ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ ΓΙΑ "ΔΙΕΘΝΗ ΑΜΝΗΣΤΕΙΑ" Χρηματοδοτούνται από την Al Qaeda για να συκοφαντούν την Ελλάδα!

Η Διεθνής Αμνηστία που με κάθε ευκαιρία κατηγορεί την Ελλάδα ότι παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα παραδέχτηκε ότι συνεργάζεται με ΜΚΟ που έχει την έδρα της στην Ελβετία, και ιδρύθηκε από τον Καταριανό καθηγητή ιστορίας Abdul Rahman Bin Umair Al Nuaimi και πρόεδρο της Al Karama (το όνομα της ΜΚΟ), ο οποίος δεν είναι τίποτα περισσότερο από εταιρεία-βιτρίνα της Al Qaeda!

Η χρηματοδότησή της Διεθνούς Αμνηστείας από την Al Karama φτάνει τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε μήνα, όπως αποκαλύπτει σε έκθεσή του το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών.

Η ΜΚΟ Al Karama υποτίθεται ότι παρακολουθεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στις αραβικές χώρες την΄ίδια στιγμή που χρηματοδοτεί τους ισλαμιστές εγκληματίες για να τα καταπατούν στην Συρία σφάζοντας γυναίκες και παιδιά, με δεκάδες αντριχιαστικούς τρόπους. Την ίδια στιγμή προκύπτει ισχυρή σύνδεσή της με τις Amnesty International και Human Rights Watch, τις άλλες "υπερασπιστριες" των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για την περίπτωση της Ελλάδας έχουν ειδικό τμήμα που ασχολείται με τις "καταγγελίες" μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, αυτοαποκαλούμενων "Μακεδόνων της Ελλάδας" και δήθεν "μελών της τουρκικής μειονότητας".

Χαρακτηριστικό είναι ότι Διεθνής Αμνηστεία πριν ελάχιστες ημέρες ζήτησε και την τιμωρία του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ για "ρατσιστικά" σχόλια εναντίον των λαθρομεταναστών, όπου ο αρχηγός της ΕΛΑΣ, σε ομιλία του απλώς ζητούσε να επιβληθεί ο νόμος στους λαθρομετανάστες.

Η Amnesty International (Διεθνής Αμνηστεία) παραδέχτηκε χθες με email ότι η ΜΚΟ Al Karama την βοήθησε στο παρελθόν με περιπτώσεις παραβιάσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όμως όπως προσθέτει "δεν μπορέσαμε να επιβεβαιώσουμε". Η Human Rights Watch αντίθετα αρνήθηκε ακόμα και να σχολιάσει.

Με δήλωσή του το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών  κατέταξε τον  Al Nuaimi σαν "χρηματοδότη τρομοκρατών (terrorist financier and facilitator)” "παγώνοντας" όλα του τα περιουσιακά στοιχέια στις ΗΠΑ, και απαγορεύοντας στους Αμερικανούς πολίτες "να κάνουν δουλειές" μαζί του.

Οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τον Al Nuaimi ότι “στήριξε οικονομικά” για περισσότερο από μια δεκαετία την  Al Qaeda και ομάδες συγγενεύουσες με αυτήν όπως-σωστά μαντέψατε"- την Τζαμπάτ Αλ Νούσρα που σφάζει στην Συρία γυναικόπεδα, και την Αλ Σεμπαμπ που ευθύνεται για το έγκλημα στο εμπορικό κέντρο του Ναιρόμπι.

Μόνο φέτος για ο Al Nuaimi μετέφερε στην Αλ Κάιντα της Συρίας 600000 δολάρια και συγκεκριμένα στον Abu-Khalid Al Suri στενό συνεργάτη του αρχηγού της ΑΛ Κάιντα  Ayman Al Zawahiri

Επιπλέον διευκόλυνε την χρηματοδότηση της ιρακινής Αλ Κάιντα και την επικοινωνία της με Καταριανούς δωρητές. Υποστήριζε ένα κύκλωμα που έστελνε 2000000 δολλάρια το μήνα στην Αλ Κάιντα του Ιράκ, η οποία στην συνέχεια ενίσχυε τους ισλαμιστές αντάρτες στην Συρία.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι λεγόμενες οργανώσεις υπερασπισης των ανθρωπίνων διακιωμάτων, συνεργάζονται με αυτούς που τα καταπατούν, και συμμετέχουν στην προώθηση ανθρώπων στην προσφυγιά, οι οποόι για να σωθούν καταφέυγουν σε χώρες όπως οι δικές μας, με αποτέλεσμα την κατάρρευση των κοινωνικών δομών.

Στη συνέχεια οι οργανώσεις αυτές καταφεύγουν στην εργολαβική "φίμωση" όσων λένε τα αυτονόητα για την προστασία των χωρών τους χαρακτηρίζοντάς του "ρατσιστές", και κάνουν πλύση εγκεφάλου μαζί με τα εγχώρια ΜΜΕ δημιουρώντας τύψεις στους πολίτες, που τολμούν και δυσανασχετουν, επειδή η χώρα τους έχει αλλαξει χέρια.

Έτσι, ακόμα και αυτονόητη δήλωση του ΕΛ.ΑΣ. Νίκου Παπαγιαννόπουλου, ότι "Οι λαθρομετανάστες δεν πρέπει να πιστεύουν ότι θα έχουν μια εύκολη είσοδο και διαβίωση στην χώρα μας", το καταγγέλλει   η απίθανη Διεθνής Αμνηστεία, "μακρύ χέρι" της Νέας Τάξης  και των επιχειρηματιών τύπου Τ.Σόρος, ως ... "ρατσιστικό" και "παράνομο" σχόλιο!

Η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε άμεση διενέργεια έρευνας για τις δηλώσεις του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας υποστηρίζοντας ότι "Προτρέπει τους αστυνομικούς να προβούν σε βίαιες ενέργειες κατά των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα".

Δηλαδή πρώτα βοηθούν κάπποιους να διαλύσουν, χώρες ανά την υφήλιο, και τα "καραβάνια" των δυστυχισμένων να τα κατευθύνουν σε χώρες σαν την δική μας για να κάνουν με το έτσι θέλω πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Στη συνέχεια ξεκινάει η προπαγάνδα για την αποδοχή της νέας κατάστασης.

Σε όλα τα στάδια αυτού του μετασχηματισμού, συμμετέχουν οι Amnesty International και Human Rights Watch, οι ίδιες που κάνουν "παρέα" με χρηματοδότες της Αλ Καίντα. Και μετά εάν καποιος πει ότι αυτό είναι σχεδιασμός της Νέας Τάξης Πραγμάτων, (μαζί και ο ρόλος της Αλ Κάιντα) θα τον πουν συνωνομοσιολόγο.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ.

Είναι σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη νοστιμιά τους. Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα πλημμυρίζουν με γεύσεις τους ουρανίσκους και γίνονται μια αγαπημένη συνήθεια των εορτών. Ποια είναι όμως η ετυμολογία των δύο γλυκών; Σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε ο Δημήτρης Σταθακόπουλος, δρ. κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μουσικολόγος και δικηγόρος η ρίζα είναι: Qurabiya στα Αζέρικα, Kurabiye στα Τούρκικα και φυσικά κουραμπιές στα ελληνικά, που στην κυριολεξία σημαίνει Kuru = ξηρό, biye = μπισκότο. Όμως, η ονομασία μπισκότο καθιερώθηκε τον Mεσαίωνα, ετυμολογικά προερχόμενη από το λατινογενές bis-cuit, που σημαίνει ψημένο δύο φορές (στα αρχαία ελληνικά λεγόταν δί-πυρον), ως τεχνική ψησίματος για να μην «χαλάει» εύκολα ο άρτος, κυρίως των στρατιωτών και των ναυτικών.

Στα σύγχρονα ιταλικά, η λέξη είναι biscotto (τo cookies έχει φλαμανδική / ολλανδική προέλευση που πέρασε στην αγγλική γλώσσα). Το λατινικό bis-cuit διαδόθηκε μέσω των Βενετών εμπόρων και στην Ασία, όπου καθιερώθηκε ως παραφθορά της λατινικής λέξης, σε biya/biye, οπότε συνδέθηκε με το δικό τους Qura /Kuru (ξηρό) και έδωσε τη νέα μικτή (λατινο-ανατολίτικη) λέξη Qurabiya / Kurabiye, η οποία με αντιδάνεια ξαναγύρισε στη δύση και ελληνοποιημένη πλέον έδωσε το «κουραμπιές» με την έννοια του ξηρού μπισκότου, που διανθίστηκε με αμύγδαλα, ζάχαρη άχνη κ.λπ.

Τα μελομακάρονα έχουν ετυμολογικά αρχαιοελληνική προέλευση όσο και αν το μυαλό πάει στο «ιταλικό» μακαρόνι. Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.

Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του 12ημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια». Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»)

Πηγή:www.thestival.gr

ΒΟΜΒΑ!!!!!!Περι..."Εθναρχών" το ανάγνωσμα...Ντοκουμέντο εσχάτης προδοσίας

Ο τίτλος της δημοσίευσης είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο "Επάγγελμα Πόρνη" της αείμνηστης Λιλής Ζωγράφου, όπου αφηγείται τις προσπάθειες που κατέβαλε κάποια περίοδο στην εποχή της χούντας για να ανανεώσει το διαβατήριό της. Κι αφού είδε κι αποείδε ότι δε γινόταν τίποτα, μια και δεν την ... αναγνώριζαν σα δημοσιογράφο, κι αφού κατάλαβε ότι διαβατήριο δε θα έβλεπε, συμπλήρωσε τη σχετική αίτηση κι εκεί που αναγραφόταν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ έγραψε: Πόρνη. (1)
Καθώς τις τελευταίες ημέρας από τη γέφυρα που φέρει το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην "καρδιά" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες ακούσαμε διάφορα* και πολλοί βλέπουν μια γέφυρα αλλά ξέχασαν (;) το τείχος του αίσχους και της διχοτόμησης:...

Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ε. Αβέρωφ, υπουργός Εθνικής Άμυνας στον Αττίλα ΙΙ (14-16 Αυγούστου 1974) άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler.

Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

Αυτά, για όσους επιμένουν να παραποιούν την Ιστορία και να αποκρύπτουν τη βλάσφημη φράση του επονομαζόμενου "Εθνάρχη" από την Τήνο το Δεκαπενταύγουστο του ΄74 πως η "Κύπρος κείται μακράν "(2) ο λεγόμενος Εθνάρχης που λόγω ...κουφαμάρας ( Όταν ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 επικαλείται το πρόβλημα της βαρυκοΐας του και δεν στέλνεται στο μέτωπο) δεν πήγε να πολεμήσει (3) !

Θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί ότι ο Ευαγόρας** θα έλεγε  "Η Αθήνα κείται μακράν" ;

Αντιγράφω από την Εφημερίδα των Συντακτών (5):

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Γράφουν οι Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Η διαφαινόμενη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά επικυρώθηκε συμβολικά, στις 6 Μαρτίου, με την ομόθυμη εξύμνηση του ιδρυτή της Ν.Δ .από τις ηγεσίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις μιας μερίδας της Αριστεράς στην αναγόρευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε καθολικό σημείο αναφοράς διασκεδάστηκαν ως αδικαιολόγητη εμμονή σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Είναι όμως έτσι;

Από μια άποψη, θα "πρεπε να το περιμένουμε. Η αγιοποίηση του Καραμανλή προωθείται εδώ και καιρό από το ομώνυμο ίδρυμα που σύστησε ο ίδιος το 1983, με αποκλειστικό σκοπό, όπως εξηγεί ο πρώτος πρόεδρός του, «να βοηθήσει στην υστεροφημία του» και -ταυτόχρονα- «στην ιστορική έρευνα των ετών που αυτός πρωταγωνίστησε στον πολιτικό στίβο» (Κων/νος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, σ. 462).

Η σταδιοδρομία του ιδρυτή της Ν.Δ. περιέχει όμως πάμπολλα σκοτεινά σημεία, εξαιρετικά επίκαιρα, μάλιστα: λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων διά της μετατροπής των αποθεματικών τους σε δάνεια προς τους ιδιώτες «επενδυτές», «αναστολή πάσης διώξεως Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου» (ΝΔ 4016/59), οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων «κουμπάρων» ή και μελών της οικογένειας Καραμανλή. Η «αποικιακή» σύμβασή του με την Πεσινέ υποχρέωσε τη ΔΕΗ να παρέχει στην εταιρεία τεράστιες ποσότητες ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή για 50 χρόνια, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που διακήρυξε τότε ότι «καμία υπογραφή και καμία σύμβασις δεν είναι δυνατόν να υποχρεώση τον Ελληνικόν λαόν εις το διηνεκές να είναι φόρου υποτελής εις ορισμένους έξυπνους κυρίους της αλλοδαπής» (30.11.1960). Τελικά ο Καραμανλής γλίτωσε το ειδικό δικαστήριο γι' αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο επειδή η Βουλή αποφάνθηκε, το 1965, ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί.

Η σκοτεινότερη πτυχή της βιογραφίας του, που θα μας απασχολήσει εδώ, αφορά ωστόσο τη διαχρονικά προβληματική σχέση του «εθνάρχη» με τη δημοκρατία.

Η πολιτική ως «ψυχολογικός πόλεμος»

Η ανάρρηση του Καραμανλή στην κορυφή της πολιτικής ξεκίνησε με την αυθαίρετη επιβολή του ως ηγέτη της Δεξιάς από τον βασιλιά Παύλο, που το 1955 τον διόρισε πρωθυπουργό, παρακάμπτοντας τόσο τις εσωτερικές διαδικασίες του κυβερνώντος κόμματος όσο και τον διάδοχο που είχε χρίσει ο εκλιπών προκάτοχός του, στρατάρχης Παπάγος. Η φημολογούμενη απόδοση της πρωθυπουργοποίησής του στις ανορθόδοξες σχέσεις που είχε καλλιεργήσει με τα Ανάκτορα δεν είναι φυσικά δυνατόν να επαληθευτεί. Απολύτως τεκμηριωμένο είναι, αντίθετα, το γεγονός πως η CIA είχε ενημερωθεί από τον βασιλιά για τον επικείμενο διορισμό του δύο ολόκληρες βδομάδες πριν από τον θάνατο του Παπάγου. Η επιλογή του έγινε ευμενώς δεκτή από την Ουάσινγκτον, καθώς ο Καραμανλής είχε ήδη βολιδοσκοπηθεί από τον Αμερικανό πρέσβη και θεωρούνταν διατεθειμένος «να βάλει "μετά τιμής" το Κυπριακό στο ράφι» («Foreign Relations of the United States 1955-57», τ. 24, Ουάσινγκτον 1989, σσ. 542-5).

Εξίσου προβληματικό, από άποψη δημοκρατικής νομιμοποίησης, υπήρξε και το επόμενο βήμα. Ο Καραμανλής ξεκίνησε την ηγετική διαδρομή του με μια ξεκάθαρη ήττα, που ένα τερατώδες εκλογικό σύστημα μετέτρεψε σε κοινοβουλευτική επικράτηση: Στις εκλογές της 19.2.1956 το κόμμα του (ΕΡΕ) ήρθε δεύτερο, με 47,38% έναντι 48,15% της κεντροαριστερής Δημοκρατικής Ενωσης, έβγαλε όμως 165 βουλευτές έναντι 135 των αντιπάλων του. Το θαύμα οφειλόταν στο ιδιόμορφο «τριφασικό» σύστημα που ο ίδιος είχε θεσπίσει: πλειοψηφικό στις μικρές περιφέρειες, σχεδόν πλειοψηφικό στις μεσαίες και αναλογικό στις μεγάλες (Αθήνα - Πειραιά - Θεσ/νίκη - Λάρισα), όπου υπερείχε σαφώς η Κεντροαριστερά.

