες είναι η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, καθώς επίσης η παγκόσμια αναδιανομή των εισοδημάτων.

Οι δύο πρώτες οφείλονται κυρίως στην προβληματική συνύπαρξη των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές οικονομίες, τόσο σε διεθνές, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – όπου δυστυχώς χώρες, όπως η Κίνα και η Γερμανία, απειλούν με τις εξαγωγικές τους «επιδόσεις», σε συνδυασμό με τον σκόπιμο περιορισμό της εσωτερικής τους ζήτησης, αφενός μεν ολόκληρο τον πλανήτη, αφετέρου την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα.    

Όσον αφορά την τελευταία, με βάση την οποία οι μισθοί των αναπτυσσομένων οικονομιών αυξάνονται, ενώ οι μισθοί των ανεπτυγμένων μειώνονται, «τείνοντας» σε ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ τους, οι επιπτώσεις της στις ελλειμματικές, εξαρτημένες οικονομίες, στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα, είναι εξαιρετικά επώδυνες (ειδικά όταν παράλληλα σχεδιάζεται η δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών κατάργησης της εργατικής και λοιπής νομοθεσίας – έτσι ώστε οι μισθοί της Ελλάδας, για παράδειγμα, να είναι ίσοι με τους μισθούς της Κίνας, συν το μεταφορικό κόστος).  

Περαιτέρω τα κράτη, στα πλαίσια των προσπαθειών τους να αντιμετωπισθεί η χρηματοπιστωτική κρίση, επεμβαίνουν μαζικά στις χρηματαγορές, με στόχο να διασώσουν τις υπερχρεωμένες τράπεζες και τον ίδιο τον εαυτό τους – αφού τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας των περισσοτέρων, έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια του δανεισμού.

Ένα από τα βασικά όπλα τους, μία μέθοδος αντιμετώπισης της κρίσης καλύτερα, είναι η πολιτική της αύξησης της ποσότητας χρήματος – η οποία θεωρείται ως η πολιτική του μικρότερου κακού («το μη χείρων βέλτιστον»). Το αποτέλεσμα της είναι η συνέχιση της αύξησης των χρεών, η οποία όμως κάποια στιγμή φτάνει στα ανώτατα όρια της. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ειδικά στην περίπτωση της Ευρωζώνης, η μοναδική λύση που θα απομείνει θα είναι η επέμβαση της ΕΚΤ – η οποία θα αναγκασθεί να επιλέξει το «μονεταρισμό» των χρεών, με την μαζική έκδοση νέων χρημάτων.

Το γεγονός αυτό θα μας οδηγήσει δυστυχώς σε έναν υψηλό πληθωρισμό, όπως τεκμηριώνεται από την ιστορία – όπου ο πληθωρισμός αποτελεί ουσιαστικά μία φορολογία, όπως όλες οι άλλες, η οποία όμως είναι εξαιρετικά ύπουλη, ενώ προκαλεί πολύ μεγάλες ζημίες στις οικονομίες των κρατών.

Ειδικότερα, αν και ο πληθωρισμός περιορίζει τα χρέη, δεν οδηγεί δυστυχώς σε ένα καλύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στην καλύτερη περίπτωση, απλά επιτρέπει την περαιτέρω προβληματική επιβίωση των οικονομιών – ενώ θεωρείται ως μία πολύ ακριβή λύση, για να διατηρηθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο είναι αδύνατον να λειτουργήσει ως έχει μακροπρόθεσμα.

Βέβαια, οι κεντρικές τράπεζες (τα ίδια προβλήματα με την Ευρωζώνη έχουν οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία και πολλές άλλες χώρες) τονίζουν κάθε φορά ότι, έχουν αρκετά μέσα στη διάθεση τους, με τα οποία μπορούν να απορροφήσουν την υπερβάλλουσα ρευστότητα από τις αγορές, έτσι ώστε να αποφευχθεί ο πληθωρισμός – κάτι που τεχνικά είναι φυσικά εφικτό.

Εν τούτοις, το ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι η τεχνική της μείωσης της ποσότητας χρήματος, αλλά η δυνατότητα να αποφασισθεί κάτι τέτοιο από την πολιτική – κάτι που είναι πολύ δύσκολο, αφού ο πληθωρισμός μειώνει τα χρέη των νοικοκυριών, καθώς επίσης όλων των άλλων υπερχρεωμένων συντελεστών, ιδιαίτερα δε των τραπεζών. 

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΝΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Συνεχίζοντας, αν και ο κίνδυνος να εξελιχθεί ο πληθωρισμός σε υπερπληθωρισμό δεν φαίνεται σήμερα μεγάλος, παραμένει υπαρκτός. Σε μία τέτοια περίπτωση, όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά ανησυχούν, παρατηρώντας τη διαρκή αύξηση της ποσότητας χρήματος – με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύονται πλέον τα χάρτινα χρήματα, τα οποία κατ’ επακόλουθο χάνουν ραγδαία, όσον αφορά την αγοραστική τους αξία.

