“Β. Βιλιάρδος: Ευρώπη, το Χρυσόμαλλο Δέρας – Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας”

Δημοσιεύτηκε στο antidogma.gr

“By Λουκάς Καβακόπουλος
Φιλοξενούμε ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου, ο οποίος επιδεικνύει ξανά την ικανότητά του να διαβλέπει σε πολλά επίπεδα το τι συμβαίνει στην Οικονομία και την Πολιτική. Δημοσιεύτηκε πρώτα εδώ.
 Προσωπικά, θεωρώ ότι άτομα σαν τον κ. Βιλιάρδο θα έπρεπε να είναι στα ανώτερα επιτελεία της Ελλάδας, καθώς μπορεί να ερμηνεύσει και να αποκρυπτογραφήσει με εκπληκτική καθαρότητα τις πολυπλοκότητες της «Μακροοικονομίας», σε προφανή αντίθεση με τα άτομα που συνήθως βρίσκονται εκεί.
Τολμώ να συνθηματολογήσω: «Βάλτε τον Βιλιάρδο Υπουργό Οικονομικών»!

Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας, στην οποία συμμετέχουν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία, με στόχο την απόκρυψη των προβλημάτων τους, καθώς επίσης την ηγεμονία της πλουσιότερης ηπείρου του πλανήτη. “Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν. Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K.Popper)
 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Η.Π.Α., με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών τους, δημιουργούν μία οργάνωση, η οποία προβλέπει αφενός μεν την εκμετάλλευση της τεράστιας αγοράς της Ευρώπης σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, αφετέρου τη διάλυση της, σε τυχόν εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης – ενώ διευκολύνουν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λόγω της θέσης της Γερμανίας, καθώς επίσης των «υπηρεσιών» της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Τη βοηθούν λοιπόν το 1953 (επίσημη χρεοκοπία της) να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με ιδανικές συνθήκες (χαμηλό επιτόκιο, δόσεις ίσες με το 4% των εξαγωγών της), την επαναβιομηχανοποίηση της (σχέδιο Marshall), καθώς επίσης τη μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – με την επιφύλαξη της «επαναδιαπραγμάτευσης» των αποζημιώσεων, στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης ένωσης της με την Ανατολική πλευρά της.

Προς το τέλος τώρα του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων – οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της.

Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά.Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη – από μηδενική σχεδόν αφετηρία. Μέχρι τότε, οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Την ίδια εποχή, τα παιδιά του Σικάγου παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.

Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δ. Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ), πριν ακόμη της επιτραπεί η ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεωρούν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας – ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.

Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την «παραποίηση» κάποιων «λογιστικών στοιχείων» της – τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής. Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ,δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ Η.Π.Α.

 Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή (Μάρτιος 2005), όπου φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fedδεν έχει μειώσει την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου – ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α., με τη Γερμανία να παίρνει τη «σκυτάλη» (λεπτομέρειες στο άρθρο μας «Σκάκι με το Διάβολο»).

 Ειδικότερα η Γερμανία, έχοντας ανέκαθεν στόχο να ηγηθεί στην Ευρωζώνη, υποδουλώνοντας οικονομικά όλους τους εταίρους της (καταρχήν την περιφέρεια) αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της – κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη, οπότε την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της. Έτσι, σε συνδυασμό με την έντονα επεκτατική πολιτική της μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων της (με τη βοήθεια της διαφθοράς διαπλεκομένων κυβερνήσεων), κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση στην Ευρώπη – καθώς επίσης στις εξαγωγές παγκοσμίως (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).

 Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν ατυχώς να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να χρεωθούν και να «κερδοσκοπήσουν» – με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης κλπ.).

Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης – σαν αποτέλεσμα της αύξησης των τιμών των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».

Στη συνέχεια (Απρίλιος του 2006), διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» βίωναν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία τους – όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. “Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη «νομιμοποίηση» του” σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης.

Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος- τα οδυνηρά επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.

Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.

Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα καθαρό «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ – για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν από 3,19 δις $ το 2005, στα 1,39 δις $ το 2006 – ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο, εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του.

Η Παγκόσμια Τράπεζα τώρα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση – αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου». Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1,5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.

Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, μετά την εκδίωξη τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν υποχρεωτική, μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.

 Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο Σεπτέμβρη του 2008, όπου καταγράφηκε η χρεοκοπία της Lehman Brothers, η οποία θεωρήθηκε από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down);

 Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $. ‘Εν τούτοις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε – κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs.Δεν μοιάζουν όμως όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.;

Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. – οι οποίες πιθανότατα «διέσπειραν» ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για τη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου – ενώ στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο B.Obama, ο οποίος, συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης (μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν). Ουσιαστικά δε το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ.), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Στις αρχές του 2009, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποφασίζουν να επέμβουν ενεργητικά στα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας, με στόχο να βοηθήσουν τόσο το ΔΝΤ, όσο και τους εντολείς του (Παγκόσμια Τράπεζα, Καρτέλ, Hedge Funds κλπ.), να δημιουργήσουν ένα «ρήγμα» στο τείχος της Ευρωζώνης – μία κερκόπορτα καλύτερα για την κερδοσκοπική είσοδο τους, με τη βοήθεια ενός Δούρειου Ίππου. Η απόφαση τους αυτή έχει επίσης «εθνική χροιά», αφού έχουν την άποψη ότι, πρέπει με κάθε θυσία να εμποδιστεί η Γερμανία, η οποία υποθέτουν πως θέλει να κατακτήσει οικονομικά την Ευρώπη, με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία.

 Στα πλαίσια αυτά, καταφέρνουν να «εγκλωβίσουν» τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με ένα ευρύ φάσμα διαφθοράς και διαπλοκής αρκετών στελεχών της κυβέρνησης του – όντας εκ των πραγμάτων «εκβιάσιμος». Έτσι λοιπόν, σε μυστικές συναντήσεις μαζί του, καθώς επίσης με τον μελλοντικό αντικαταστάτη του, όπως και με τον κεντρικό τραπεζίτη της Ελλάδας (με τη συμμετοχή της αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς επίσης άλλων ισχυρών παραγόντων της υπερδύναμης, όπως των διεθνούς εμβέλειας χρηματιστών της), οργανώνουν μεθοδικά τα στάδια της χρεοκοπίας της χώρας.

Άλλωστε η εμπειρία τους, από την ενδοτική κυβέρνηση της Αργεντινής και όχι μόνο, είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία του σχεδίου τους. Όπως και πριν από τη χρεοκοπία της Αργεντινής, οι συναντήσεις γίνονται κρυφά στη Νέα Υόρκη, με την διακριτική παρουσία χρηματιστών «τύπου» Paulson και Soros – οι οποίοι, εκπαιδευμένοι τέλεια στη «χειραγωγημένη κερδοσκοπία», βοηθούν τις διαδικασίες.

Το σχέδιο προβλέπει την ξαφνική παραίτηση του πρωθυπουργού, ταυτόχρονα με την ανακοίνωση ενός προγράμματος λιτότητας της Ελλάδας - το οποίο αφενός μεν αιτιολογεί πιστευτά την παραίτηση του, αφετέρου «προδιαθέτει» τις αγορές να οργανώσουν έγκαιρα μία μελλοντική επίθεση (όπως, για παράδειγμα, αγοράζοντας πάμφθηνα ασφάλιστρα κινδύνου, CDSδηλαδή, τα οποία στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία).

Επίσης, τη διαδοχή του πρωθυπουργού από έμπιστο τους, ο οποίος αναλαμβάνει την αποστολή να παγιδεύσει τη Γερμανία, με τη βοήθεια ενός μάλλον «εκβιάσιμου» νέου υπουργού οικονομικών – μέσα από μία σειρά προδιαγεγραμμένων «πρωτοβουλιών». Πρώτη από αυτές είναι η εντολή στην ΤτΕ να ανακοινώσει πριν από τις εκλογές, δήθεν μυστικά, μία μελέτη, η οποία διογκώνει τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας «κατά το δοκούν» – λίγους μήνες αργότερα, να επιτρέψει κρυφά την «πώληση» ανοιχτών κερδοσκοπικών συμβολαίων, άνω των θεσμοθετημένων τριών ημερών (Τ+10).

