ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Τα “κόκκινα δάνεια” της πολιτικής κλεπτοκρατίας!!!

Ιδού οι χρεωκοπημένοι!!! 

Όχι απλή φυλακή, αλλά Αγροτικές Φυλακές, μέχρι να ξοφλήσουν με τα μεροκάματά τους τα ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ!!!

του Δημήτρη Χρήστου  –

Όταν μιλάμε για “κόκκινα δάνεια”, τα ΜΜΕ αναφέρονται κυρίως ή και μόνο στις περιπτώσεις δανεισμού των νοικοκυριών, σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο να απολέσουν την πρώτη τους κατοικία. Με τις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Τι γίνεται για παράδειγμα με τα δάνεια των επιχειρήσεων μικρών και μεγάλων που δεν εξυπηρετούνται; Τι γίνεται με τα δάνεια των κομμάτων και συγκεκριμένα εκείνων που έχουν υπερδανειστεί τόσο πολύ, ώστε είναι αδύνατον να τα αποπληρώσουν, εκεί που έχουν φτάσει;

Που έχουν φτάσει; Η ΝΔ οφείλει 221,3 εκατομμύρια ευρώ! Από τις πιστώτριες τράπεζες έχει χαρακτηριστεί ως μη συνεργάσιμος δανειολήπτης! Το ΠΑΣΟΚ οφείλει 199,1 εκατομμύρια ευρώ. Η τελευταία καταβολή που έκανε ήταν το 2011 με ποσό 204.000 ευρώ. Αν διαιρέσουμε το άθροισμα των χρεών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (420,4 εκατομμύρια) δια του μέσου όρου οφειλών των δανειοληπτών, υπολογίζοντας ως μέσο όρο τις 50.000 ευρώ, προκύπτει ότι τα χρέη των δύο κομμάτων ισοδυναμούν με τα χρέη 8.400 οφειλετών που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους!

Θα πείτε πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν φταίνε μόνον οι δανειολήπτες αλλά και οι δανειστές. Σωστό εν μέρει καθώς η διαπλοκή που κυριαρχούσε είχε και την συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού τομέα. Άλλωστε στην περίπτωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δανειστής και δανειζόμενος ήταν το ίδιο. Ειδικά στην Αγροτική Τράπεζα, από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των δανείων, τα κόμματα εξουσίας διόριζαν εκλεκτά και έμπιστα κομματικά στελέχη τους για να κάνουν παιχνίδι με το πελατειακό σύστημα. Και μετά το παιχνίδι η περίφημη ειδικού σκοπού ΑΤΕ χρεοκόπησε!

Με τι μούτρα…

Σήμερα λοιπόν που ο χρηματοπιστωτικός τομέας αναζητά επειγόντως λύσεις, ώστε να μπορεί να εξυπηρετήσει και να στηρίξει τις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας με θεμελιώδη υποχρέωση να απαλλαγεί από τον “κόκκινο δανεισμό”, τα κόμματα που χρωστάνε αρκούνται να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για τους ανάλγητους πλειστηριασμούς των κατοικιών.

Και αυτό το κάνουν, διότι το θέμα των δικών τους κόκκινων δανείων, δεν αξιολογείται και αποσιωπάται από τα ΜΜΕ που στηρίζουν τις δυνάμεις της παλινόρθωσης. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην φτάνει ως σοβαρό και προκλητικό θέμα στην κοινωνία. Και οι δανείστριες τράπεζες που θέλουν να τα έχουν καλά με όσους διαχειρίζονται πολιτική εξουσία, δεν τολμούν να πράξουν με τα δύο εν λόγω κόμματα, ό,τι τολμούν με τους απλούς πολίτες.

Με τι μούτρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα μπορέσουν να βγουν στην κοινωνία να ζητήσουν την ψήφο από τους πολίτες, χωρίς εξηγήσεις για τις ρυθμίσεις που σκέφτονται για τα δικά τους “κόκκινα δάνεια”; Κανένα πρόβλημα. Το θράσσος είναι στοιχείο της πολιτικής ειδικά σε χώρες που δεν υπάρχουν σοβαρά μέσα ενημέρωσης να ασκούν δημοκρατικό έλεγχο.

Η πατέντα στο σπίτι του Σαμαρά

Γιατί όμως -όπως όλοι οι άλλοι- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν κάνει καμία προσπάθεια να έρθουν σε συνεννόηση, ώστε να ρυθμίσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες; Να πουν βρε αδερφέ, ότι χρειάζονται ένα κούρεμα των δανείων, ώστε το υπόλοιπο που θα συμφωνηθεί, να μπορεί να εξυπηρετηθεί σε βάθος χρόνου. Απλά, διότι περιμένουν όταν και εφόσον έρθουν στην εξουσία να διαγράψουν όλες τις οφειλές και να ξαναρχίσουν να δανείζονται εκ του μηδενός με τον αέρα της εξουσίας.

Το μόνο που προσπάθησαν και μάθαμε ως τώρα είναι, ότι στις 16 Αυγούστου ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε στο σπίτι του Αντώνη Σαμαρά με την παρουσία τόσο του Γιάννη Στουρνάρα όσο και του Ινδού επενδυτή Πρεμ Γουάτσα. Σκοπός της συνάντησης ήταν να αναζητηθεί ένας τρόπος να απαλλαγεί(!) η ΝΔ από τα χρέη της, το οποία ξεπερνούν τα 200 εκατομμύρια.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο Πρεμ Γουάτσα ρωτήθηκε αν θα μπορούσε ο ίδιος ή ομάδα εταιρειών της επιρροής του να αγοράσει τα δάνεια της ΝΔ σε τιμή χαμηλότερη της πραγματικής, ακόμη και στο 4% ή στο 15% της αξίας τους. Δηλαδή, να αγοράσει τα δάνεια ύψους τότε 200 εκατ. σε τιμή 8 έως 30 εκατ. ευρώ! Γι’ αυτό και δεν αντέδρασε στις πληροφορίες και το ΠΑΣΟΚ. Σου λέει αν κυβερνήσουμε με τον Μητσοτάκη, θα γράψουμε στο χιόνι και τα δικά μας δανεικά και αγύριστα.

Και μετά; Μετά η Ελλάδα με αυτούς στο τιμόνι, συν την υποστήριξη των πιστολέρο από τα αβανταδόρικα ΜΜΕ, θα κυβερνηθεί για να ξανασωθεί η χώρα από την καταστροφή στην οποία την οδήγησαν οι …σωτήρες!

Ο μύθος των Δαναΐδων

Απο: omadaorfeas

Με τη συλλογική ονομασία Δαναΐδες είναι γνωστές οι 50 κόρες του Δαναού, τις οποίες απέκτησε με δέκα διαφορετικές γυναίκες (τις: Ατλαντείη, Ελεφαντίδα, Έρση, Ευρώπη, Κρινώ, Μέμφιδα, Πιερία, Πολυξώ, Φοίβη και μια ανώνυμη Αιθιοπίδα). Λέγονταν και Δανααί (Στράβων, Η 371), ή και Βηλίδες από τον παππού τους Βήλο (Οβιδίου Μεταμορφώσεις, IV 463).
Μετά τον θάνατο του Βήλου, οι Δαναΐδες ακολούθησαν τον πατέρα τους και έφυγαν από τη Λιβύη (της οποίας η βασιλεία είχε ανατεθεί σε αυτόν), καθώς φοβόνταν τους 50 γιους του αδελφού του, του Αιγύπτου. Αρχικώς κατέπλευσαν στη Λίνδο της Ρόδου και κατά μία παράδοση τρεις Δαναΐδες έμειναν για πάντα εκεί μετά την αναχώρηση των υπόλοιπων: «...ετελεύτησαν κατά την επιδημίαν την εν τη Λίνδω» (Διόδωρος ο Σικελιώτης, Ε 58). Τελικώς έφθασαν στο Άργος. Την άφιξή τους εκεί σημάδεψε ένα ερωτικό περιστατικό του θεού Ποσειδώνα με μία από τις Δαναΐδες, την Αμυμώνη, που είχε σταλεί με αδελφές της να βρουν νερό. Το περιστατικό αυτό είχε ευνοϊκό αποτέλεσμα για τον κάμπο του Άργους, καθώς η περιοχή αρδεύθηκε με άφθονα νερά και έγινε γονιμότατη. Ο Δαναός έθεσε αξίωση επί του θρόνου του Άργους, καθώς ήταν δισέγγονος της Ιούς, κόρης του βασιλιά του Άργους Ινάχου, οπότε το σχετικό δημοψήφισμα τον έφερε στην εξουσία.