Αν και ο κίνδυνος δεν φαίνεται σήμερα υπαρκτός, έχουμε την άποψη ότι, δεν είναι παράλογο να ασχοληθεί κανείς με ένα τέτοιο σενάριο, το οποίο έχει άμεση σχέση με το μέλλον του «ακάλυπτου», του μη εγγυημένου δηλαδή «χάρτινου» χρήματος, το οποίο επικράτησε στον πλανήτη μετά την κατάργηση του Bretton Woods.

Πολύ περισσότερο, επειδή η ευρωπαϊκή «πολιτική διασώσεων» (EFSF, ESM κλπ.), στα θεμέλια της οποίας «ελλοχεύει» μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων, ενώ στο δρόμο της έχει τοποθετηθεί μία θανατηφόρα γερμανική παγίδα, διορθώνει μόνο τα συμπτώματα της κρίσης – αφήνοντας ανέπαφες τις αιτίες της.  

Αναλυτικότερα «η αιτία των αιτιών», αυτή δηλαδή που «κρύβεται» στη βάση του προβλήματος, είναι η αρχιτεκτονική του σημερινού, χάρτινου νομισματικού συστήματος – της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, μέσω κυρίως των εμπορικών τραπεζών.

Το γεγονός αυτό οδηγεί υποχρεωτικά σε συνεχώς αυξανόμενες και συχνότερες οικονομικές κρίσεις, οι οποίες αποτελούν ταυτόχρονα «την αιτία και το αιτιατό» της υπερχρέωσης. Για εκείνο το χρονικό διάστημα λοιπόν που δεν θα αποφασισθεί η αντιμετώπιση του κεντρικού προβλήματος της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, κυρίως εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, οι κρίσεις θα συνεχίζονται αυξανόμενες - μέχρι την τελική κατάρρευση του συστήματος.

Τα παραπάνω δεν αφορούν φυσικά μόνο την Ευρωζώνη, αλλά όλα εκείνες τις «νομισματικές ζώνες», οι οποίες χρησιμοποιούν ακάλυπτα, χάρτινα χρήματα – γεγονός που σημαίνει ότι, είμαστε αντιμέτωποι με μία παγκόσμια κρίση του συστήματος των χάρτινων χρημάτων. Οι προσπάθειες δε καταπολέμησης της κρίσης με την έκδοση νέων, «ακάλυπτων» χρημάτων, με τεχνητά χαμηλά επιτόκια δανεισμού (τα οποία διαστρεβλώνουν τις αξίες, δημιουργούν τεράστιες φούσκες και καταστρέφουν «το αόρατο χέρι της αγοράς»), είναι αδύνατον να έχουν αποτέλεσμα.

Κατά την άποψη μας, όπως επίσης πολλών άλλων οικονομολόγων, αποδεχόμενοι τη δυσκολία και τους κινδύνους της επιστροφής στον κανόνα του χρυσού, η μοναδική λύση είναι η κυκλοφορία χρημάτων, τα οποία θα είναι 100% καλυμμένα (εγγυημένα) – γεγονός που είναι δυνατόν να συμβεί, εάν οι εμπορικές τράπεζες υποχρεωθούν να διαθέτουν εγγυήσεις στις εκάστοτε κεντρικές, ίσες με το 100% τω χρημάτων που δανείζουν (αντί μόλις 2% σήμερα). 

Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929, πολλοί Αμερικανοί οικονομολόγοι τότε ήταν επίσης της άποψης ότι, οι εμπορικές τράπεζες θα έπρεπε να υποχρεωθούν να καλύπτουν όλα τα δάνεια που ενέκριναν, διατηρώντας 100% εγγυήσεις στις εκάστοτε κεντρικές.

«Η βασική ιδέα είναι να ανεξαρτητοποιηθούν τα χρήματα από τις πιστώσεις», τεκμηρίωσε τότε τη θέση του ο οικονομολόγος I. Fisher ολοκληρώνοντας με το εξής: «Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη διαδικασία της δημιουργίας και της καταστροφής των χρημάτων, από τις τραπεζικές λειτουργίες».

Η πρόταση του κ. I. Fisher, γνωστή ως το «πλάνο του Σικάγου», εξετάσθηκε τότε πολύ σοβαρά από τον Αμερικανό πρόεδρο (F. Roosevelt), ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει στην πράξη – επειδή αντιστάθηκε με επιτυχία ο πανίσχυρος χρηματοπιστωτικός κλάδος, ο οποίος κερδίζει τεράστια ποσά, από το «βασιλικό» αυτό του προνόμιο.