Ο νέος πρωθυπουργός λοιπόν κερδίζει με την προσχεδιασμένη μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές, ενώ ο υπουργός του, λίγες ημέρες αργότερα, έχει την «εντιμότητα» να προειδοποιήσει τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωζώνης, σε σχέση με το ότι η χώρα του θα έχει πολύ μεγαλύτερο έλλειμμα από το προβλεπόμενο (μεταξύ άλλων λογιστικών «τεχνασμάτων», μεταφέροντας έσοδα στο 2010 και δαπάνες στο 2009). Ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat (ο οποίος δεν γνωρίζει ότι, ο Έλληνας συνάδελφός του είναι παράλληλα μισθωτός του ΔΝΤ), έχοντας τις δικές του εντολές από την πατρίδα του, πέφτει στην καλοστημένη παγίδα – θεωρώντας ότι η Ελληνική «παρατυπία» εξυπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τους στόχους της Γερμανίας.

Αμέσως μετά ο Έλληνας υπουργός ξεκινάει τον έντεχνο διασυρμό της χώρας του, αναφερόμενος στα εγκληματικά λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης, στην παραποίηση των λογιστικών της στοιχείων κλπ. – ενώ δεν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει οικονομικά εργαλεία, όπως για παράδειγμα τα Εθνικά Ομόλογα, τα οποία θα διευκόλυναν τη χρηματοδότηση της πατρίδας του. Στη συνέχεια, παρομοιάζει την Ελλάδα με τον Τιτανικό (ο οποίος προσέκρουσε στα βράχια λόγω ανικανότητας του κυβερνήτη του και βούλιαξε), αρνείται διαφόρων μορφών χρηματοδοτήσεις και δάνεια, «προκαλεί» τις εταιρείες αξιολόγησηςκαι άλλα πολλά – τα οποία επιδεινώνουν ραγδαία την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ενώ την οδηγούν σε μία αδικαιολόγητη κρίση δανεισμού (αλλεπάλληλες δυσμενείς αξιολογήσεις, αύξηση των επιτοκίων κλπ.).

Με όλες αυτές τις ενέργειες δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, οι οποίες διευκολύνουν τον πρωθυπουργό να περάσει στο επόμενο μέρος του σχεδίου των Η.Π.Α. – στην απειλή της Ευρωζώνης, λέγοντας ότι θα καλέσει το ΔΝΤ για να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας του (μία κίνηση όμως, η οποία έγινε μάλλον πρόωρα, αφού τα επιτόκια δανεισμού ήταν μόλις στα επίπεδα του 5% - θέτοντας σε κίνδυνο το αμερικανικό σχέδιο).

Δυστυχώς για την ίδια, η Γερμανία αποδεικνύεται ακόμη μία φορά κατώτερη των περιστάσεων, αφού δεν μπορεί να αξιολογήσει ότι, ο απώτερος στόχος είναι η διευκόλυνση της εισβολής του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – επίσης η Γαλλία, η οποία δεν φαίνεται να διαθέτει την καλύτερη πολιτική ηγεσία της ιστορίας της (άρθρο μας: Πρώσοι, Γαλάτες και Σάξονες).

Έτσι λοιπόν, η Ευρωζώνη πέφτει στην παγίδα, αποδεχόμενη τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας (το δημόσιο χρέος της οποίας τότε ήταν περίπου όσο της Ιταλίας – στο 120% του ΑΕΠ της, ενώ το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, μόλις στο 250%, όσο περίπου της Γερμανίας). Κατ’ επέκταση, ο Έλληνας πρωθυπουργός ολοκληρώνει και το δεύτερο στάδιο της αποστολής του – ενδεχομένως καλοπροαίρετα, εάν πράγματι πίστευε ότι εξυπηρετούσε παράλληλα τα συμφέροντα και της δικής του χώρας.

Το επόμενο στάδιο είναι η σκόπιμη μη εφαρμογή όλων των προγραμμάτων της Τρόικας (ουσιαστικά του ΔΝΤ, αφού μόνο αυτό είχε την κατάλληλη τεχνογνωσία), παρά την ψήφιση τους από τη Βουλή – καθώς επίσης η περαιτέρω διόγκωση ελλειμμάτων και χρεών, έτσι ώστε να αποτύχουν όλα τα προγράμματα διάσωσης και να διαιωνισθεί η παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, καθώς επίσης να διευκολυνθεί η έφοδος του στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – πρώτα στη «σύμμαχο» Ιρλανδία και μετά στην Πορτογαλία.

