Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να αποσπάσει από την Τουρκία 20 νησίδες! (Χάρτες)

Ιταλικοί Χάρτες – χαστούκι στην Άγκυρα!

Οι ιταλικοί χάρτες-ντοκουμέντα του 1929 όχι μόνο κατοχυρώνουν στο μέγιστο βαθμό την ελληνική κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, καθορίζοντας με σαφήνεια την θαλάσσια συνοριακή γραμμή Ελλάδας – Τουρκίας, αλλά και αποδεικνύουν ότι η πρέπει να παραχωρήσει στην Ελλάδα, 20 νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται πλάι στις Μικρασιατικές ακτές!

Τα εν λόγω 20 νησιά που ανήκαν στην Ιταλία μέχρι το 1947 και παραχωρήθηκαν στην Τουρκία επειδή απλά βρίσκονται κοντά στις ακτές της.

Τα Δωδεκάνησα τελούσαν υπό ιταλική κατοχή από το 1912 έως το 1947.  Το 1947 παραχωρήθηκαν από τους Συμμάχους στην Ελλάδα ως χώρας νικήτριας της Ιταλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων στις 10-2-1947.

Στο άρθρο 14, παράγραφος 1, αναφέρεται ρητά:

«Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας».

Οι ιταλικοί χάρτες κατοχής της Δωδεκανήσου (1929)

Οι εν λόγω χάρτες είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς κατά την διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Δωδεκανήσου και δείχνουν με ακρίβεια ποια νησιά του ΝΑ Αιγαίου ΔΕΝ ανήκαν τότε στην Τουρκία και άρα δεν μπορούν να ανήκουν και σήμερα, επειδή παραχωρήθηκαν επ΄ ακριβώς από την Ιταλία στην Ελλάδα.

Α. Ειδικά ο πρώτος ιταλικός χάρτης φέρει την υπογραφή του «Ιταλικού Υπουργείου Αποικιών» και είχε κυκλοφορήσει το 1929 σε ιταλικά κάρτ – ποστάλ στα Δωδεκάνησα, δείχνει με μαύρη διακεκομμένη γραμμή την θαλάσσια μεθόριο με την Τουρκία.

Β. Ο δεύτερος ιταλικός χάρτης, ο οποίος εκτυπώθηκε στο Μιλάνο, επίσης το 1929, είναι βασισμένος στον πρώτο και εμπεριέχει περισσότερες και ευκρινέστερες λεπτομέρειες.

Στο άνω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, αναγράφεται με σαφήνεια ότι το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Βραχοσίδες Ίμια (Λιμνιά) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής επικράτειας και θα έπρεπε να είναι εντός της Ελλάδος με τη σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ιταλίας και των Συμμάχων.

Η νήσος Αρκός (τ. Καρά Αντά) που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αλικαρνασσό  τελούσε επίσης υπό Ιταλική Κατοχή και άρα θα έπρεπε, βάσει της συνθήκης να είναι και αυτή ελληνική.

Στο κάτω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, αποτυπώνονται  ολοκάθαρα ότι τα νησιά Ρω (Άγιος Γεώργιος), Μεγίστη (Καστελόριζο), Υψηλή (Στρογγύλη) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος στην οποία και ορθότατα εκχωρήθηκαν.

Άλλες εκπλήξεις αποτελούν τα νησιά Βόλος (Κάτω Βόλος), η Αλιμεντάρια και η Καράβολα (τ. Κέκοβα, πλησίον της αρχαίας μας Δολίχης, τα οποία  ΔΕΝ ήταν τουρκικά, αλλά τελούσαν επίσης υπό Ιταλική Κατοχή και άρα έπρεπε να παραχωρηθούν και αυτά στην Ελλάδα.

 Συνθήκη Λωζάνης 1923

Μετά τις Γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων και την Μικρασιατική Καταστροφή,  η Τουρκία νιώθοντας ισχυρή, άρχισε να διαμαρτύρεται για την ιταλική κατοχή των προαναφερόμενων νησιών, προβάλλοντας παράνομα ως επιχείρημα την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, που θεωρεί τουρκικό νησί όποιο βρίσκεται σε απόσταση 3 μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση όμως άλλης «αντιθέτου διατάξεως» της ίδιας Συνθήκης.

Άρθρο 12 Συνθήκης της Λωζάνης

«Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».

Η «αντίθετη διάταξη» όμως είναι στο άρθρο 15 και περιέχει τη συγκλονιστική παραίτηση της Τουρκίας από όλα τα Δωδεκάνησα:

Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης

«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό την Ιταλίαν και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου». (Η Τουρκία επειδή δεν αναφέρονται ρητά τα Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι επικεντρώνει σε αυτά την αιχμή των διεκδικήσεών της, αφού «γκριζάρισε» πρώτα τα Ίμια)

Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι το 1923 που υπογράφεται η Λωζάνη, η Ιταλία κατέχει ήδη τα Δωδεκάνησα, νησιά, νησίδες, βραχονησίδες, όπως αποτυπώνονται στους παραπάνω χάρτες και άρα η Τουρκία αποδέχεται με την υπογραφή της την απουσία κυριαρχία της.