Δύο οικονομολόγοι του ΔΝΤ τώρα ασχολήθηκαν με την ερώτηση, σχετικά με τα επακόλουθα της εφαρμογής αυτής της ιδέας στη σημερινή εποχή, προσπαθώντας να απαντήσουν με τη βοήθεια των μεθόδων της σύγχρονης μακροοικονομίας – δημιουργώντας ένα μοντέλο, το οποίο εμπλούτισαν με στοιχεία της αμερικανικής οικονομίας.

Τα αποτελέσματα των ερευνών τους ήταν εντυπωσιακά – αφού διαπιστώθηκε ότι, οι μελέτες των οικονομολόγων από το 1930 είναι εξ ολοκλήρου σωστές.

«Η εφαρμογή του πλάνου του Σικάγου σήμερα, θα μείωνε σημαντικά τις μανιοκαταθλιπτικές εξάρσεις των αγορών, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με τους ρυθμούς ανάπτυξης-ύφεσης. Θα μπορούσε επί πλέον να εμποδίσει εντελώς τις τραπεζικές επιθέσεις (bank runs), καθώς επίσης να οδηγήσει στον περιορισμό των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών.

Εκτός αυτού, θα είχε σαν αποτέλεσμα την σημαντική καλυτέρευση του βιοτικού μας επιπέδου – ενώ θα προκαλούσε ανάπτυξη, η οποία θα πλησίαζε ακόμη και το 10% του ΑΕΠ», ήταν σε γενικές γραμμές τα συμπεράσματα των δύο οικονομολόγων.  

Ολοκληρώνοντας, από τη στιγμή εκείνη που τα κράτη παρέδωσαν το κυριαρχικό τους προνόμιο, σχετικά με τη δημιουργία χρημάτων, στις εμπορικές τράπεζες, καθώς επίσης τα κέρδη τους από αυτό (υπολογίζονται μεταξύ 5% και 10% επί των δημοσίων εσόδων), οι τράπεζες κατάφεραν να αναδειχθούν στον κυρίαρχο του παιχνιδιού – με αποτέλεσμα τα κράτη, οι πολίτες τους δηλαδή, να πληρώνουν ετήσια υπέρογκους τόκους (στην Ελλάδα σήμερα το κόστος δανεισμού του δημοσίου, οι τόκοι δηλαδή, ξεπερνούν το 25% των εσόδων από τη φορολογία).        

Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με τη δημιουργία του χρήματος, είναι ίσως σκόπιμο να παραθέσουμε ξανά το παρακάτω κείμενο:  

Η ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Αναλυτικότερα, με τη διαδικασία της «δημιουργίας» χρήματος «κατασκευάζεται» ουσιαστικά το «λογιστικό χρήμα», το οποίο στη συνέχεια «διοχετεύεται» στο κυκλοφοριακό σύστημα της Οικονομίας. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει βέβαια με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων εκ μέρους του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με τη δανειοδότηση των ιδιωτικών τραπεζών από τις εκάστοτε κεντρικές τους, ή από την αντίστοιχη μεταξύ τους, στη διατραπεζική αγορά.

Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία (ιδιώτης, δημόσιο) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, «δημιουργούνται» αυτόματα νέα χρήματα – όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη ή δανείζεται από την κεντρική. Εκτός αυτού, δημιουργούνται επίσης νέα χρήματα από τις ιδιωτικές τράπεζες, όταν αγοράζουν στοιχεία του Ενεργητικού τους (αξιόγραφα, ακίνητα κλπ.), ανοίγοντας πιστωτικό λογαριασμό (όψεως) στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται.

Έτσι λοιπόν, η «δημιουργία» του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες «καταστρέφει», περιορίζει δηλαδή, την υφιστάμενη ποσότητα χρημάτων.

Τα «άϋλα» χρήματα δε που «παρασκευάζονται» ή «καταστρέφονται» με αυτόν τον τρόπο, ονομάζονται, σε αντίθεση με αυτά που προέρχονται από τα ευγενή μέταλλα, «Fiat Money» - από το λατινικό «fiat», το οποίο μεταφράζεται ως «δημιουργία» (στην προκειμένη περίπτωση, χρήματα που δημιουργούνται από το τίποτα).

Είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε εδώ ότι, τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτή τη «μαγική» διαδικασία, αντιπροσωπεύουν πραγματικές αξίες (ΑΕΠ), εφόσον δανείζονται έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ.), οι οποίες «δεσμεύονται» από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις.

Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των Subprimes (Η.Π.Α., Ισπανία, Ιρλανδία κλπ.), όταν δηλαδή υπάρχουν «στρεβλώσεις» στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με το συγκεκριμένο αντίκρισμα είναι εντελώς αδικαιολόγητα – με αποτέλεσμα να «εκβάλλουν» στις γνωστές μας χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου «καταστρέφονται» (διαγράφονται, καίγονται) στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες.