Απώτερος στόχος είναι φυσικά η επίθεση στη Γερμανία και η εγκατάσταση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη (με πρωθυπουργούς «ύπατους αρμοστές»), αφού προηγουμένως θα έχει επιτευχθεί η αποδυνάμωση των Τευτόνων, μέσα από πακέτα στήριξης, μηχανισμούς διάσωσης κλπ. – καθώς επίσης η κατάκτηση της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας. Όταν οι τελευταίες αυτές λεπτομέρειες της συνωμοσίας γίνονται τυχαία γνωστές στο διευθυντή του ΔΝΤ, συλλαμβάνεται για να μην την αποκαλύψει στη χώρα του – ενώ απελευθερώνεται στη συνέχεια, παραμένοντας «κρατούμενος» όμως με άλλα «στοιχεία», όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Παράπλευρο μέρος του σχεδίου είναι πιθανότατα η διατήρηση του ευρώ, αλλά σε μία ελεγχόμενη ισοτιμία με το δολάριο – επίσης η κερδοσκοπία, η λεηλασία του υπερβάλλοντος πλούτου της Ευρωζώνης, η αμυντική οικονομική θωράκιση της Δύσης απέναντι στην Κίνα και στη Ρωσία, όπως και πολλά άλλα. Στα πλαίσια αυτά, ο Ελληνικός Δούρειος Ίππος διατηρείται σταθερά στα όρια της χρεοκοπίας, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί το σχέδιο της υπερδύναμης – έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης ή απειλής της Γερμανίας, στην περίπτωση που θα αντιλαμβανόταν την παγίδα.
ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κόστισε τεράστια ποσά στις τράπεζες της (μόνο τα «ανοιχτά ομόλογα της Commezbank ξεπερνούν τα 800 δις €, τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν κάποια στιγμή οι φορολογούμενοι), ημερκαντιλίστρια καγκελάριος αντιλαμβάνεται ότι, οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής – οπότε δίνεται η ανέκαθεν αναμενόμενη ευκαιρία στη Γερμανία να επικρατήσει οικονομικά στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο την παγκόσμια κυριαρχία (εάν όχι, την απεξάρτηση της από την υπερδύναμη).

Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία θεωρεί εύλογα ότι, η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της, έτσι ώστε να πειθαρχήσουν στις δικές της εντολές, καθώς επίσης να υποταχθούν στις ηγετικές της βλέψεις, είναι η Ελλάδα. Η χώρα είναι εντελώς ανοργάνωτη και απείθαρχη (σε αντίθεση με το δικό της οργανωμένο, απόλυτα αστυνομικό κράτος), διαθέτει διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία (διαφθορά που μπορούν να τεκμηριώσουν εκβιαστικά οι δικοί της διαφθορείς - Siemens, Ferrostal κλπ.), ενώ είναι αρκετά χρεωμένη – συνθήκες που διευκολύνουν σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια της.

Έτσι λοιπόν, αρχές του 2009, η Γερμανία ξεκινά μία εκστρατεία διασυρμού της Ελλάδας απέναντι στα μάτια όλων των υπολοίπων – με τη συμμετοχή κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν πιστά τις «υποδείξεις» της κυβέρνησης τους. Με τη βοήθεια δε κάποιων Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι μάλλον παίζουν διπλό παιχνίδι, κατηγορεί τους Έλληνες σαν φοροφυγάδες, τεμπέληδες, διεφθαρμένους, απατεώνες κλπ. – παρά το ότι γνωρίζει ότι, οι Έλληνες φορολογούνται πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς, με κριτήριο την φορολογική ανταποδοτικότητα (μόνο για την Υγεία και την Παιδεία οι Έλληνες δαπανούν ποσά ίσα με το 10% του ΑΕΠ, όταν οι Γερμανοί απολύτως τίποτα). Πείθει δε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να δηλώσει επίσημα στο εξωτερικό ότι, κυβερνάει μία χώρα διεφθαρμένων – έτσι ώστε να εξευτελίσει τους Έλληνες και να τους θυματοποιήσει, με στόχο να τους μετατρέψει σε άβουλα υποχείρια της.

Αργότερα, αφού ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat «συνεργεί» στην τεχνητή διόγκωση των ελλειμμάτων της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μάτι του κυκλώνα, η Γερμανία ενισχύει συνεχώς τη θέση της απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – ενώ ο Τύπος χαρακτηρίζει πλέον την Merkel σαν τη «σιδερένια καγκελάριο». Η αντιπαράθεση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη μετατρέπεται πλέον σε διαμάχη Ελλάδας και Γερμανίας, ενώ όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης λαμβάνονται από το Γερμανό υπουργό οικονομικών.