Μετά από λίγο καιρό όμως κατέφθασαν στην πόλη οι 50 γιοι του Αιγύπτου (οι «Αιγυπτιάδες») και απαίτησαν να τους παντρευτούν οι ισάριθμες Δαναΐδες. Ο Δαναός δέχθηκε φαινομενικά και «μοίρασε» με κλήρο την καθεμιά από τις κόρες του στον καθένα Αιγυπτιάδη (εκτός από τις κόρες τις Μέμφιδας, που πήραν τους συνώνυμους τους), αλλά είχε αποφασίσει την εξόντωσή τους: Εφοδίασε με ένα μεγάλο μαχαίρι την καθεμιά από τις Δαναΐδες και τις διέταξε να σκοτώσουν τους συζύγους τους την πρώτη νύχτα του γάμου σκίζοντας την καρδιά τους με αυτό όταν αυτοί θα είχαν αποκοιμηθεί. 

Οι Δαναΐδες εκτέλεσαν την εντολή του πατέρα τους, εκτός από τη μεγαλύτερη στην ηλικία, την Υπερμήστρα, που ερωτεύθηκε τον Λυγκέα και δεν τον σκότωσε. Για τον λόγο αυτό φυλακίσθηκε από τον Δαναό, αλλά ελευθερώθηκε από τη θεά του έρωτα, την Αφροδίτη. Τα κεφάλια των σκοτωμένων τάφηκαν στη Λέρνη και τα σώματά τους έξω από την πόλη. Αντίθετα, ο Παυσανίας αναφέρει (Β 24, 2) ότι στη Λέρνη τάφηκαν τα σώματα, ενώ οι κεφαλές στον δρόμο προς την ακρόπολη του Άργους. Την ταφή ακολούθησαν καθαρμός (που έγινε με διαταγή του Δία από τον Ερμή και την Αθηνά) και γυμναστικοί αγώνες, οι νικητές των οποίων πήραν από μία Δαναΐδα ως έπαθλο.

Τον Δαναό διαδέχθηκε ο Λυγκέας και, σύμφωνα με νεότερο μύθο, ο Δαναός και οι κόρες του σκοτώθηκαν από τον Λυγκέα. Η παράδοση συνέδεσε την εγκατάσταση των Δαναΐδων στην Αργολίδα με τη λατρεία της Δήμητρας, την τελετή των Θεσμοφορίων της οποίας πίστευαν ότι είχαν μεταφέρει από την Αίγυπτο (Ηρόδοτος, Β 171). 

Μια αρκετά μεταγενέστερη παράδοση παρουσιάζει τις Δαναΐδες στα Τάρταρα / Άδη να μεταφέρουν και να ρίχνουν νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες («τετρημένον πίθον») για να τιμωρηθούν δήθεν για τη δολοφονία των Αιγυπτιαδών. Αυτό έγινε στη νεότερη εποχή πολύ γνωστή έκφραση, ο «Πίθος των Δαναΐδων», για το πραγματικό νόημα του οποίου παραπέμπουμε στο ιδιαίτερο άρθρο. 

Ο μύθος των Δαναΐδων χρησιμοποιήθηκε από αρκετούς λογοτέχνες, κυρίως δραματουργούς. Ο Αισχύλος έγραψε με βάση αυτόν τις τραγωδίες Ικέτιδες και Δαναΐδες, καθώς και το σατυρικό δράμα Αμυμώνη. Τραγωδίες με τον τίτλο «Δαναΐδες» συνέγραψαν επίσης ο Φρύνιχος και ο Τιμησίθεος. Ο Αριστοφάνης και ο Δίφιλος σατίρισαν τον μύθο σε δύο κωμωδίες τους. Αναφέρονται επίσης αντίστοιχα έργα του Αρχιλόχου και του Θεοδέκτη, που έχουν χαθεί.

Οι Δαναΐδες      
Δαναΐδα                                    Μητέρα                            Σύζυγος

Αγαύη ή Αγαυή                           Ευρώπη                               Λύκος
Αδιάντη                                      Έρση                                    Δαΐφρονας
Αδίτη                                          Πιερία                                  Μενάλκης
Ακταίη                                        Πιερία                                  Περίφας
Αμυμώνη                                    Ευρώπη                                Εγκέλαδος
Αναξιβίη                                     ανώνυμη Αιθιοπίδα             Αρχέλαος
Ανθήλεια                                     Πολυξώ                               Κισσέας
Αστερία                                      Ατλαντείη ή Φοίβη              Χαίτος
Αυτομάτη                                   Ευρώπη                                Βούσιρις
Αυτονόη                                     Πολυξώ                                Ευρύλοχος
Βρύκη                                         Πολυξώ                               Χθονίος
Γλαύκη                                       Ατλαντείη ή Φοίβη              Άλκης ή Άλκις
Γλαυκίππη                                  Πολυξώ                               Ποταμώνας
Γόργη                                         Ατλαντείη ή Φοίβη              Ιππόθοος
Γοργοφόνη                                 Ελεφαντίδα                          Πρωτέας
Διωξίππη                                    Πιερία                                  Αίγυπτος
Δώριον                                       ανώνυμη Αιθιοπίδα             Κερκέτης
Ερατώ                                        Πολυξώ                               Βρομίος
Ευίππη                                       ανώνυμη Αιθιοπίδα             Άργιος
Ευίππη (συνώνυμη)                   Πολυξώ                               Ίμβρος
Ευρυδίκη                                    Πολυξώ                               Δρύας
Ηλέκτρα                                     Πολυξώ                               Περισθένης
Θεανώ                                        Πολυξώ                               Φάντης
Ιπποδάμεια                                 Ατλαντείη ή Φοίβη             Ίστρος
Ιπποδάμεια (συνώνυμη)             Ατλαντείη ή Φοίβη             Διοκορυστής
Ιπποδίκη                                     Έρση                                   Ίδας
Ιππομέδουσα                              Ατλαντείη ή Φοίβη            Αλκμήνορας
Ιφιμέδουσα                                Ατλαντείη ή Φοίβη             Ευχήνορας
Καλλιδίκη                                  Κρινώ                                 Πανδίονας
Κελαινώ                                     Κρινώ                                 Υπέρβιος
Κλειτή                                        Μέμφιδα                             Κλειτός
Κλεοδώρη                                  Πολυξώ                              Λίξος
Κλεοπάτρα                                 Ατλαντείη ή Φοίβη             Αγήνορας
Κλεοπάτρα (συνώνυμη)             Πολυξώ                              Έρμος
Μνήστρα                                    ανώνυμη Αιθιοπίδα            Αίγιος
Νηλώ                                          ανώνυμη Αιθιοπίδα            Μενέμαχος
Οίμη                                           Κρινώ                                 Άρβηλος
Πειρήνη                                     ανώνυμη Αιθιοπίδα            Αγαπτόλεμος
Ποδάρκη                                    Πιερία                                 Οινέας
Πυλάργη                                    Πιερία                                 Ίδμωνας
Ρόδη                                           Ατλαντείη ή Φοίβη             Ιππόλυτος
Ροδία                                          Ατλαντείη ή Φοίβη            Χαλκώδοντας
Σθενέλη                                      Μέμφιδα                            Σθένελος
Σκαιή                                          Ευρώπη                              Δαΐφρονας
Στύγνη                                        Πολυξώ                              Πολύκτορας
Υπερίππη                                    Κρινώ                                Ιπποκορυστής
Υπερμήστρα                               Ελεφαντίδα                       Λυγκέας
Φάρτιδα                                      ανώνυμη Αιθιοπίδα           Ευρυδάμας
Χρυσίππη                                   Μέμφιδα                            Χρύσιππος
Ωκυπέτη                                     Πιερία                                Λάμπος
ΠΗΓΗ:https://master-lista.blogspot.gr

