Τόσα χρόνια αριστερός ο γέρος και ο γιος του, να τρέχει στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία με Εθνικόφρονες και Χρυσαυγίτες? Ένα εγκεφαλικό θα το χτύπαγε εύκολα ο μπάρμπα Κώστας. Το ρισκάρισα και πήγα. Μισή ντροπή δική μου, μισή της παρέας που με τράβαγε. Και αν δω τα σκούρα λέω θα την κάνω. Τι διάολο ολόκληρος Μίκης θα πήγαινε, κάτι θα ήξερε.
Φτάνω στον τερματικό σταθμό του Μετρό να πάρω το συρμό. Τι να δω? Πλήθος, γέροι, παιδιά, νέοι, ζευγάρια, γονείς με τα μικρά τους, όλοι με μια σημαία στο χέρι και με ένα χαμόγελο και μια αποφασιστικότητα που ήταν διάχυτη στον αέρα. Στο τρένο μέσα όλοι ξάφνου μιλάγανε μεταξύ τους, κάνανε αστεία, βρίζανε τους πολιτικούς, ένοιωθαν όλοι ΕΝΑ σώμα, μια αγανάκτηση. Είχε αρχίσει να με παραξενεύει όλο αυτό. Τόσα χρόνια στο κίνημα, πορείες και κακό, τέτοια ομοιογένεια σε ένα άγνωστο και πολύχρωμο πλήθος, δεν είχα ξαναδεί. Κατεβαίνω στην στάση Ευαγγελισμός. Ανάβω τσιγάρο και βγαίνω στο δρόμο. Κοντοστέκομαι να αφουγκραστώ το πλήθος που είναι ασφυκτικά πυκνό και σκέφτομαι πώς θα φτάσω Σύνταγμα με τόσο κόσμο?
Ξεκινάω αργά να σπρώχνομαι και να σπρώχνω μέχρι που διαπιστώνω ότι το μπλόκ του κόσμου έχει αποκτήσει ένα σταθερό και σίγουρο βηματισμό, όχι της βόλτας, όχι της παρέας που πάει πλατεία ή σε συναυλία, αλλά του αποφασισμένου πλήθους που περπατάει γρήγορα, αποφασιστικά και με παλμό. Χαμόγελα παντού, οι σημαίες σε στραβώνουν, σελφοκάμερες και κινητά να έχουν πάρει φωτιά. Γέροι με καροτσάκια, μανάδες, παιδιά, παπάδες με τις ενορίες τους, εργαζόμενοι, άνεργοι, μαθητές, αγκαλιασμένα ζευγαράκια, μοναχικοί τύποι.. όλοι με ένα χαμόγελο και μια περηφάνια.. που μίλαγε από μόνη της.. πρώτη μας φορά όλοι μαζί, χωρίς οργάνωση,χωρίς κομματικές σημαίες και καθοδηγητές, χωρίς θεωρίες και με λίγη σκέψη ...αλλά μπόλικη καρδιά και μια σημαία αγκαλιά.. πάμε κάτω στο Σύνταγμα.. που έβραζε. Ακόμα όμως δεν ήξερα, τι και πως, γιατί και με ποιους και για ποιόν πήγα και ήμουν εκεί.
Το χαμόγελο, η ελπίδα, η ευγένεια στα πρόσωπα και το αποφασιστικό βήμα όμως άρχισαν να με κάνουν να αισθάνομαι περίεργα ‘’αλλιώς’’... ώχ να δεις που μετατρέπομαι σε φασίστα και δεν το πήρα χαμπάρι.
Πλησιάζοντας άρχισα να νοιώθω τον παλμό του κόσμου. Μετά από μια ώρα σπρώξιμο έφτασα στην καρδιά της συγκέντρωσης, μπροστά στον άγνωστο Στρατιώτη.
Στάθηκα μέσα στο πλήθος, δίπλα στη παρέα και σηκώνοντας τα μάτια μου ψηλά είδα τον γερανό με την τεράστια σημαία να κυματίζει αργά και σίγουρα στον ουρανό και να σκεπάζει την πλατεία όλη σχεδόν.
Δίπλα μου ένα μπλόκ μαθητών 14άριδες και 16άριδες. Τα μεγάφωνα έπαιζαν Μακεδονία ξακουστή και άλλα τέτοια που είχα να ακούσω από το σχολείο. Τα συνθήματα αργά και σταθερά για την Μακεδονία και το γνωστό θέμα, … απλά έπαιζαν…!! Και κάπου εκεί, κάπου στα ξαφνικά, ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι ανεβαίνει ο Μίκης και κάπου εκεί άρχισε να σείεται η πλατεία και να παίζει... της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ ..και να τραγουδάει δυνατά η 16χρονη δίπλα μου, με τις φλέβες της να φουσκώνουν από τη φωνή και τραγουδάγαμε όλοι και νοιώθουμε ότι αυτός ο τόπος έχει κοινή ψυχή, κοινό πόνο και μια καρδία, μια πατρίδα.