Οφείλουμε να σημειώσουμε επίσης ότι, οι εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν στους καταναλωτές (επιχειρήσεις και ιδιώτες), ένα συγκεκριμένο πολλαπλάσιο ποσόν των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους (καταθέσεων), στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα.

Στην Ευρώπη (ΕΚΤ) είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν ένα ελάχιστο απόθεμα καταθέσεων (ρεζέρβα) ύψους 2% - γεγονός που σημαίνει ότι μπορούν να δανείζουν το 50πλάσιο των καταθέσεων που διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, με τη μορφή λογιστικών χρημάτων (θα αλλάξει στο 33πλάσιο, με βάση τη συνθήκη της Βασιλείας ΙΙΙ, αλλά από το 2018 – τόσος ήταν ο «πολλαπλασιαστής» κεφαλαίων στη Lehman Brothers, όταν χρεοκόπησε).

Σε ορισμένες χώρες (Καναδάς, Σουηδία, Μ. Βρετανία) δεν είναι υποχρεωμένες οι ιδιωτικές τράπεζες να διαθέτουν ελάχιστα αποθέματα στις κεντρικές. Φυσικά τηρούνται παράλληλα ορισμένοι άλλοι κανόνες, όπως το ύψος των καταθέσεων σε σχέση με την εκχώρηση δανείων, έτσι ώστε να υπάρχει κίνητρο για τις τράπεζες, η «διαχείριση» των αποταμιεύσεων και ιάφοροι άλλοι, στους οποίους θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο μέλλον. Ειδικά όσον αφορά τα μετρητά χρήματα, η δημιουργία τους είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας – αν και αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος (περί το 3%), της συνολικής ποσότητας χρήματος, ενώ βαίνουν συνεχώς μειούμενα.

Η αιτία της μείωσης των μετρητών χρημάτων, ανεξάρτητα με τα όσα συνήθως λέγονται, είναι η περιορισμένη ωφέλεια (κερδοφορία) των τραπεζών, αφού δεν μπορούν να 50πλασιαστούν ανάλογα - παράλληλα με το ότι απαιτούνται ίσου ύψους καταθέσεις των εμπορικών, στις κεντρικές τράπεζες.

Αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι συναλλαγές με μετρητά χρήματα περιορίζονται συνεχώς, ακόμη και νομοθετικά, αντικαθιστάμενες με το «πλαστικό χρήμα», με τη χρήση επιταγών ακόμη και για μικρά ποσά κλπ. Οι τράπεζες αντιπαθούν λοιπόν τις συναλλαγές με μετρητά, επειδή διαθέτουν συνήθως πολύ περιορισμένα αποθέματα πραγματικών χρημάτων – για κανέναν άλλο λόγο.     

Συνεχίζοντας, από τα παραπάνω τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η «τοκογλυφική» λειτουργία των τραπεζών, η οποία δεν είναι «σχήμα λόγου», αλλά απτή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις ενός εκατομμυρίου στην κεντρική μπορεί, σύμφωνα με όσα έχουμε αναφέρει, να δανείζει 50 εκατομμύρια – δηλαδή, 49.000.000 περισσότερα από αυτά που διαθέτει. Εάν χρεώνει λοιπόν επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους 1.000.000. Επομένως, κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν που πραγματικά «επενδύει» - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαία (οι τοκογλύφοι κερδίζουν πολύ λιγότερα).

Εάν συμπληρώσουμε δε ότι οι τράπεζες, με διάφορα τεχνάσματα, πολλαπλασιάζουν ακόμη περισσότερο τον «αέρα» που δανείζουν (για παράδειγμα, όταν ασφαλίζουν τα δάνεια τους, θεωρούνται σαν να μην υπάρχουν – έτσι λειτούργησαν οι τράπεζες με τα γνωστά μας πια CDS, τα Credit Default Swaps), τότε τα επιτόκια που απολαμβάνουν στο αρχικό τους εγγυητικό κεφάλαιο του 1.000.000, ξεπερνούν κατά πολύ το 500% ετησίως. 

Ο κίνδυνος τώρα των μαζικών αναλήψεων των καταθετών από τις τράπεζες (επιδρομή στις τράπεζες - Bank run) οφείλεται στο ότι, οι τράπεζες διαθέτουν μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των καταθέσεων σε μετρητά, της τάξης του 3%. Εάν λοιπόν ένας μεγαλύτερος αριθμός καταθετών θελήσει να αποσύρει τα χρήματα του, οι τράπεζες αδυνατούν να τα διαθέσουν.