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού - Συγγραφέως

ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ἡμέρες τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅταν οἱ ἔρμοι καθηγητές μοχθοῦσαν νά ξεψαχνίσουν καί νά κατανοήσουν τούς «φετφάδες» τοῦ ὑπουργείου πνευματικῆς αὐτοκτονίας, μιά φίλη 
καθηγήτρια μοῦ ἔστειλε μακροσκελῆ ἐπιστολή μέ ἕναν ὁρμαθό «μαργαριταριῶν» ἀπό γραπτά ἀποφοιτησάντων μαθητῶν ὡς ἀντίδοτο –ἔτσι μοῦ γράφει– στήν εἰσβολή τῶν κουνουπιῶν.

Πιθανῶς θεωρεῖ τήν ἀγραμματοσύνη κάτι σάν «μπαϊγκόν»! Ἰδού ἕνα δεῖγμα «μαργαριταριῶν» ἀπό μιά γλωσσική ἄσκηση γιά τά λεγόμενα συνώνυμα:

Διαφορετικός = προστατευτικός

Μεταβάλλεται = ἀναβάλλεται

Ἀποστολή = συστολή

Ἐθισμός = προσηλισμός (;)

Ἀποστολή = ἐπιστολή

Εὐτυχῶς, πού χάρη στήν κυριαρχική ἐπέκταση τῆς Ἀγγλικῆς στήν ἀμερικανική της ἐκδοχή δέν ἦταν ἀπαραίτητη γιά σταδιοδρόμηση ἡ γνώση τῆς Ἑλληνικῆς.

Τά παραδείγματα, καί μόνον ἀπό τόν πολιτικό χῶρο, ἀφθονοῦν.

Ἡ συλλέγουσα τούς «μαργαρίτες» συνάδελφός μου ἔστειλε δείγματα ὑψηλῆς γνώσεως καί ἀπό τό μάθημα τῆς Βιολογίας. Εἶχε τεθεῖ –ἀπορῶ πῶς καί γιατί– ἕνα ἐρώτημα γιά τήν ὑπέρταση. Ἰδού μερικές Ἱπποκράτειες ἀπαντήσεις:

«Ὑπέρταση εἶναι κάποια ἄσχημα πράγματα πού κάνουν κακό στήν ὑγεία μας, εἶναι δηλαδή ὑπέρ (!) τῆς ὑγείας μας»!

Καί ἐπειδή ἄλλο ἐρώτημα περιεῖχε τό ρῆμα «ἐγκυμονεῖ» σχετικά μέ τούς κινδύνους τῆς ὑπερτάσεως, ἰδού σκέψεις καινοφανεῖς:

«Νά χάσει τό μωρό, καί ἡ μητέρα νά βρεθεῖ σέ ἄσχημη κατάσταση μέ τήν ὑγεία της.» 

– «Ἡ ὑπέρταση –ἐάν δέν εἶναι κάποιος προσεκτικός– μπορεῖ νά προκαλέσει ἐγκυμοσύνη.» 

– «Γιά τήν πρόληψη τῆς ὑπέρτασης θά πρέπει νά ἀποφεύγουμε τόν ἥλιο, διότι οἱ παλμοί ἀνεβαίνουν καί παίρνουν διαστάσεις μεγαλύτερες ἀπό τό κανονικό.» Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀπαντήσεις, ὅπου ἡ ὑπέρταση ταυτίζεται μέ τήν στύση, πού γιά λόγους αἰδημοσύνης δέν γράφονται.

Γιά τό μάθημα τῆς Ἱστορίας ἀδυνατῶ νά παραθέσω ἀπαντήσεις γιατί θά γινόταν κατακλυσμός.

Ἀρκοῦμαι σέ μιά ἄγνωστη ἕως τώρα πληροφορία: «Κατά τήν Ἅλωση ἐπί κεφαλῆς τῶν Τούρκων ἦταν ὁ Ἀλί».

Καί ἡ δύσμοιρη συνάδελφος ἀναφωνεῖ:

«Ὤ ἀλί καί τρισαλί!».

Καί κάτι ἀκόμη ἀπό τήν προφορική ἐξέταση δυσλεκτικοῦ μαθητῆ. Τόν ρωτάει ἡ θεολόγος ἀπό ποιό μέρος τοῦ σώματος τοῦ Ἀδάμ ὁ Θεός ἔφτιαξε τήν Εὔα, καί ὁ μαθητής ἀπαντᾶ: «Ἀπό τό νεφρό».

Νευριασμένη ἡ καθηγήτρια μονολογεῖ:

«Ὄχι ἀπό τόν σπλῆνα».

Καί ὁ μαθητής, χτυπώντας μέ τό χέρι τό μέτωπο, ἐπιβεβαιώνει:

«Ἄχ, ναί, σωστά ἀπό τόν σπλῆνα»!

Σταματῶ ἐδῶ τήν ἀντιγραφή λεκτικῶν ἀνοησιῶν ἀφοῦ ἀπό τέτοιες βρίθουν πλέον καί τά σχολικά βιβλία. 

Κατά τίς δεκαετίες τοῦ ’80 καί ’90 εἶχα ἐπισημάνει ἑκατοντάδες λάθη ὄχι μόνο σέ βιβλία ἱστορίας καί λογοτεχνίας ἀλλά καί κοινωνιολογίας, πολιτικῆς ἀγωγῆς καί μαθηματικῶν, καί τά εἶχα δημοσιεύσει στήν «Καθημερινή» καί στόν «Οἰκονομικό Ταχυδρόμο».

Ἀλλά στοῦ «Κουφοῦ τήν πόρτα πάρε καί τήν ... πόρτα», ὅπως ἔλεγαν τότε οἱ μαθητές. Ἔκτοτε ἡ ἀμάθεια ἔγινε μόδα.

Ὁ καταρτισμένος ἄρχισε νά λογαριάζεται σάν... βλαμμένος.

Οἱ γνώσεις θεωρήθηκαν καί θεωροῦνται περιττό φορτίο.

Ἄλλωστε, γιατί νά τίς κουβαλᾶ κανείς στό κεφάλι του, ἀφοῦ μπορεῖ νά τίς ἔχει στό «τάμπλετ» πού εἶναι πιό ἐλαφρό ἀπό τό μυαλό;

Ὑπάρχουν ὅμως στιγμές πού πρέπει κάποιος νά γράψει καί νά μιλήσει.