Δυστυχώς όμως για τη Γερμανία (η οποία μάλλον υποτιμάει τη στρατιωτική υπεροχή της υπερδύναμης) ο Έλληνας πρωθυπουργός, παρά το ότι εμφανίζεται συναινετικός με την καγκελάριο, εκτελεί κρυφά εντολές των Η.Π.Α. – ενώ το ΔΝΤ, κρυμμένο πίσω από την Τρόικα, αναλαμβάνει ουσιαστικά τη σκιώδη εξουσία, κατευθύνοντας τα πιόνια του με μεγαλύτερη μαεστρία. Κατ’ επακόλουθο, η επίθεση στην Ευρωζώνη κλιμακώνεται, ενώ η Γερμανία χάνει όλο και περισσότερους από τους συμμάχους της – αφού φαίνεται ότι, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., δεν έχει ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο.

 Η Πορτογαλία ακολουθεί την Ιρλανδία, εμφανίζεται ενδιάμεσα η Ισπανία, η Ιταλία αντιμετωπίζει τη μετωπική επίθεση των αγορών, οι μεγάλες Γαλλικές τράπεζες αποδεικνύονται πολύ πιο αδύναμες από όσο υπολογιζόταν, η ΕΚΤ διαφοροποιείται, τα στελέχη της Γερμανίας εγκαταλείπουν το πλοίο (για παράδειγμα, ο υποψήφιος Γερμανός για την προεδρεία της ΕΚΤ) και η Γερμανία αναγκάζεται τελικά να υποχωρήσει άτακτα – με τις δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της, ο οποίος θέτει σε αμφισβήτηση τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου.

Εν τούτοις, η υποχώρηση δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι τελείωσε – ενώ έχει εκτεθεί πλέον ανεπανόρθωτα τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. Αν και θεωρεί δε ότι έχει την πολυτέλεια να καταφύγει στο δικό της νόμισμα, αποχωρώντας από τον πόλεμο, είναι δυστυχώς καταδικασμένη – οι «αγορές» έχουν πλέον εισβάλλει στο εσωτερικό της, διαπιστώνοντας τα δικά της προβλήματα (όπως για παράδειγμα τις τεράστιες αδυναμίες των τραπεζών της, την ανειλημμένη υποχρέωση της να πληρώσει για τις ελλειμματικές χώρες, το συνταξιοδοτικό της κενό ύψους 5 τρις € και άλλα πολλά).

 Υποχρεώνεται λοιπόν να συμβιβαστεί, εγκαταλείποντας τις αρχικές της βλέψεις και προσπαθώντας απεγνωσμένα να προστατεύσει όσα μπορεί – μάταια πιθανόν, αφού όλες οι ενέργειες της αποδεικνύονται μπούμερανγκ για την ίδια. Μοναδικός της ίσως δρόμος διαφυγής είναι η διάσωση της Ελλάδας, με το μεγαλύτερο μέρος του κόστους να επιβαρύνει τις αγορές – μία απολύτως ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, με διαγραφή χρεών ύψους 50%, η οποία δεν θα μειώσει ούτε στο ελάχιστο το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά θα επιφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στις αγορές.

Στην περίπτωση αυτή όμως χρειάζεται να διαθέσει αρκετά χρήματα για την προστασία των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να επανακτήσει τους συμμάχους της, να δρομολογήσει άμεσα τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, να επενδύσει στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια παραγωγικά, να συναινέσει στην έκδοση ευρωομολόγων, καθώς επίσης να συνεργασθεί δημιουργικά με την Ελληνική κυβέρνηση – η οποία όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, ευρίσκεται κάτω από την αμερικανική επιρροή (πρόσφατα το ΔΝΤ δήλωσε ότι, αυτό θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λογο στο θέμα της Ελλάδας).

Έχοντας όμως διασύρει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα, ειδικά στο δικό της λαό, αλλά και στις αγορές, καθώς επίσης έχοντας εκτεθεί τόσο στους εταίρους της, όσο και στους Έλληνες, είναι δύσκολο πλέον να πείσει – ακόμη και αν υποχωρήσει σε όλα τα μέτωπα. Πόσο μάλλον να αλλάξει απόψεις στους Γερμανούς Πολίτες, παραδεχόμενη τα τεράστια στρατηγικά σφάλματα της.