Μέσα μου έτρεχαν οι στίχοι του Ριτσου : Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. ...
Και κάπου εκεί στα πρώτα λόγια του Μίκη, έπαψαν τα μεγάφωνα να ακούγονται, γιατί μίλαγε ο κόσμος με το ανέλπιστο μήνυμα που φώναξε:
-Κλέφτες προδότες πολιτικοί
-Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε
Το πανό των Κρητικών έγραφε : -Λαϊκή Κυριαρχία – Εθνική Ανεξαρτησία
Ο παππούς από το Αλβανικό Μέτωπο δίπλα μου σε καροτσάκι, με το οξυγόνο ανά χείρας δάκρυζε, λίγο πιο πέρα μια γιαγιά είχε πιάσει κουβέντα σε έναν αστυνομικό, που φύλαγε την Βουλή και αποσβολωμένος από το θέαμα, είχε ανάψει τσιγάρο και είχε βγάλει το καθίκι από το κεφάλι, σκυφτός άκουγε την γιαγιά να του εξηγεί γιατί ήρθε από την Ήπειρο και εγώ να αναρωτιέμαι…. ρε μπράβο φασίστες που γέμισε η χώρα..??
Και τα μεγάφωνα τραγουδούσαν ..΄΄ Όταν σφίγγουν το χέρι.. ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο..’’
Το χειρότερο μου? Μιλάγαμε όλοι εκεί πέρα, λες και ήμασταν από χρόνια φίλοι και οι πιο πολλοί, ρωτούσαν και έψαχναν το ΚΚΕ και την αριστερά και τους αριστερούς. Δεν ήξεραν τη λέξη δογματισμός και ιδεοληψία.. αλλά το φώναζαν. Άλλοι έβριζαν και έφτυναν.. ‘’αααχχ ρε παιδιά μια τότε στην Βάρκιζα.. μια τώρα στο Σύνταγμα..΄΄ Φασίστες και αυτοί που παίρνουν ληγμένα χάπια και μας θέλουν μαζί τους στον αγώνα για Ελεύθερη πατρίδα.. ρε τι ζω ο χριστιανός..????
Έμαθα λοιπόν σήμερα από το 1,5 εκατομμύριο των ΄΄φασιστών΄΄, ότι μια χώρα χωρίς εδαφική ακεραιότητα, χωρίς σημαία και με πουλημένους πολιτικούς, δεν υφίσταται σαν χώρα, δεν υφίσταται σαν λαός και σαν Έθνος.
Επιμένετε σύντροφοι να πιστεύετε ότι αυτό το 1,5 ίσως και 2 εκατομμύρια λαού, είναι φασιστοειδές υποκείμενο, επειδή τόλμησε να σηκώσει την Ελληνική σημαία, που σήκωσε και ο Καραϊσκάκης, επειδή τόλμησε σηκώνοντάς την να τραγουδάει Μίκη Θεοδωράκη και να ζητάει Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία?
Και ναι φίλοι μου, δεν είχε ανάγκη να φωνάξει για την Μακεδονία, γιατί ξέρει καλά οτι η Μακεδονία είναι αδιαπραγμάτευτα Ελληνική. Είχε ανάγκη να φωνάξει στο σάπιο πολιτικό σύστημα ότι είναι ΕΔΩ και είναι ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ και θα φυλάξει την πατρίδα του με κάθε τρόπο.
Και όσο αυτός ο λαός βράζει απο οργή, εσείς να κάθεστε στα Facebook και να τον ονομάζετε φασίστα και σαλεμένο κρίνοντάς τον, από τα πλάνα του SKAI που εστίασε στους 10 ντυμένους στρατιώτες του μεγά Αλέξανδρου – σωστή αποκριατική παρωδία ?
Και μήπως έτσι, με αυτό τον καναπεδίσιο τρόπο, κάνετε δώρο αυτόν τον λαό και την ορμή του, στην ΧΑ?
Καληνύχτα σύντροφοι
Καληνύχτα αριστεροί
Ο λαός αποφασίζει και εσείς απουσιάζατε από την Ιστορία. ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΩΣ ΑΠΟΝΤΕΣ για ακόμα μια φορά.
Από την :" Η ΣΦΗΚΑ"(http://sioualtec.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου