Μην τους λατρεύεις άλλο, φτάνει

Όσοι εντοπίζουν τα επαναλαμβανόμενα λάθη του Γιώργου δεν είναι λιγότερο Έλληνες από τους υπόλοιπους, ούτε απαραίτητα δεξιοί που κόπτονται να δουν μια μέρα πρωθυπουργό τον δισέγγονο της Πηνελόπης Δέλτα.

Από την άλλη πραγματικά είναι για γέλια αλλά και για κλάματα να ακούς διάφορα σχόλια κυρίως από ψηφοφόρους του Πασόκ αλλά και του Λάος (εγώ εκεί θα τον βάζω τον τόνο για να σκάσουνε) πως αυτά τα λένε μόνο οι Νεοδημοκράτες, που έχουν επενδύσει πολιτικά στην αποτυχία της "τιτάνιας προσπάθειας" που καταβάλει ο Γιώργος για να σώσει τη χώρα.
Εν μέρει τους δικαιολογώ, αλλά από την άλλη τους θεωρώ και ακράτως ρομαντικούς σε βαθμό μάλιστα βλακείας.
Δηλαδή για τους ψηφοφόρους του Πασόκ το σωστό θα΄ταν άμα τη εμφανίσει του γόη που έχουμε για Πρωθυπουργό ν΄αρχίζαμε να χτυπάμε παλαμάκια, να τσιρίζουμε, να κλαίμε και να ουρλιάζουμε υστερικά φωνάζοντας δυνατά τ΄όνομά του,παρακαλώντας για ένα του βλέμμα ? Ή είμαι υπερβολικός και απλά θα αρκούσε να καθόμασταν σαν φρόνιμα παιδιά, ακούγοντας και υπακούοντας στις εντολές που του δίνουν οι τροϊκανοί να μας μεταφέρει, τηρώντας ευλαβικά το "σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω"?
Πείτε μας τι θα θέλατε να κάνουμε και θα το κάνουμε, αν είναι να σας κάνει αυτό χαρούμενους.
Όμως για βάλτε λίγο και το μυαλουδάκι σας να σκεφτεί αν έχει ξανακάτσει πιο φρόνιμος ο έλληνας ενώ αιματοκυλούν τις βλέψεις, τα όνειρα, τις σκέψεις, τις ιδέες, την καρδιά του καθώς και αυτό που θα΄θελε να γίνει, αυτό που είναι και κάποτε υπήρξε ? Αν πείτε πως έχετε παράπονο απ΄τον τρόπο που αντέδρασε και αντιδρά ο καθένας μας σ΄αυτή την ανεπανάληπτα λυσσώδη και συνεχώς κλιμακούμενη επίθεση που δεχόμαστε, θα πέσει φωτιά να σας κάψει.
Δεν έχει ανοίξει που λένε, ούτε μύτη.
Ανακοινώνονται κάθε τόσο πως θα συμβούν σημεία και τέρατα και δεν κουνιέται φύλλο. Έχει πέσει βαρύς ο πέλεκυς επί δικαίων και αδίκων και όλοι μας αντιδρούμε με αντανακλαστικά μαστουρωμένου. Τελικά ή τόσο καιρό όντως μας ψεκάζουν (ξέρετε, εκείνες οι άσπρες γραμμούλες που αφήνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας εκείνα τ΄αεροπλανάκια που πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας) ή μας έχουν ρίξει κάτι στο νερό κι έχουμε αποχαυνωθεί σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Δεν εξηγείται διαφορετικά τέτοια απάθεια.
Παρόλα αυτά κάποιοι θαρραλέοι τολμούν να βγουν μπροστά και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν το παράξενο αυτό φαινόμενο. "Καίγεται το λίπος ακόμα" σου λέει ο ένας, "κάτσε να δεις τι θα γίνει μόλις βάλουν χέρι στο ψαχνό", και προσπαθείς με τα χίλια ζόρια να κρατήσεις τα γέλια σου. "Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός μας" σου λέει ο άλλος, για να συνεχίσει πως "δεν είναι όπως τότε με την χούντα που τον έβλεπες μπροστά σου και του όρμαγες" για να σ΄αφήσει κι αυτός (αν δεν κάνω λάθος απ΄τον Β. Παπακωνσταντίνου το΄χα ακούσει τελευταία) κάγκελο ν΄αναρωτιέσαι σε ποια χώρα αλλά και σε ποιόν πλανήτη ζει. .