Ως άτομο, ο εθνάρχης δε διακρινόταν ιδιαίτερα για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του. «Η πολιτική δεν είναι παρά πόλεμος ψυχολογικός, που δεν τον κερδίζει παρά εκείνος ο οποίος εμπνέει πεποίθησιν και αν θέλης και φόβον», έγραφε το 1965 στον διάδοχό του Παναγιώτη Πιπινέλη («Αρχείο», τ. 6ος, σ. 199). Μιαν άλλη πτυχή της ιδιοσυγκρασίας του σκιαγραφεί στα απομνημονεύματά του ο στενός συνεργάτης του Κων/νος Τσάτσος: «Ο Καραμανλής ποθούσε ο επί του Τύπου Υπουργός να κατευθύνει τις εφημερίδες και ο επί της Δικαιοσύνης τους δικαστές στα θέματα του Τύπου» (όπ.π., σ. 337).

Ενα πρώτο δείγμα αυταρχισμού πρόσφερε η καταστολή των διαδηλώσεων του 1956 για το Κυπριακό με πραγματικά πυρά και αποτέλεσμα τον θάνατο τριών τουλάχιστον διαδηλωτών. Η κορύφωση ήρθε, ωστόσο, μετά τις εκλογές του 1958, όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24,4% των ψήφων. Ο Καραμανλής απάντησε σ' αυτή την αριστερή στροφή του εκλογικού σώματος διορίζοντας ένα στέλεχος της μεταξικής δικτατορίας, τον Ευάγγελο Καλαντζή, ως υφυπουργό Ασφαλείας: «Η ΕΔΑ έβγαλε 79 βουλευτάς. Σε θεωρώ ικανό και κατάλληλον να την αντιμετωπίσης τόσον εις την Βουλήν, όσο και εκτός της Βουλής», ήταν οι οδηγίες που του έδωσε (Ευ. Καλαντζής, «Σαράντα χρόνια αναμνήσεις», Αθήνα 1969, σ. 133). Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε στις 3 Ιουλίου, με την εισβολή της αστυνομίας στα κεντρικά γραφεία του κόμματος. Ακολούθησε στις 5 Δεκεμβρίου η σύλληψη του Μανόλη Γλέζου, οργανωτικού γραμματέα της ΕΔΑ και διευθυντή της «Αυγής», με την κατηγορία της ... κατασκοπίας και η καταδίκη του σε πενταετή κάθειρξη για τη μη κατάδοση παράνομων στελεχών του ΚΚΕ (22.7.1959).

Δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου, όσων θα τραβούσε ο ανώνυμος κόσμος της Αριστεράς. «Από την επομένη των εκλογών του 1958 ελήφθησαν σκληρά μέτρα κατά των οπαδών της ΕΔΑ», διαβάζουμε στις αναμνήσεις ενός χωροφύλακα της εποχής. «Οι αριστεροί καλούνταν στις αστυνομικές αρχές και τους ζητούσαν φορτικά να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ και των παραφυάδων του. Οσοι αρνούνταν να υπογράψουν δηλώσεις και εξεδήλωναν την αντίθεσή τους στα καταπιεστικά μέτρα των αρχών, ξυλοφορτώνονταν άγρια» (Ναπολέων Δοκανάρης, «Η μεταπολεμική Ελλάδα», Ιωάννινα 2004, σ. 116).