Σ’ αὐτό δυστυχῶς τό «τάμπλετ» δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει.

Καί τότε τί λέμε;

Θυμᾶμαι τήν γκάφα τοῦ πρωθυπουργοῦ πού θεώρησε κάτι ξεχωριστό τήν Λέσβο ἀπό τή Μυτιλήνη.

Ἡ φαρμακερή σάτιρα τοῦ ἀπάντησε:

«Τσίπρα, δέν σέ θέλουμε

νά πᾶς ἀλλοῦ νά μείνεις

νά βρεῖς κάπου ἀνάμεσα

Λέσβου καί Μυτιλήνης»!

Κάθε μῆνα ὁ ἐκδότης τῆς «Φιλολογικῆς-Πολιτικῆς Πατρῶν», ὁ ἐλλόγιμος κ. Γ. Θ. Γιαννόπουλος ἔχει καθιερώσει εἰδική στήλη ὅπου καταγράφονται λεκτικά λάθη τά ὁποῖα ἐκχέονται ἀπό τά χείλη διαφόρων ἐκφωνητῶν, σχολιαστῶν καί λοιπῶν νυχθημερόν συζητούντων στά κανάλια περί παντός γνωστοῦ. Ἐπί μία 10ετία, λόγω τῶν γεγονότων στήν Συρία, διαβάζουμε καί ἀκοῦμε οἱ... Σύριοι.

Λάθος!

Τό σωστό εἶναι Σύροι.

Σύριος λέγεται ὁ κάτοικος τῆς Σύρου, ὁ Συριανός.

Ὁ Λουκιανός ἦταν Σύρος, ὁ Βαμβακάρης ἦταν Σύριος. Ἡ συνάδελφός μου καταγράφει τοῦτο τό ἀπίθανο πού ἄκουσε στό δελτίο εἰδήσεων:

«Ἡ δικαιοσύνη πρέπει νά συνεχίσει ἀπρόοπτα (!) τό ἔργο της». Κάποιος ἐπιφανής ἔδωσε «τά εἰλικρινά του συλλυπητήρια» στήν οἰκογένεια Μητσοτάκη, ἐνῶ κάποιος, ἐπίσης, ἐπιφανής παρουσιαστής μᾶς εἶπε ὅτι «ὁ σωρός (!) του θά θαφτεῖ στοῦ Χαλεπᾶ(!!)». Παλαιότερα εἶχαν ἀκουστεῖ καί τοῦτα τά τραγικοκωμικά: «Ἡ δοξολογία ἔγινε χοροπηδοῦντος (!) τοῦ ἀρχιεπισκόπου» καί «Τώρα ἀκολουθεῖ ἕνα μουσικό πρόγραμμα μέ ναπολιτάνικες... καλτσοδέτες»!

Καί ὅταν κάποιος ἐπισημαίνει τά λάθη αὐτά, εἰσπράττει τήν ἀπάντηση: «Καί τί ἔγινε;». Καί γι’ αὐτό δέν γίνεται τίποτα –ἐννοῶ καλό– στόν τόπο αὐτό.

Παλαιότερα ἕνα λάθος σάν αὐτά πού ἀναφέραμε, γεννοῦσε ἐντροπή.

Ἐνδεικτικό εἶναι τό ἀκόλουθο περιστατικό: ὅταν κατά τήν περίοδο 1915-1920 ὁ μετέπειτα διάσημος καθηγητής Ἀριστοτέλης Σιδέρης ἐκπροσωποῦσε στή Βουλή τό Σοσιαλιστικό Ἐργατικό Κόμμα Ἑλλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.), τό μετέπειτα Κ.Κ.Ε., σέ μιά ἀγόρευσή του ἔκανε πολλές ἀναφορές στόν Μάρξ.

Καί τότε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, κάπως ἐκνευρισμένος, πῆρε τό λόγο καί τοῦ εἶπε: «Κύριε συνάδελφε, τήν πολιτική τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καθορίζομεν ἡμεῖς καί ὄχι ὁ Μάξ Νορδάου».

Κάποιος –νομίζω ὁ Παπαναστασίου– τοῦ ψιθύρισε ὅτι ὁ Σιδέρης ἐννοεῖ τόν Κάρολο Μάρξ, συγγραφέα τοῦ «Κεφαλαίου» καί ὄχι τόν Μάξ Νορδάου, πού ἔγραψε τά «Κατά συνθήκην ψεύδη».

Κατέρυθρος ὁ Βενιζέλος ἀπό ἐντροπή ἀπεχώρησε ἀπό τή Βουλή καί ἔκανε πολλές ἡμέρες νά ἐμφανισθεῖ σ’ αὐτή. Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη!

Σ.ΚΑΡΓΑΚΟΣ

«Μεγάλη φωνή έρχεται» από την Βουλγαρία για τον τρομερό κίνδυνο ακρωτηριασμού της χώρας μας και δημιουργία αυτόνομου κρατιδίου Θράκης

«Καμπάνες» βαράνε οι Βούλγαροι εδώ και μεγάλο διάστημα για τα τρομερά σχέδια ακρωτηριασμού Ελλάδας(Δυτικής Θράκης) και Βουλγαρίας(Νότια Βουλγαρία) και δημιουργίας αυτόνομου κρατιδίου της Θράκης στα πρότυπα του Κόσοβο. 
Για να επιτευχθεί αυτό, θα χρησιμοποιηθεί το μουσουλμανικό εξτρεμιστικό στοιχείο και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που βγαίνει ενισχυμένο από την υπόθεση της Καταλονίας…. 
Ο Alex Alexiev, Βούλγαρος ιστορικός και σύμβουλος του προέδρου Ρ.Ράντεφ και ταυτόχρονα πρόεδρος του Κέντρου Μελετών Βαλκανίων και Μαύρης Θάλασσας, σε συνέντευξή του στο Radio Focus, δήλωσε ευθαρσώς για τα δεινά που μας αναμένουν. 
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από την Τουρκία και αφορά το κήρυγμα του ριζοσπαστικού ισλάμ», τόνισε ο ίδιος . 

Σύμφωνα με τον ίδιο, «η τουρκική προπαγάνδα οδηγεί σε μια αυξανόμενη απόσταση από τη Δύση. Όσον αφορά τη νομοθεσία για τη θρησκεία στη Βουλγαρία και πρέπει να γίνουν αλλαγές. Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση των μουσουλμάνων είναι τέτοια που όλα ελέγχονται από τους Τούρκους, και τον μουφτή που είναι υπό την επίβλεψη ενός ξένου κράτους (τουρκικές μυστικές υπηρεσίες). Αυτή είναι μια απαράδεκτη κατάσταση και πρέπει να αλλάξει», δήλωσε ο Αλέξιεφ, λέγοντας ότι οι ιμάμηδες κηρύττουν αυτά που κηρύττουν χωρίς να τους ελέγχει κανένας. 
«Πρέπει να γνωρίζουν οι Μουφτήδες τη βουλγαρική γλώσσα και εμείς να γνωρίζουμε ποια εκπαίδευση και από ποιους έχουν λάβει », δήλωσε οργισμένος ο ίδιος. 
Ο Αλέξιεφ πρόσθεσε ότι στην Τουρκία υπάρχουν 1.3 εκατομμύρια μαθητές που εκπαιδεύονται εντατικά για να κηρύττουν το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ερντογάν προετοιμάζει σταδιακά τον ισλαμικό «στρατό του», θέτοντας σοβαρή απειλή για τη κοσμική κοινωνία και τους γείτονές της. 
Πρόκειται για την τρίτη «προειδοποίηση» που μας έρχεται από την Βουλγαρία. 
Την πρώτη την είχε κάνει ο πρώην επικεφαλής των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών Goran Simeonov, σε άρθρο του στην βουλγαρική ειδησεογραφική πύλη Pan.bg , κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τα επιδιωκόμενα τουρκικά επεκτατικά σχέδια. 
Ο ίδιος αρχικά είχε επισημάνει το πλήθος των τουρκικών εορταστικών εκδηλώσεων στην Βουλγαρία με κάθε αφορμή . 
«Το χριστιανικό εορταστικό μήνα Δεκέμβριο του 2016, η Βουλγαρία είχε αποτελέσει το αντικείμενο μιας σειράς διαδοχικών «τουρκο-πανηγυριών» , τα οποία οργανώνονται και διεξάγονται από την Τουρκία. Σκοπός τους είναι η σύσφιξη των πολιτιστικών και θρησκευτικών δεσμών με την «μαμά πατρίδα», δήλωσε προ μηνών ο ίδιος ο Βούλγαρος πρώην ανώτατος αξιωματικός των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών. 
«Όποιος , για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ανιχνεύσει καλύτερα την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων Βουλγαρίας-Τουρκίας, θα διαπιστώσει ότι αυτές μειώνονται σταθερά, και τίποτα νέο δεν έχει λάβει χώρα . 
Η Τουρκία απέδειξε για άλλη μια φορά ότι παραμένει η ίδια και δεν έχει εγκαταλείψει την επιθετική πολιτική της, καθώς και τις οθωμανικές αξιώσεις της στην Βουλγαρία. 
«Ξεκινήσαμε από την ισχυρή στρατιωτική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων , για να φτάσουμε στην σχεδόν υποτελή θέση του σήμερα, στην οποία καμία βουλγαρική κυβέρνηση δεν γνωρίζει πώς να ενεργήσει σε αυτή την ασφυκτική τουρκική πίεση , αλλά και τις ακραίες συνθήκες που λαμβάνουν χώρα. Ακριβώς επειδή οι κυβερνητικοί μας θεσμοί έχουν συνηθίσει να υπακούουν μόνο στα ευρω-ατλαντικά αφεντικά των Βρυξελλών, αλλά αυτά τα «μεγάλα αφεντικά» δεν έχουν λάβει ακόμη την απόφασή τους σχετικά με το μέλλον…..της Βουλγαρίας. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν η απόφασή τους, θα προσεγγίζει έστω και ελάχιστο το βουλγαρικό εθνικό συμφέρον!», σημειώνει ο ειδικός. 
«Η Τουρκία είναι η συνέχεια της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας και με την νυν ισλαμιστική ηγεσία της θα επιδιώξει να την αναβιώσει στο μέλλον, αφού πρώτα λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα με τους Κούρδους. 
Στην συνέχεια με επιθετικά μέτρα θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει την επιρροή της στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας«, καταλήγει ο Goran Simeonov, ειδικός στις βουλγαρικές μυστικές υπηρεσίες την ταραγμένη περίοδο του 1990. 

Απώτερος στόχος της Άγκυρας είναι η διασφάλιση των θεμελιωδών απαιτήσεων του δόγματος του «στρατηγικού βάθους» στο έδαφος της Βουλγαρίας . 
Δηλαδή της ωμής και απρόκλητης παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους, όπως είναι το βουλγαρικό. 
Οι Τούρκοι πραγματοποιούν μια απροκάλυπτη απόπειρα παρέμβασης στην εσωτερική ζωή της χώρας, σε μια προσπάθεια να υιοθετήσουν το ρόλο του «προστάτη» ενός πολιτικού κόμματος και μέρος των Βουλγάρων πολιτών! 
Τουρκικά ΜΜΕ μάλιστα «προβλέπουν» ότι η Βουλγαρία θα χάσει τα εδάφη της στα νοτιοανατολικά της χώρας. 
Η δεύτερη «προειδοποίηση» μας ήρθε από τον ίδιο τον αντιπρόεδρο της βουλγαρικής Κυβέρνησης και Υπουργό Άμυνας Κρασιμίρ Καρακατσάνωφ, ο οποίος μίλησε για προσπάθειες ριζοσπαστικοποίησης στη Βουλγαρία με στόχο τα γκέτο των Ρομά και των Βουλγάρων Μουσουλμάνων καθώς και για αντάρτικο στα Βουνά της Ροδόπης. 
Σύμφωνα λοιπόν με τον Βούλγαρο ΥΠΑΜ, οι προσπάθειες ριζοσπαστικοποίησης συγκεντρώνονται σε εκείνη ακριβώς την περιοχή που γειτνιάζει με την Δυτική Θράκη και τόνισε με διπλωματικό τρόπο ότι όλες οι χώρες απειλούνται από τη ριζοσπαστικοποίηση (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος). 

Οι Βούλγαροι μας προειδοποίησαν ως Έλληνες μέχρι τώρα τρεις φορές για το τι έρχεται στην Δυτική Θράκη που γειτνιάζει με την νότια Βουλγαρία, ελπίζουμε κατ’ αρχήν οι ίδιοι οι Έλληνες μουσουλμάνοι να μην υποκύψουν στις πιέσεις της Άγκυρας , αλλά το κυριότερο οι αρχές να λάβουν όλα τα μέτρα για να αποτρέψουν οτιδήποτε «άσχημο» ετοιμάζει επιμελώς η Άγκυρα μαζί με το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής. 
Οφείλουμε ως Έλληνες , και ως ελληνικές αρχές να είμαστε σε εγρήγορση για όλα αυτά τα ύπουλα σχέδια που λαμβάνουν χώρα, ενώ η Ελλάδα «απασχολείται» με το Τρίτο μνημόνιο και τα πρόσθετα οικονομικά μέτρα . 
Η ιστορία μας διδάσκει πάντα αυτό που θα πρέπει να αποφύγουμε ως λαός αλλά οφείλουμε να την γνωρίζουμε πολύ καλά και με λεπτομέρειες.

 

ΠΗΓΗ: https://socialelnews.blogspot.gr/2017/10/blog-post_709.html

Πυθέας ο Μασσαλιώτης (Μέρος Α') : Η ιστορία της Μασσαλίας και το ταξιδι του Έλληνα θαλασσοπόρου στην Βόρεια Ευρώπη