 Εκτός αυτού, δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τη δυσχερή θέση της, αφού συνεχίζει να διασύρει την Ελλάδα, μέσω κάποιων δικών της ΜΜΕ, ενώ κλιμακώνει την «αντιφατική» πολιτική της - κοστίζοντας τεράστια ποσά στη χώρα μας και απαγορεύοντας της να δράσει, με στόχο την επίλυση των προβλημάτων της (κάθαρση του δημοσίου βίου, επαναφορά της αισιοδοξίας, δημιουργία σωστού επιχειρηματικού πλαισίου, επενδύσεις κλπ.). Επιμένει δε σε ένα καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο έχει ζημιώσει την Ελλάδα με πάνω από 30 δις € ΑΕΠ, με απώλεια εσόδων της τάξης των 10 δις € και με πολλά άλλα – ενώ την οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση.

Τέλος αφού γνωρίζει πολύ καλά πως η επαναβιομηχανοποίηση, καθώς επίσης η «διάσωση» της Ανατολικής Γερμανίας κόστισε περί τα 200 δις € ετησίως, επί δέκα ολόκληρα χρόνια (συνολικά πάνω από 2 τρις €), πως είναι δυνατόν να απαιτεί από την Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση, μόνο με 110 δις € δανεικά χρήματα, με τοκογλυφικά επιτόκια; Πόσο μάλλον αφού η μερκαντιλιστική πολιτική της, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη διαφθορά κυβερνήσεων, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ενόχους της Ελληνικής υπερχρέωσης;

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, θα είναι ξανά η μεγάλη ηττημένη – πληρώνοντας αυτή τη φορά όλα όσα δεν πλήρωσε μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκμεταλλευόμενη τότε τη γεωπολιτική της θέση, σε σχέση με την δήθεν «Σοβιετική, Κομμουνιστική απειλή». Εκτός εάν φυσικά αλλάξει ριζικά τα σχέδια της – αφού είναι μάλλον δεδομένο ότι, η Ευρώπη θέλει την ένωση της, χωρίς όμως να γνωρίζει τον τρόπο, με τον οποίο θα τα καταφέρει (για παράδειγμα, σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, σχεδόν το 50% των Γερμανών δεν επιθυμεί τη χρεοκοπία της Ελλάδας, παρά την πλύση εγκεφάλου, την οποία έχει υποστεί).

 Ίσως βέβαια η λύση θα ήταν η συμμετοχή της Ρωσίας στην ΕΕ, η οποία θα εξισορροπούσε την οικονομική υπεροχή της Γερμανίας, ενώ θα πρόσφερε παράλληλα την απαιτούμενη στρατιωτική θωράκιση στην ήπειρο, σε συνδυασμό με την ενεργειακή της απεξάρτηση – ένα τρίτο σενάριο, το οποίο ενδεχομένως θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά για το κοινό μέλλον της Ευρώπης (υπενθυμίζουμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Ελλάδας είχε δραστηριοποιηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση – ένας ίσως ακόμη λόγος της «καθαίρεσης» της).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω φανταστικά σενάρια, εάν όχι θεωρίες συνωμοσίας, πολλοί ισχυρίζονται ότι, το ΔΝΤ ή η Τρόικα βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν την Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία (έχουν ηθική δηλαδή, εκπροσωπώντας τις φύσει ανήθικες αγορές!) Εν τούτοις, οι αριθμοί διαψεύδουν τους ισχυρισμούς αυτούς, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη του Ελληνικού χρέους και του ΑΕΠ

Ετος                         2008                2009              *2010                     *2011

ΑΕΠ                         239.141          237.494           230.173                 217.000

Δημόσιο Χρέος        262.071          298.524           340.680                 370.000

Χρέος/ΑΕΠ              109,6%           125,7%            148,1%                 170,5%

* Δικές μας προβλέψεις
Πηγή: Προϋπολογισμός, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αφού έχουμε αναλύσει το θέμα πολλές φορές στο παρελθόν, τόσο η ραγδαία μείωση του ΑΕΠ μας, όσο και η απίστευτη αύξηση των χρεών, δίνουν τις δικές τους απαντήσεις – ειδικά επειδή το μειωμένο ΑΕΠ οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλο περιορισμό των δημοσίων εσόδων, τάξης μεγέθους ίσης με το 25% του ποσού μείωσης (όσο η μέση φορολόγηση).