Αργότερα όμως η Άγκυρα αλλάζει τακτική και αρχίζει να προβάλει το άρθρο 12 (τα εντός 3 μιλίων νησιά), αποσιωπώντας το άρθρο 15 συμφωνα με το οποίο παραιτείται κάθε διακαιώματος επί των Δωδεκανήσων.

Ιταλο-Τουρκικές συνθήκες 1932

Με τις συνεχείς της πιέσεις η Άγκυρα καταφέρνει να πείσει την Ιταλία να της παραχωρήσει μια σειρά νησιών (σημειώνονται με κόκκινο στους χάρτες), τα οποία δεν της ανήκαν και τα οποία παραχωρήθηκαν τελικά κατά παράβασης της συνθήκης της Λωζάνης.

Τα νησιά αυτά είναι τα ακόλουθα 20, όπως αναφέρονται στην επισήμως υπογεγραμμένη Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της 4ης Ιανουαρίου 1932:

«Volo (Gatal-Ada), Ochendra (Uvendire), Fournachia (Furnakya), Kato Volo (Katovolo), Prassoudi (Prasudi) (soyth-east of Catovolo). The islets of Tchatallota, Pighi, Nissi-Tis-Pighi, Agricelia reef, Proussecliss (rock), Pano Makri, Kato Makri (including the rocks), Marathi, Roccie Voutzaky (Rocci Vutchaki), Dacia (Dasya), Nissi-Tis Dacia, Prassoudi (north of Dacia), Alimentarya (Alimentaria), Caravola (Karavola)». Και το «Kara-Ada» (σ.σ. Αρκός) στον κόλπο της Αλικαρνασού.

Τα 20 νησιά που δύναται να διεκδικήσει η Ελλάδα από την Τουρκία

Η Τουρκία είχε υπογράψει τότε με την Ιταλία το συμπληρωματικό Πρωτόκολλο της 28ης Δεκεμβρίου 1932, στο οποίο γινόταν καθορισμός επ΄ ακριβώς από κοινή επιτροπή και δια 37 σημείων, τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων και Τουρκίας, με ρητή αναφορά και στα Ίμια να ανήκουν στη Δωδεκάνησο.

Η Τουρκία όμως έχει αλλάξει πάλι γνώμη για εκείνες τις Συμφωνίες και τα Πρωτόκολλα και έτσι απαιτεί να μας πάρει τα μη ρητώς αναφερόμενα στο άρθρο 12 της Λωζάνης Δωδεκάνησα, ήτοι Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Ίμια και άλλα, ακρωτηριάζοντας έτσι την Ελλάδα στο Αιγαίο.

Έτσι η Άγκυρα, έχει βάλει στο στόχαστρό της τις παραπάνω Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες, τις οποίες θεωρεί διμερείς και όχι επισήμως διεθνείς, υποσκάπτοντας εσκεμμένα την αδιαμφισβήτητη ισχύ και το κύρος τους.

Ωστόσο, η Ελλάδα, διαθέτει ένα μεγάλο νομικό όπλο να απαντήσει πλέον στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα. Με την προσφυγή της στα Διεθνή Δικαστήρια και ζητώντας την παραχώρηση των 20 αυτών νησίδων, ως παρανόμως εκχωρηθέντων – κατά παράβαση του άρθρου 15 της Λωζάνης – από την Ιταλία στην Τουρκία!

Στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Το δε Διεθνές Δικαστήριο τότε δύο αποφάσεις είναι πιθανό να βγάλει:

1. Να δικαιώσει την Ελλάδα, προτάσσοντας την ισχύ της Λωζάνης και ακυρώνοντας την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία.

2. Να διατηρήσει μεν την ισχύ της Λωζάνης, και παράλληλα να αναγνωρίσει και την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία του 1932 και το συμπληρωματικό Πρωτόκολλό της, σαν οικειοθελή παραχώρηση της Ιταλίας προς την Τουρκία.

Στην μεν πρώτη περίπτωση η Τουρκία ηττάται συντριπτικά και η Ελλάδα θα κερδίσει 20 ακόμη νησιά.

Στην δε δεύτερη περίπτωση, θα αναγνωριστεί  σε διεθνές επίπεδο η ισχύς της Ιταλο-Τουρκικής Συμφωνίας και του συμπληρωματικού της Πρωτοκόλλου του 1932, όπου θα ανφέρεται ρητώς και με σαφήνεια τα θαλάσσια σύνορα και η κυριαρχία επί νήσων, νησίδων, βραχονησίδων, μετατρέποντας την διμερή συμφωνία σε διεθνώς κατοχυρωμένη, επίσημη και ενεργή.