Το 600 π.χ. περίπου, κοντά στις εκβολές του Ροδανού ποταμού στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται η περιοχή της Προβηγκίας στις ακτές της νότιας Γαλλίας, κατά τον Δεύτερο Ελληνικό Αποικισμό, είχε ιδρυθεί από τους Φωκαείς, μία από τις σπουδαιότερες Ελληνικές αποικίες. Αυτή ήταν η πόλη της Μασσαλίας. Ιδρυτές της  Μασσαλίας ήταν οι  Ίωνες της μικρασιατικής Φώκαιας. Φαίνεται ότι επήλθε κάποια  συμφωνία ανάμεσα σε Έλληνες και Λίγυρες για παραχώρηση εδαφών, η οποία  επισφραγίστηκε με τον  γάμο του Φωκαέα οικιστή με την κόρη του Σεγόβριγα βασιλέα. Αμφότεροι ωφελούνταν. Οι Έλληνες βρήκαν έδαφος για εγκατάσταση ενώ οι Σεγόβριγες απέκτησαν έναν ισχυρό στρατιωτικά σύμμαχο για τους πολέμους τους  εναντίον των γειτονικών φυλων. Ο αρχικός οικισμός της Μασσαλίας γιγαντωνόταν  με το πέρασμα του χρόνου, αφαιρώντας όλο και περισσότερα εδάφη από τους  ιθαγενείς, απειλώντας πλέον την ύπαρξη τους. Έγινε πόλεμος και νίκησαν οι Έλληνες. Η ελληνική  κοινωνία τους έγινε κλειστή, στιβαρή και σημαντικά  στρατικοποιημένη. Οι άλλοι Έλληνες έμποροι και ναυτικοί που έφταναν στον  Λακυδόνα, το  λιμάνι της  Μασσαλίας, παρατήρησαν ότι οι Μασσαλιώτες ήταν  μονίμως αγέλαστοι, σοβαροί και αυστηροί. Ο μικρός στρατός τους ισχυροποιήθηκε  χάρις στα συνεχή γυμνάσια ενώ το ναυτικό τους εξελίχθηκε σε ένα από τα καλύτερα  της Μεσογείου. Η ανάπτυξη της Μασσαλίας υπήρξε ραγδαία. Μετέτρεψε τους  γειτονικούς λιγυρικούς πληθυσμούς σε υποτελείς της ενώ προσάρτησε στο κράτος  της και την γειτονική ελληνική Ηράκλεια-Μαστράβαλα (περί το 520 π.Χ.).  Ίδρυσε  πολλές δικές της αποικίες, «διοχετεύοντας» σε αυτές τους νέους Φωκαείς και  άλλους Έλληνες αποίκους που έφθαναν στο λιμάνι  της. Φημισμένες  σύγχρονες  γαλλικές και ισπανικές πόλεις ιδρύθηκαν ως μασσαλιώτικες ή φωκαϊκές αποικίες.  Στη Γαλλία η Νις (αρχ. Νίκαια), η Αντίμπ (αρχ. Αντίπολη), η Αρλ (Θηλίνη), η Αβινιόν  (Αυενιών), η Αγκντ (Τύχη Αγαθή), το Μονακό (Μονοίκου Ηρακλέους Λιμήν), το Σεν-Τροπέ (Αθηνόπολις), οι Κάννες (με το ίδιο όνομα) και στην Ισπανία η Βαρκελώνη  (Καλλίπολις), η Αλικάντε (Άκρα Λευκή) και ενδεχομένως η Βαλένθια και η Έλτσε  (Ιλικιάς ή Ελίκη;) είναι μερικές από αυτές. Άλλες σημαντικές ελληνικές πόλεις των  ίδιων ακτών ήταν ο Ταυρόεις, η Ολβία, το Εμπορείο, η Ρόδη, η Ζακανθα, η Αλωνίς, η  Θηλίνη, το Περγάντιο και το Ημεροσκόπειο. Οι Μασσαλιώτες απέκρουσαν τις  επιθέσεις από  θαλάσσης των  Ετρούσκων, των Καρχηδονίων και των Λιγύρων  πειρατών, κερδίζοντας πολλές νίκες. Η ναυτική δύναμη της Μασσαλίας ήταν τέτοια  ώστε περιόρισε το πανίσχυρο καρχηδονιακό ναυτικό στην θαλάσσια περιοχή νοτίως  των Βαλεαρίδων νήσων και έθεσε υπό τον έλεγχο της ολόκληρη την ακτή από το  σύγχρονο Αλικάντε της Ισπανίας έως την Γένουα της Ιταλίας  (η οποία ήταν  Ετρουσκική αποικία). 

Το  μασσαλιώτικο κράτος περιελάμβανε τους περισσότερους  από τους 80 - 100.000 συνολικά Έλληνες της Απώτατης Δύσης, είχε υπό τον άμεσο  έλεγχο του μια έκταση περίπου 3-4.000  τετρ. Χμ. (όση είχε το κλασικό αθηναϊκό  κράτος μαζί με τα νησιά Ίμβρο, Λήμνο και Σκύρο), ενώ η πολιτική επιρροή του εκτεινόταν σε άλλα 8 - 9.000 Τετρ. Χμ. εδαφών των ιθαγενών. Οι  μόνες άλλες ελληνικές πόλεις της Απώτατης Δύσης που ήταν ανεξάρτητες από την Μασσαλία αλλά μόνο κατά διαστήματα ήταν το Εμπορείο, η Θηλίνη, η Ρόδη των  Ροδίων, η Ζακανθα και η Νίκαια. Το άστυ της κλασσικής Μασσαλίας (5ος-4ος αιώνες  π.Χ.) είχε πληθυσμό 40.000-50.000  κατοίκων, ίσο  με αυτόν των σύγχρονων του πολεοδομικών ενότητων Αθηνών-Μακρών Τειχών-Πειραιώς και Κορίνθου-(κορινθιακών) Μακρών Τειχών-Λεχαίου. Ο μασσαλιώτικος στρατός αποτελείτο από Έλληνες οπλίτες και Γαλάτες και Λίγυρες ελαφρά οπλισμένους υποτελείς και  μισθοφόρους. Περίφημο ήταν το μασσαλιώτικο ιππικό, στο οποίο οι Ρωμαίοι  απένειμαν τα εύσημα για την προσφορά του κατά τον Β΄ καρχηδονιακό πόλεμο στην περιοχή του Ροδανού. Ακομη πιο ισχυρό ήταν το ναυτικό της Μασσαλίας, αποτελούμενο αρχικά από πεντηκοντόρους και διήρεις και αργότερα από τριήρεις, ενδεχομένως και πεντήρεις κατά την ελληνιστική περίοδο. Η Μασσαλία διατηρούσε σημαντική βιομηχανία παραγωγής όπλων λόγω της στρατικοποίησης της, αρκετά από τα οποία εξήγε στους Γαλάτες της ενδοχώρας. Οι Κέλτες επεκτείνονταν βαθμιαία  εις βάρος των Λιγύρων, είτε με την κατάκτηση είτε με την απευθείας υιοθέτηση του  πολιτισμού Λα Τεν από τους δεύτερους και έτσι τον επερχόμενο εκ-κελτισμό τους. Αρχικά οι Μασσαλιώτες δεν συγκρούστηκαν με τους νεοφερμένους. 

Όπως είδαμε, οι  δύο  λαοί γνωρίζονταν πολύ καλά από τις εμπορικές συναλλαγές τους και την  ευεργετική επίδραση της Μασσαλίας. Τώρα είχαν πλέον και εδαφική επαφή. Εκτός από τα  κοινά εμπορικά συμφέροντα είχαν και  κοινά πολιτικά, καθότι αμφότεροι κυβερνούσαν υποτελείς λιγυρικούς πληθυσμούς. Στις αρχές του 4ου  αιώνα, η καθαυτό Γαλατία είχε γίνει εξολοκλήρου σφαίρα της μασσαλιώτικης επιρροής. Για  αυτόν τον λόγο οι Μασσαλιώτες αδιαφορούσαν πάντοτε για τον έλεγχο της Ιβηρικής και των Στηλών του Ηρακλή (σημερινό Γιβραλτάρ), τον οποίο είχαν αφήσει στους  Καρχηδονίους. Το μόνο ενδιαφέρον για τους δύο λαούς πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες ήταν ο κασσίτερος των Κασσιτερίδων νήσων (τα νησιά Σίλλυ της βρετανικής  ακτής), τον οποίο ωστόσο, οι Μασσαλιώτες προμηθεύονταν χωρίς προβλήματα  από τους χερσαίους δρόμους της Γαλατίας. Αντιθέτως, οι Καρχηδόνιοι έπρεπε να  διενεργήσουν το  μακρύ και επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι από την Μεσόγειο μέχρι την  Βρετανία προκειμένου να τον προμηθευτούν εφόσον οι δρόμοι της Γαλατίας  παρέμειναν για πάντα κλειστοί για αυτούς. Λόγω αυτής της κατάστασης υπήρχε μια  «άτυπη» συμφωνία μεταξύ Μασσαλίας και Καρχηδόνας, σύμφωνα με την οποία η  Γαλατία ήταν  σφαίρα  επιρροής  της  πρώτης  ενώ η Ιβηρική αποτελούσε χώρο της δεύτερης. Αργότερα η συμφωνία έγινε επίσημη με τον καθορισμό του ποταμού Ίβηρα της Ισπανίας ως συνόρου ανάμεσα στις δύο σφαίρες. Η Μασσαλία έστειλε από νωρίς τους θαλασσοπόρους της να εξερευνήσουν τις ακτές του Ατλαντικού.

Τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Ευθυμένης και οι άνδρες του πέρασαν το  Γιβραλτάρ και περιέπλευσαν τις αφρικανικές ακτές μέχρι τις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Πιο φημισμένος είναι ο Πυθέας ο οποίος ακολούθησε την αντίθετη κατεύθυνση με προορισμό του τις παγωμένες θάλασσες του βορρά (περί το 335-330  π.Χ.). Μερικοί σύγχρονοι ιστορικοί έχουν υποθέσει ότι η αποστολή του χρηματοδοτήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος την ίδια εποχή συνέτριβε τους Πέρσες στην Ασία. Ο μεγάλος κατακτητής σκόπευε μελλοντικά να στρέψει τις  στρατιές του προς την Δύση, για αυτό χρειαζόταν πληροφορίες για τις χώρες της. Σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι ο Πυθέας χρησιμοποίησε ένα από τα  πλοία των  Γαλατών ναυτικών, π.χ. τα σκάφη των Αρμορικανών Βενετών. Εντούτοις,  δεν τα χρειαζόταν παρά την κατασκευαστική ποιότητα τους, επειδή το πλοίο του  ήταν κατά πάσα πιθανότητα ολκάδα, ελληνικό εμπορικό σκάφος το οποίο λόγω  του «ημισφαιρικού» σχήματος του μπορούσε να αντεπεξέλθει στα υψηλά κύματα του  Ατλαντικού  (σε αντίθεση με την τριήρη που θα κινδύνευε να βυθιστεί). Η παράδοση η οποία αναφέρει ότι οι Καρχηδόνιοι φρουρούσαν το στενό του Γιβραλτάρ και δεν άφηναν κανέναν να πλεύσει  στον Ατλαντικό χωρίς την άδεια τους, δεν έχει ιστορική αξία. Οι Φοίνικες δεν  μπορούσαν να εμποδίσουν τους Μασσαλιώτες να  βγουν στον  Ωκεανό, όταν αυτοί  το  ήθελαν. Οι θαλασσομάχοι της Μασσαλίας είχαν νικήσει αρκετές φορές τον καρχηδονιακό πολεμικό στόλο, όπως δείχνουν τα τρόπαια από ναυτικές νίκες και τα ανάλογα αφιερώματα τους στους Δελφούς (Θουκυδίδης, Ιουστίνος, Στράβων και Παυσανίας). Εξάλλου ο Πυθέας αναφέρει σε αποσπάσματα του έργου του, ποταμούς της Ιβηρικής οι οποίοι χύνονται στον  Ατλαντικό, αναφορά που  σημαίνει ότι περιέπλευσε την εν λόγω χερσόνησο. Είναι μάλλον απίθανη η άποψη ότι αν οι Μασσαλιώτες ήθελαν πραγματικά να  πλεύσουν στον Ατλαντικό, θα εμποδίζονταν από τους Καρχηδονίους. Αντίθετα, ενας Βρετανός ιστορικός παρέχει ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες υπάρχει η πιθανότητα οι Μασσαλιώτες και οι Καρχηδόνιοι να συνεργάσθηκαν κατά τις εξερευνήσεις τους στον Ατλαντικό. Η Μασσαλία σύντομα εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό θαλάσσιο εμπορικό κέντρο. Τον 4ο αιώνα π.χ., ο έντονος εμπορικός ανταγωνισμός μεταξύ των Ελληνικών πόλεων-κρατών και των Καρχηδόνιων είχε περάσει και σε γεωπολιτικό επίπεδο. Οι Καρχηδόνιοι ήδη είχαν επεκταθεί στις βόρειες ακτές της Αφρικής από το σημερινό Μαρόκο μέχρι και την σημερινή περιοχή της δυτικής Λιβύης. Θέλοντας λοιπόν να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο της Μεσογείου, κατέλαβαν το πέρασμα του Γιβραλτάρ και τις νότιες ακτές της Ιβηρικής χερσονήσου, λεηλατώντας μάλιστα και δύο αποικίες των Μασσαλιωτών στην Ιβηρική χερσόνησο, την Μαινάκη και το Ημεροσκόπειον. Επίσης είχαν καταφέρει να ελέγχουν και όλα τα περάσματα από την Κορσική μέχρι και εκείνο μεταξύ της δυτικής Σικελίας και της Τυνησίας όπου εκεί τότε βρισκόταν η πόλη της Καρχηδόνας, υποβάλλοντας έτσι την Μασσαλία σε πλήρη ναυτικό αποκλεισμό από τις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις. Η πρώτη λύση διεξόδου προς την θάλασσα που σκέφτηκαν οι Μασσαλιώτες, ήταν μέσω των ποταμών της κεντρικής Ευρώπης προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Αλλά οι σημαντικές απώλειες που είχαν τα πλοία τους από τις ενέδρες που έστηναν εχθρικές φυλές, έκαναν τους Μασσαλιώτες να εγκαταλείψουν σύντομα την ιδέα αυτή. Η ανάγκη όμως για εύρεση θαλάσσιων εμπορικών δρόμων παρέμενε και με τον καιρό γινόταν όλο και εντονότερη. Τότε οι Μασσαλιώτες έμποροι στράφηκαν σε έναν σπουδαίο ναυτικό και γεωγράφο ο οποίος θα αναλάμβανε να βρει νέους θαλάσσιους δρόμους που θα τόνωναν και πάλι το εμπόριο της πόλης. Αυτός ήταν ο Πυθέας. 