Έτσι μου΄ρχεται, για να τους διευκολύνω να βγουν απ΄το αδιέξοδο στο οποίο έχουν κυλιστεί, να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να στοχοποιήσω, με τελείως αντικειμενικά, διαφανή και αμερόληπτα κριτήρια, εγώ τον τωρινό εχθρό μας δίνοντας μάλιστα (πάλι εγώ) και το σύνθημα για να του επιτεθούμε. Όμως όλο το αναβάλω, περιμένοντας ίσως να δω μέχρι που θα φτάσει η ξετσιπωσιά τους.
Όμως απορώ. Όλοι αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να λατρεύουν κάθε φορά κι έναν αρχηγό, έχουν προσπαθήσει ν΄αγαπήσουν τον κόσμο γύρω τους ? Ή για να τον αγαπήσουν θα πρέπει να συμφωνήσει πρώτα με τις "αδιαπραγμάτευτες" απόψεις τους περί προόδου της χώρας ?
Ακόμα πιο σημαντικό ίσως είναι το αν έχουν προσπαθήσει ν΄αγαπήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και να τον δεχθούν με τα ψεγάδια του και τα όποια γλυκά χαρακτηριστικά του, τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να΄ναι κανείς δογματικός και να εκφέρει ξύλινο λόγο, είτε πρόκειται για κάποιο θέμα ρουτίνας είτε για ένα πιο σύνθετο με επιστημονικές προεκτάσεις.
Και σε αντίθεση με το τι πιστεύουν οι ίδιοι, δε δείχνει δύναμη αλλά αδυναμία.
Αδυναμία, φόβο και ανασφάλεια ως προς το να διαλεχθούν με βάση τη λογική και τη γνώση και να αναζητήσουν την αλήθεια εκτός κομματικών δελτίων τύπου. Τρέμουν σύγκορμοι σαν χρειασθεί να σκεφτούν σοβαρά το γιατί επί τόσα χρόνια φεύγουν για να σπουδάσουν και ακολούθως να δουλέψουν, στο εξωτερικό τα πιο φωτεινά μας μυαλά, γιατί δεν είναι σε θέση η Ελλάδα όπως έκαναν πολλές άλλες προηγμένες χώρες, να αξιοποιήσει το πλούσιο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο υπέδαφός της, γιατί δεν κατάφερε μετά τόσα δις που εισέπραττε από την Ευρώπη, να δημιουργήσει ένα κράτος που θα στηρίζεται σε γερά θεμέλια και στέρεους πυλώνες όπου ακόμα και σε περιόδους κρίσεων όπως η σημερινή, θα μπορούσαν να μας κράταγαν στον αφρό.
Εν είδει απάντησης αναπαράγουν κομματικά τσιτάτα και αφορισμούς προορισμένα για "σκληρό ροκ" κι όχι για ουσιαστική αναζήτηση του τι έφταιξε και του τι πρέπει να γίνει από τούδε και στο εξής. Τι μια φταίει το παλιό πασόκ που δεν ακολουθεί, την άλλη το νέο, οι τούρκοι, οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι ακροδεξιοί, οι γερμανοί, οι αιγύπτιοι αλλά ποτέ η ηγεσία που λατρεύετε.
Εγώ θα σας έλεγα πάντως πως φταίτε σε μεγάλο βαθμό κι εσείς. Γιατί η εξουσία δεν είναι για να την λατρεύουμε, αλλά για να την ελέγχουμε, να την αφυπνίζουμε και ενίοτε να την τιμωρούμε, όταν τόσο εξόφθαλμα παίζει με το μυαλό και τη ζωή μας.
Συντάκτης: Γιώργος Διγενής