Έτσι συνέβη σε γενικές γραμμές στην κρίση του 1930 - κάτι που τελικά επιλύθηκε αργότερα, ως ένα βαθμό, με τη βοήθεια της ίδρυσης των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καλύπτουν (εν μέρει φυσικά), τέτοιου είδους ενδεχόμενα (Bank run).

Αυτό που επίσης συνέβη στην ίδια κρίση (1930), ήταν η μανία «αποχρέωσης» των νοικοκυριών (επιστροφή παλαιών δανείων, κανένας νέος δανεισμός) – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν την «καταστροφή» μεγάλων ποσοτήτων χρήματος, αφετέρου το μηδενισμό της δημιουργίας νέων (μία από τις σημαντικότερες «παρενέργειες» του φαινομένου του «στασιμοπληθωρισμού», από τον οποίο κινδυνεύει τα μέγιστα σήμερα η χώρα μας, λόγω της ΔΝΤ-πολιτικής, στην οποία «σέρνεται» κυριολεκτικά η κυβέρνηση μας).     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σε αρκετές χώρες δημιουργούνται ήδη κινήματα πολιτών, με στόχο την κατά 100% κάλυψη των δανείων από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με την επαναφορά της νομισματικής κυριαρχίας, του αποκλειστικού προνομίου καλύτερα της έκδοσης χρημάτων, στα κράτη.

Κατά την άποψη μας και με δεδομένο το ότι, οφείλει να αντιμετωπισθεί άμεσα η δικτατορία των τραπεζών, πριν οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, ανάλογα κινήματα οφείλουν να υπάρξουν και στην Ελλάδα – παρά το ότι τα προβλήματα της χώρας μας, η οποία ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα για τέταρτο συνεχές έτος, οφείλονται κυρίως στη «χρήση» της ως πειραματόζωο, εκ μέρους της Γερμανίας και των Η.Π.Α.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 28. Οκτωβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com     

Facebook   Twitter   Linked in   

                                          

    Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος (μακροοικονομία), πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

Λίγη απ την πατριωτική συνείδηση του Πλαστήρα να είχατε! Τοση δα μωρε!

"Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε ...τηλέφωνο;(!)" (Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....)

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Κάλεσμα του Πατριωτικού Μετώπου: Στους καταδρομείς, να περιφρουρήσουν την 5η Νοεμβρίου. Στους αντιεξουσιαστές, να μην συγκρουστούν με τα ΜΑΤ.

Στο τελικό κάλεσμα μαζικής και ειρηνικής διαδήλωσης για τις 5 Νοεμβρίου, με στόχο την ολοκλήρωση της Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και την ψήφιση του Νέου Συντάγματος Άμεσης Δημοκρατίας, καλεί τον ελληνικό Λαό, το Πατριωτικό Μέτωπο.

Στη συγκέντρωση η οποία θα ξεκινήσει το απόγευμα στις 5 μ.μ., μπροστά στη Βουλή, το Πατριωτικό Μέτωπο, καλεί:

 

·         Τους έφεδρους καταδρομείς: Να αναλάβουν την περιφρούρηση της Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.

·         Τους αντιεξουσιαστές: Να μην εμπλακούν σε καμία σύγκρουση με τα ΜΑΤ, κατά τη διάρκεια της Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και την ψήφιση του Συντάγματος Άμεσης Δημοκρατίας.

·         Τους διαδηλωτές: Να μην φέρουν κανένα σύμβολο οργάνωσης ή πολιτικού φορέα, παρά μόνο την ελληνική σημαία.(Αυτονόητο είναι πως δεν θα υπάρχει κανένα σύμβολο, ούτε του Πατριωτικού Μετώπου).

Να υπενθυμίσουμε πως:

 

·         Στις 5 Νοεμβρίου, συγκεντρωνόμαστε από όλα τα σημεία της χώρας στο Σύνταγμα, για να παραμείνουμε.

·         Να προχωρήσουμε σε Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση, στην τελική διατύπωση του Συντάγματος Άμεσης Δημοκρατίας και στην κατάθεσή του στον Πρόεδρο της Βουλής, για άμεση ψήφισή του.

·         Να απαιτήσουμε τη διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών με το νέο Σύνταγμα Άμεσης Δημοκρατίας.

·         Να προχωρήσουμε αμέσως μετά σε δημοψήφισμα, για το αν θα παραμείνει το ΔΝΤ και η ΤΡΟΙΚΑ στην Ελλάδα, τα μνημόνια κλπ.

Ξεκαθαρίζουμε για μια ακόμη φορά: Το Πατριωτικό Μέτωπο, δεν κατέβηκε στις εκλογές, ούτε διεκδικεί την ψήφο κανενός. Υπό αυτήν την έννοια, το κεντρικό σύνθημα που θα πρέπει να επικρατήσει στη Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση της 5^ης Νοεμβρίου, θα είναι ένα και μοναδικό: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ.