Με δύο πλοία πεντηκόντορους και ογδόντα άνδρες για πλήρωμα, ο Πυθέας αναχώρησε το 331 π.χ. από το λιμάνι της Μασσαλίας, κατευθυνόμενος δυτικά και κατά μήκος των νότιων ακτών της Ιβηρικής χερσονήσου. Υπό τον κίνδυνο η αποστολή να δεχθεί επίθεση από τα πλοία των Καρχηδόνιων, τα δύο πλοία του Πυθέα, έπλεαν με την συνοδεία πολεμικών πλοίων μέχρι να απομακρυθούν από τις περιοχές που έλεγχαν οι Καρχηδόνιοι. Φτάνοντας στον πορθμό του Γιβραλτάρ, η νηοπομπή των Μασσαλιωτών ήρθε αντιμέτωπη με τα Καρχηδονικά πλοία που περιπολούσαν την περιοχή. Οι Μασσαλιώτες όμως, όντας καλύτεροι ναυτικοί και ναυμάχοι, έτρεψαν τα εχθρικά πλοία σε φυγή, καταλαμβάνοντας μάλιστα και δύο από αυτά. Το γεγονός αυτό, έκανε τους Καρχηδόνιους να πιστέψουν πως τα πλοία που συνόδευαν τον Πυθέα, ήταν μόλις τα πρώτα πλοία που είχαν φτάσει από μια γενικευμένη επίθεση των Μασσαλιωτών εναντίων τους. Έτσι, οι Καρχηδόνιοι στράφηκαν στην οχύρωση των πόλεων τους. Εκμεταλλευόμενος αυτήν την σύγχυση αλλά και την ανικανότητα των Καρχηδόνιων να πλέουν νύχτα, ο Πυθέας πέρασε τον Πορθμό του Γιβραλτάρ και τα πολεμικά πλοία που τον συνόδευαν επέστρεψαν στην Μασσαλία με την λεία τους. Τα δύο πλοία του Πυθέα, συνέχισαν το ταξίδι τους κάνοντας τον περίπλου της Ιβηρικής χερσονήσου και περνώντας τον Βισκαϊκό κόλπο, έφτασαν στην Βρετάνη. Εκεί, ο Πυθέας,  έκανε τις πρώτες σπουδαίες για την εποχή παρατηρήσεις του. Κατέγραψε το φαινόμενο της παλίρροιας και έδωσε πρώτος την εξήγηση πως αυτό οφείλεται στις κινήσεις της Σελήνης και των ουρανίων σωμάτων. Κατέγραψε επίσης το θαλάσσιο ρεύμα της περιοχής, έτσι ώστε να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κατά την συνέχεια του ταξιδιού του. Το σημαντικότερο όμως, το οποίο είχε να κάνει με την εμπορική επιτυχία της αποστολής, είναι πως εκεί βρέθηκαν αυτόχθονες που έκαναν εξόρυξη κασσιτέρου. Αν και ο Πυθέας είχε κάθε λόγο πλέον να πάρει τον δρόμο της επιστροφής, συνέχισε το ταξίδι του, πλέοντας βόρεια μέχρι που έφτασε στις ακτές της Κορνουάλης (νοτιοδυτικό άκρο της Αγγλίας). Στην Κορνουάλη ο Πυθέας ανακάλυψε μία ακόμα πηγή κασσιτέρου. 

Εξερεύνησε τα νησιά δυτικά του ακρωτηρίου τα οποία και ονόμασε Οιστρυμίδες Νήσους. Τα νησιά αυτά σήμερα είναι γνωστά ως Νησιά Σίλι (Isles of Scilly). Από την Κορνουάλη, ο Πυθέας έκανε τον περίπλου της Αλβιώνας (σημερινή Μεγάλη Βρετανία), καταγράφοντας και εξερευνώντας αρκετά μέρη του νησιού, όπως και τον ποταμό Τάμεση, αρκετούς αιώνες πριν κατοικηθεί η περιοχή που σήμερα βρίσκεται η πόλη του Λονδίνου. Φτάνοντας και πάλι στην Κορνουάλη, ο Πυθέας γίνεται ο πρώτος που καταγράφει την Μεγάλη Βρετανία ως νησί, υπολογίζοντας μάλιστα την περίμετρο της με απόκλιση μόλις 2,5 τοις εκατό από την πραγματική. Από την Κορνουάλη, κατευθύνθηκε ανατολικά, πέρασε τον πορθμό του Ντόβερ φτάνοντας στις εκβολές του ποταμού Έλβα τον οποίο και εξερεύνησε αναζητώντας δίοδο προς την Μαύρη θάλασσα. Στον Έλβα, ο Πυθέας και οι άνδρες του ήρθαν σε επαφή με διάφορες φυλές ιθαγενών προσεγγίζοντας τες ειρηνικά. Ο Πυθέας, βλέποντας πως δεν μπορούσε να βρεθεί δίοδος από τον Έλβα, έπλευσε προς την Βόρεια Θάλασσα και κατευθύνθηκε προς την Βαλτική, φτάνοντας μέχρι τα νησιά Ώλαντ που βρίσκονται στις νοτιοδυτικές ακτές της Φινλανδίας. Εκεί ο Πυθέας έψαξε και πάλι για κάποια δίοδο προς την Μαύρη θάλασσα. Ψάχνοντας και εξερευνώντας μέσα σε μια πλειάδα από νησιά, ποτάμια και βάλτους που φάνταζαν χωρίς τέλος, οι άνδρες του Πυθέα, άρχισαν να εξαντλούνται. Βλέποντας πως οι προσπάθειες του δεν απέδιδαν καρπούς, αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του περνώντας στις απέναντι ακτές, εκεί που σήμερα βρίσκεται η περιοχή της Στοκχόλμης, συνεχίζοντας μέχρι τις νότιες ακτές της Νορβηγίας. Τα έντονα καιρικά φαινόμενα που συνάντησε εκεί, τον προέτρεψαν να εγκαταλείψει την περιοχή και να επιστρέψει στην Κορνουάλη. Φτάνοντας και πάλι στην Κορνουάλη, συνέχισε το ταξίδι του πλέοντας αυτή την φορά βόρεια. Διέσχισε την Ιρλανδική θάλασσα και συνέχισε φτάνοντας στις Ορκάδες νήσους (σημερινά Orkney Islands) όπου εκεί ανεφοδίασε τα πλοία του. Από εκεί ο Πυθέας με τα πλοία του συνέχισε το ταξίδι του ακόμα βορειότερα, σαν να ήθελε να φτάσει στην βόρεια άκρη του κόσμου. Έφτασε σε ένα νησί που ο ίδιος ονόμασε Θούλη. Για το ποιο ήταν το νησί της Θούλης, κανείς δεν γνωρίζει. Οι εικασίες των ερευνητών ξεκινούν από τα Νησιά Φερόε και φτάνουν μέχρι και την Γροιλανδία. Συνεχίζοντας βόρεια του νησιού αυτού, ο Πυθέας γίνεται ο πρώτος που περιγράφει τους Πολικούς πάγους ως μια πυκνόρρευστη μάζα όπου εκεί κανείς δεν μπορεί να πλεύσει και πως το κυρίαρχο στοιχείο ήταν το ψύχος. Ο Πυθέας επίσης περιέγραψε για πρώτη φορά τον Μεσονύκτιο Ήλιο, κάτι που μαρτυρά πως πέρασε βόρεια του Αρκτικού Κύκλου όπου εκεί τους θερινούς μήνες ο Ήλιος δεν δύει. Οι παρατηρήσεις του Πυθέα διασώθηκαν από αντιγραφές αποσπασμάτων που έκαναν μεταγενέστεροι συγγραφείς όπως ο Διόδωρος, ο Πλίνιος και ο Στράβων. Ο Στράβων μάλιστα, χρησιμοποίησε αποσπάσματα από τις παρατηρήσεις αυτές, ειρωνευόμενος και παρουσιάζοντας τες ως παράλογες, καθώς τα φαινόμενα που είχε περιγράψει ο Πυθέας ήταν ακατανόητα και πρωτοφανή για τους πολιτισμούς της Μεσογείου.

Έστω και με αυτόν τον τρόπο όμως, τα κείμενα του Στράβωνα μας φέρνουν στο φως πολύτιμα στοιχεία για το ταξίδι του Πυθέα. Αν αναλογιστούμε την έκταση του ταξιδιού αυτού παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που συνάντησαν ο Πυθέας και οι ναύτες του, αλλά και τις πολύτιμες πληροφορίες που άφησε ως παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους γεωγράφους και εξερευνητές, δικαίως το ταξίδι αυτό θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα της Ιστορίας των Ναυτικών Ανακαλύψεων, όπως και ο Πυθέας ένας από τους σπουδαιότερους θαλασσοπόρους εξερευνητές.

Το είδαμε στο:http://autochthonesellhnes.blogspot.gr