Αναλυτικότερα, το δημόσιο χρέος μας αυξήθηκε κατά περίπου 70 δις € μέσα στα δύο έτη, στα οποία δραστηριοποιείται το «Ταμείο» στη χώρα μας - όταν το ΔΝΤ μας έχει μέχρι στιγμής δανείσει πολύ λιγότερα (περίπου 55 δις €). Από την άλλη πλευρά, στο ίδιο χρονικό διάστημα, το ΑΕΠ μας κατέρρευσε, αντί να αυξηθεί, παρασύροντας μαζί του τα έσοδα του δημοσίου -τα οποία πλέον καλούμαστε εμείς να αναπληρώσουμε, με φόρους οι οποίοι θα εξαθλιώσουν εντελώς τους Έλληνες Πολίτες. Παράλληλα, όλες οι υπόλοιπες αξίες στη χώρα μας (εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο, ακίνητα κλπ.) έχουν μειωθεί κατά τουλάχιστον 300 δις €.

 Σε τελική ανάλυση, για τη δήθεν διάσωσή μας, οι ευεργέτες μας έχουν πληρώσει περί τα 55 δις €, ενώ μας έχουν ζημιώσει πάνω από 300 δις € – χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον μας, αφού το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ότι, το δημόσιο χρέος μας το 2012 θα αναρριχηθεί στο 190% του ΑΕΠ μας (οπότε βέβαια θα χρεοκοπήσουμε ανεξέλεγκτα, αφού μας ληστέψουν προηγουμένως).

Είναι δυνατόν λοιπόν να θέλουμε να συνεχίσει η ληστεία της Ελλάδας – πόσο μάλλον να εκλιπαρούμε ανόητα την Τρόικα να επιστρέψει; Δεν είναι προτιμότερη η στάση πληρωμών, παρά τα επώδυνα επακόλουθα της, από την άσκοπη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας μας, καθώς επίσης από την υποδούλωση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους δανειστές της; Ποιος μας υποχρεώνει αλήθεια να επιλέξουμε ανάμεσα στη «Σκύλλα και στη Χάρυβδη» – στη Γερμανία δηλαδή της Άριας Φυλής ή στην εγκληματική συμμορία της ελίτ, την οποία εκπροσωπεί το ΔΝΤ;

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι μία απειλητική βόμβα μεγατόνων, ύψους 500 δις € (εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό) η οποία, με μόχλευση επί δέκα, θα μπορούσε να κοστίσει στο σύστημα 5 τρις € – κάτι που σίγουρα δεν θα το άντεχε ο πλανήτης. Επομένως, γιατί να σκύψουμε σαν ανόητοι το κεφάλι και να επιτρέψουμε να μας λεηλατήσουν, επιλέγοντας έναν εκ των δύο αντιμαχομένων, χωρίς καμία απολύτως ωφέλεια;

Δεν είναι καλύτερα να παραμείνουμε ήρεμοι, αφήνοντας τα θηρία να αλληλοκατασπαραχθούν (δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α. και η Γερμανία αλλά, επίσης, η Κίνα και η Ρωσία), περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να υποστηρίξουμε τα δικά μας συμφέροντα; Η «μπάλα» είναι άλλωστε στο δικό μας γήπεδο και εμείς μπορούμε να τη στείλουμε εκεί που θα επιλέξουμε ελεύθερα – αρκεί να πάψουμε να εστιάζουμε στην άθλια πολιτική εθνικής υποτέλειας, την οποία μας επιβάλλουν χωρίς να το θέλουμε.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ (K.POPPER)

Στο παρελθόν, η ευρύτατης αποδοχής αυτή θεωρία, «ενοχοποιούσε» τους ομηρικούς Θεούς – οι συνωμοσίες των οποίων εξηγούσαν ακόμη και την ιστορία του Τρωικού πολέμου. Αν και οι Θεοί αυτοί έχουν πλέον «εγκαταλειφθεί», τη θέση τους έχουν καταλάβει ισχυροί άνθρωποι ή ομάδες – ολέθριες ομάδες πιέσεων, η αχρειότητα των οποίων είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά, από τα οποία υποφέρουμε. Για παράδειγμα, οι Σοφοί της Σιών, οι Εβραίοι τοκογλύφοι, η λέσχη του διαβόλου (Bilderberg), οι φορείς των μονοπωλίων (Καρτέλ), οι καπιταλιστές και το χρηματοπιστωτικό κτήνος.