Όχι ψηφήστε με, όχι στηρίξτε με, όχι αριστερά, όχι δεξιά:

ΠΕΡΑΣΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΣΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. 

Πατριωτικό Μέτωπο
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης

Κεντρικά Γραφεία Αθηνών: Νίκης 33,
10557, Σύνταγμα, Αθήνα
Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 http://www.pamet.gr pametopo@gmail.com

Πώς απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη

Συνολικά 26.000 Τούρκοι στρατιώτες παραδόθηκαν στις Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν φθάσει στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912. Οι Έλληνες στρατηγοί δεν δέχτηκαν κανένα από τους όρους που επιχείρησαν…

να θέσουν οι Τούρκοι κι έτσι ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε θριαμβευτής στη Θεσσαλονίκη.
Τα αποσπάσματα που περιγράφουν την παράδοση των Τούρκων είναι από την “Επίτομη Ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13 του ΓΕΣ/Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού:

“Στις 25 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων, λόγω της προτάσεως του Ελληνικού Στράτου έπεισαν τον Αρχηγό του Τουρκικού Στρατού στη Θεσσαλονίκη Χασαν Ταξιν Πασα να έλθει σε διαπραγματεύσεις, για να αποφευχθεί η άσκοπη αιματοχυσία.

Μετά απ' αυτό ο Χασάν Ταξίν Πασάς ανέθεσε σε δυο αξιωματικούς του Επιτελείου του να μεταφέρουν στις ελληνικές προφυλακές έγγραφο του, με το οποίο γνώριζε ότι αντιπροσωπία, αποτελούμενη από τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων και το Στρατηγό Σεφήκ Πασά, είχε εξουσιοδοτηθεί να συνομιλήσει με τον Αρχηγό του Ελληνικού Στρατού και γι' αυτό ορθό θα ήταν ν' αποφευχθεί κάθε πολεμική ενέργεια προτού ολοκληρωθεί η αποστολή της αντιπροσωπίας. Η επίδοση του εγγράφου έγινε στις προφυλακές της 1 Μεραρχίας και στη συνέχεια διαβιβάστηκε στο Γενικό Στρατηγείο.

Στις 14.00 περίπου της 25ης Οκτωβρίου έφτασαν στη Σίνδο οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων με το Στρατηγό Σεφήκ Πασά, με ειδική αμαξοστοιχία. Επειδή από τη Σίνδο δεν ήταν δυνατή η έγκαιρη προώθηση τους στο Γενικό Στρατηγείο, στο χ Γέφυρα, η αμαξοστοιχία με τη συνοδεία των Διοικητών του Αποσπάσματος Ευζώνων και της III Ηυιλαρχίας επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και μέσω της σιδηροδρομικής γραμμής προς Σκόπια έφτασε στο χ. Γέφυρα.

Την αντιπροσωπία δέχτηκε αμέσως ο Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού, στον οποίο υποβλήθηκαν οι όροι του Χασάν Ταξίν Πασά Ο σημαντικότερος ορός ήταν να επιτραπεί σ' αυτόν να αποσυρθεί με το στρατό του και τον οπλισμό του στην ανατολική παρυφή της Θεσσαλονίκης, όπου και να παραμείνει μέχρι το τέλος του πολέμου.

Ο Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού απέρριψε τους όρους, απαιτώντας την άμεση παράδοση του Τουρκικού Στρατού, που θα θεωρούνταν αιχμάλωτος πολέμου και θα μεταφερόταν σε κάποιο λιμάνι της Μικράς Ασίας με δαπάνες της Ελληνικής Κυβερνήσεως και μόνο οι Τούρκοι αξιωματικοί μπορούσαν να διατηρήσουν τα ξίφη τους. Η αντιπροσωπία, αφού έλαβε προθεσμία για να απαντήσει μέχρι τις 06.00 της 26ης Οκτωβρίου, επέστρεψε με τον ίδιο συρμό στη Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ τα Υπουργεία Στρατιωτικών και Εξωτερικών διαβίβασαν στο Γενικό Στρατηγείο πληροφορίες για την προέλαση των Βουλγάρων προς τα νότια, μετά την κατάληψη των Σερρών και εξέφραζαν φόβους για το δημιουργούμενο κίνδυνο από την ταυτόχρονη άφιξη στη Θεσσαλονίκη του Βουλγαρικού και του Ελληνικού Στρατού.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το Υπουργείο Εξωτερικών απέστειλε προς το Γενικό Στρατηγείο νεότερες πληροφορίες για τις επιχειρήσεις των Συμμάχων και ότι ολόκληρη η πύλη της Θεσσαλονίκης αναμένει την είσοδο του Ελληνικού Στρατού για την τέλεση δοξολογίας στο ναό του Αγίου Δημητρίου.

Από την πλευρά του το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε διαταγή, στις 2000, μ. την οποία καθόριζε ότι από τις 0930 της 26ης Οκτωβρίου θα αναλαμβανόταν γενική επίθεση κατά των Τούρκων, σύμφωνα με το σχέδιο που είχε κοινοποιηθεί στις μεραρχίες το πρωί της ίδιας ημέρας.

Την επομένη, 26 Οκτωβρίου, και γύρω στις 05.00 επέστρεψε σιδηροδρομικώς στο χ. Γέφυρα ο Στρατηγός Σεφήκ Πασάς, κομίζοντας την απάντηση του Χασάν Ταξίν Πασά, με την οποία γίνονταν δεκτοί όλοι οι όροι που είχε θέσει ο Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού. Ζητούσε μόνο να κρατήσουν οι Τούρκοι 5.000 όπλα για την εκγύμναση των νεοσύλλεκτων. Το αίτημα αυτό δεν έγινε δεκτό και ο Τούρκος πληρεξούσιος ζήτησε δίωρη προθεσμία για να απαντήσει. Ωστόσο η προθεσμία πέρασε χωρίς να δοθεί η αναμενόμενη τουρκική απάντηση.

Ο Ελληνικός Στρατός άρχισε στο μεταξύ από το πρωί να κινείται προς τις θέσεις εξορμήσεώς του.

Παράλληλα ο Αρχηγός του Τουρκικού Στρατού Χασάν Ταξίν Πασάς, επιδιώκοντας να κερδίσει χρόνο και βλέποντας ότι η προέλαση των ελληνικών δυνάμεων ήταν μάλλον διστακτική, απέφευγε ν' απαντήσει στον Αρχηγό του Ελληνικού Στρατού.

Στις 10.00 της ίδιας ημέρας εξάλλου οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων συναντήθηκαν με αντιπροσώπους του Αρχηγού του Τουρκικού Στρατού, οι οποίοι και δήλωσαν ότι επιμένουν στον όρο για την εξαίρεση των 5 000 όπλων. Η στάση αυτή των Τούρκων κρίθηκε ότι έκρυβε κάποια υστεροβουλία και οι πρόξενοι αποχώρησαν, επιρρίπτοντας στον Αρχηγό του Τουρκικού Στρατού όλη την ευθύνη για ό,τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Στη συνέχεια, στις 11.00 περίπου, έστειλαν με ειδικό συρμό αντιπρόσωπο τους στο Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο για να τον ενημερώσουν σχετικά με τη στάση των Τούρκων.

Η προώθηση των ελληνικών μεραρχιών στο μεταξύ συνεχιζόταν και η κύκλωση του Τουρκικού Στρατού γινόταν όλο και περισσότερο ασφυκτική. Ύστερα από αυτό ο Χασάν Ταξίν Πασάς, διαβλέποντος το μάταιο της επιμονής του και τις συνέπειες που θα είχε μια άσκοπη μάχη για τον Τουρκικό Στρατό, αποφάσισε να αποδεχτεί όλους τους όρους του Αρχηγού του Ελληνικού Στρατού και σε λίγο έστειλε με έφιππο αξιωματικό έγγραφη δήλωση του, με την οποία αποδεχόταν τους όρους παραδόσεως του στρατού του.

Μετά τη διαταγή του Γενικού Στρατηγείου, η VII Μεραρχία και το δεξιά της Απόσπασμα Ευζώνων Κωνσταντινοπούλου, τέθηκαν σε σύντονη πορεία για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

Η III Μεραρχία συνέχισε επίσης την προέλαση της. Στις 16.00 της 26ης Οκτωβρίου, ενώ βρισκόταν στο ύψος του χωριού Ωραιόκαστρο, έφτασε ο έφιππος Τούρκος αξιωματικός που είχε αποσταλεί από τον Χασάν Ταξίν Πασά με εντολή να παρουσιαστεί στον Έλληνα Αρχιστράτηγο και να ζητήσει την αναστολή της προελάσεως του Ελληνικού Στρατού και την αποστολή στη Θεσσαλονίκη αντιπροσώπων αξιωματικών για τη σύνταξη και υπογραφή των πρωτοκόλλων παραδόσεως. Ο Τούρκος απεσταλμένος προωθήθηκε με συνοδεία στο Γενικό Στρατηγείο, που είχε μετασταθμεύσει κοντά στη Σίνδο.

Βορειότερα η Ι Μεραρχία συνέχισε την προέλαση της προς τα υψώματα του χωριού Νεοχωρούδα, ενώ οι Τούρκοι αποσύρονταν από τις προωθημένες θέσεις τους. Στις 16.00 έφτασε σε απόσταση 400 μέτρων από τα υψώματα που είχαν συγκεντρωθεί οι τουρκικές δυνάμεις, όπου και ενημερώθηκε από Τούρκο αξιωματικό σχετικά με την επικείμενη παράδοση και παρακλήθηκε ν' ανακόψει την προέλαση μέχρι να τελειώσουν οι σχετικές διατυπώσεις, το οποίο και έγινε.

Το Γενικό Στρατηγείο απέστειλε στις 19.00 της 26ης Οκτωβρίου αντιπροσώπους του στο Στρατηγείο του Χασάν Ταξίν Πασά στη Θεσσαλονίκη για τη σύνταξη των πρωτοκόλλων παραδόσεως, ενώ έστειλε και νέα επιστολή προς το Διοικητή των βουλγαρικών δυνάμεων, με την οποία του γνώριζε τα γεγονότα και την παράδοση της Θεσσαλονίκης.

Ταυτόχρονα απέστειλε προς το Βασιλιά και το Υπουργείο Στρατιωτικών σχετικές αναφορές και διέταξε τις μεραρχίες να σταματήσουν εκεί όπου ήδη βρίσκονταν.

Η VII Μεραρχία και το Απόσπασμα Ευζώνων, που στις 18.00 είχαν φτάσει περίπου 1.500 μέτρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, στρατοπέδευσαν κατά μήκος των εκεί σιδηροδρομικών γραμμών.

Η III Μεραρχία διέκοψε την κίνηση της και στρατοπέδευσε στην περιοχή Ωραιόκαστρο Διαβατά.

Η Ι Μεραρχία στάθμευσε κοντά στο χ. Νεοχωρούδα.

Η IV Μεραρχία συγκεντρώθηκε στο χ. Νέα Μεσημβρία, όπου και διανυκτέρευσε.

Η II Μεραρχία, ύστερα από κοπιώδη πορεία, έφτασε στο χ. Δρυμός μετά τα μεσάνυχτα.

Η VI Μεραρχία λίγα μόνο τμήματα της κατόρθωσε να διαπεραιώσει ανατολικά του Αξιού στο Αξιοχώρι, λόγω των δυσχερειών που αντιμετώπιζε στη ζεύξη του ποταμού. Εξαιτίας αυτού το Γενικό Στρατηγείο διέταξε, σε περίπτωση που μέχρι το βράδυ δεν κατ ορθώσει να δια περαιωθεί, να κινηθεί το πρωί της επομένης κατά μήκος του ποταμού προς το Βαλτοχώρι και τη Γέφυρα, όπου και να στρατοπεδεύσει.

Στο μεταξύ οι Έλληνες αξιωματικοί, που στάλθηκαν στη Θεσσαλονίκη, άρχισαν αμέσως τις συνεννοήσεις με τον Αρχηγό του Τουρκικού Στρατού και ύστερα από δίωρη σύσκεψη υπογράφηκε στις 23.00 της 26ης Οκτωβρίου το παρακάτω πρωτόκολλο παραδόσεως της Θεσσαλονίκης και του Τουρκικού Στρατού.

Μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου Παραδόσεως, ο Αρχηγός του Τουρκικού Στρατού υπέβαλε προς τους αντιπροσώπους του Έλληνα Αρχιστράτηγου την παράκληση να ενημερωθούν αμέσως οι ελληνικές δυνάμεις για τη συμφωνία, ιδιαίτερα αυτές που στάθμευαν στα χωριά Δρυμός και Άσσηρος, για την πρόληψη παρεξηγήσεων. Η πρόταση έγινε αποδεκτή και οι αντιπρόσωποι του Αρχιστράτηγου υπέγραψαν εκ μέρους του, λίγο πριν τα μεσάνυχτα,

Η Κυβέρνηση, μη έχοντας ακόμη πληροφορηθεί την υπογραφή του πρωτοκόλλου και την παράδοση της Θεσσαλονίκης, λόγω δυσχερειών στα μέσα επικοινωνίας, ανησυχούσε μήπως οι Βούλγαροι προλάβουν και καταλάβουν πρώτοι την πόλη. Για το λόγο αυτό, ο Πρωθυπουργός απέστειλε στις 02.30 της 27ης Οκτωβρίου προς τον Αρχιστράτηγο τηλεγράφημα, με το οποίο τον διέτασσε να αποδεχθεί χωρίς καμία αναβολή την παράδοση.

Συνολικά παραδόθηκαν 25.000 οπλίτες και 1.000 περίπου αξιωματικοί, ενώ περιήλθαν στην κατοχή του Ελληνικού Στρατού 70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 1.200 ίπποι και άφθονο άλλο υλικό κάθε κατηγορίας".

Πηγή onalert.gr