Με τα παραπάνω δεν ισχυριζόμαστε ότι ποτέ δεν γίνονται συνωμοσίες – αντίθετα, αυτές αποτελούν τυπικά κοινωνικά φαινόμενα, ενώ αποκτούν δεσπόζουσα σημασία όταν ανέρχονται στην εξουσία άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν στη θεωρία τα συνωμοσίας. Η μόνη εξήγηση τους δε, όταν αποτυγχάνουν τα σχέδια τους, είναι οι κακές προθέσεις του Διαβόλου, ο οποίος έχει ένα επενδεδυμένο ενδιαφέρον στην κόλαση. Οι συνωμοσίες λοιπόν γίνονται, αλλά το εντυπωσιακό γεγονός το οποίο, παρά την ύπαρξη συνωμοσιών, αναιρεί τη θεωρία της συνωμοσίας, είναι το ότι ελάχιστες από αυτές τελικά πετυχαίνουν. Δηλαδή, οι συνωμότες πολύ σπάνια ολοκληρώνουν τη συνωμοσία τους.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα αποτελέσματα διαφέρουν τόσο πού από τις αρχικές προθέσεις; Επειδή αυτό συνήθως συμβαίνει στην κοινωνική ζωή – με ή χωρίς συνωμοσία. Η κοινωνική ζωή δεν είναι μόνο μία δοκιμασία ισχύος ανάμεσα σε αντιτιθέμενες ομάδες: είναι δράση μέσα σε ένα περισσότερο ή λιγότερο ελαστικό ή εύθραυστο πλαίσιο θεσμών και παραδόσεων, ενώ δημιουργεί, πέρα από οποιεσδήποτε συνειδητές αντίπαλες δράσεις, πολλές απρόβλεπτες αντιδράσεις, στο εσωτερικό αυτού του πλαισίου – μερικές από αυτές ίσως και μη δυνάμενες να προβλεφθούν.

 Για να κάνουμε αρκετά σαφή την ιδέα των μη σκόπιμων συνεπειών των πράξεων μας, θα δώσουμε ως παράδειγμα μία από τις πιο πρωτογενείς οικονομικές πρωτοβουλίες. Εάν ένας άνθρωπος θέλει επιτακτικά να αγοράσει ένα σπίτι, μπορούμε με σιγουριά να θεωρήσουμε δεδομένο ότι, η επιθυμία του δεν είναι να ανεβάσει την τιμή του σπιτιού αυτού στην αγορά. Όμως, το γεγονός ακριβώς ότι εμφανίζεται στην αγορά σαν αγοραστής, θα τείνει να προκαλέσει άνοδο των τιμών της αγοράς. Σε ένα διαφορετικό παράδειγμα, εάν κάποιος αποφασίσει να ασφαλίσει τη ζωή του, είναι απίθανο πως πρόθεση του είναι να ενθαρρύνει μερικούς ανθρώπους να επενδύσουν τα χρήματα τους σε μετοχές ασφαλιστικών εταιρειών – εν τούτοις, αυτό συμβαίνει.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, δεν είναι όλες οι συνέπειες των πράξεων μας σκόπιμες. Επομένως, η θεωρία της συνωμοσίας δεν μπορεί να αληθεύει, επειδή τελικά ισοδυναμεί με τον ισχυρισμό ότι όλα τα αποτελέσματα, ακόμη και εκείνα που σε πρώτη ματιά δεν φαίνονται να σχεδιάζονται από κανέναν, συνιστούν σκόπιμα αποτελέσματα των πράξεων των ανθρώπων, οι οποίοι ενδιαφέρονται για αυτά.

 Βασίλης Βιλιάρδος (copyright) Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2011 viliardos@kbanalysis.com”

Read more about Β. Βιλιάρδος: Ευρώπη, το Χρυσόμαλλο Δέρας – Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας | Αντιδογματισμός on:
http://www.antidogma.gr/2011/09/%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b7/?utm_source=INK&utm_medium=copy&utm_campaign=share&