Μέρος της ίδιας πολιτικής υπήρξε η σύσταση του διαβόητου «παρακράτους», ενός πλέγματος κρατικών υπηρεσιών και κρατικοδίαιτων φασιστικών οργανώσεων με αποστολή τη βίαιη πάταξη της Αριστεράς. Η εξωθεσμική εκτροπή αποφασίστηκε την επαύριο των εκλογών του 1958 σε μια σύσκεψη του Καραμανλή και συνεργατών του στην Κηφισιά. Την καθοδήγησή της ανέλαβε αρχικά μια «αφανής επιτροπή» υπουργών: Ευάγγελος Αβέρωφ (Εξωτερικών), Κων/νος Τσάτσος (Προεδρίας), Αριστείδης Δημητράτος (Εργασίας), Ευάγγελος Καλαντζής (Ασφαλείας), συν ο αρχηγός της ΚΥΠ Αλέξανδρος Νάτσινας. Τον Αύγουστο του 1960 τη διαδέχθηκε, με απόφαση πάλι του Καραμανλή, μια «Δευτεροβάθμια Συντονιστική Επιτροπή» αποτελούμενη κυρίως από στρατιωτικούς, με γραμματέα τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Αποκορύφωμα της δράσης του παρακράτους αποτέλεσαν οι εκλογές απροκάλυπτης βίας και νοθείας του 1961, με τις οποίες η ΕΔΑ επανήλθε στην τρίτη θέση και ο εθνάρχης διασφάλισε μιαν ακόμη θητεία στα ηνία της χώρας.

Ακολούθησε η απόπειρα μονιμότερης θεσμικής σκλήρυνσης, με την εξαγγελία (21.2.1963) μιας συνταγματικής «βαθείας τομής» που πρόβλεπε την απαγόρευση της «καταχρηστικής» άσκησης των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, απαγόρευση της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό του δικαιώματος έκδοσης εφημερίδων, μη υπαγωγή των πολιτικών εγκλημάτων στα ορκωτά δικαστήρια, σύσταση ειδικού δικαστηρίου για την απαγόρευση όσων κομμάτων «κατατείνουν εις την ανατροπήν των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος», ακόμη και ποινικοποίηση των αγορεύσεων ή της ψήφου των βουλευτών στο Κοινοβούλιο.

Στόχος της αναθεώρησης ήταν η λήψη «ριζοσπαστικών μέτρων» για την επιτάχυνση της «οικονομικής αναπτύξεως», με το σκεπτικό πως «η κοινοβουλευτική μηχανή απέβη τροχοπέδη εις την αντιμετώπισιν των απαιτήσεων της εποχής».

Ευτυχώς για τον τόπο, ο Καραμανλής δεν πρόλαβε να επιφέρει τη «βαθιά τομή» του στο σώμα τής (έστω και καχεκτικής) ελληνικής Δημοκρατίας. Οταν τον Μάιο του 1963 το παρακράτος δολοφόνησε τον αριστερό βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη και η ανάκριση άρχισε να ξηλώνει τον μίτο των «αφανών» δικτύων που είχαν υφανθεί το 1958, παραιτήθηκε και την κοπάνησε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».

Η σκοτεινή επταετία

Ολα αυτά είναι γνωστά και παραδεκτά απ' όλους, εκτός από τον σκληρό πυρήνα της Ν.Δ. και τους κατ' επάγγελμα υμνητές του εκλιπόντος. Διαφορετική είναι όμως η αντιμετώπιση της δεύτερης, μεταπολιτευτικής καραμανλικής πρωθυπουργίας (1974-80). Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη, που εξέφρασε και ο Αλέξης Τσίπρας κατά την πρόσφατη ομιλία του στο Ιδρυμα, το 1974 επέστρεψε από το Παρίσι «ένας άλλος Καραμανλής»: δημοκρατικός, εκσυγχρονιστής, ακόμη και «σοσιαλμανής», όπως τον κατηγόρησε τότε ο ΣΕΒ.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αποτίμηση παρουσιάζει ως «αλλαγή» του Καραμανλή τις ριζικά διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες των δυο εποχών. Ο «εθνάρχης» παρέμεινε εξίσου αντιδημοκράτης όπως πάντα, ήταν όμως αρκετά ευφυής για ν' ανεχθεί σε κάποιο βαθμό την πάνδημη απαίτηση για πραγματικό εκδημοκρατισμό, προτού επιχειρήσει να ξανακινηθεί στην κατεύθυνση της «βαθιάς τομής» του 1963.

Εξαιρετικά εύγλωττα είναι τα σχέδια που ο ίδιος εκπόνησε στη διάρκεια της δικτατορίας, για την επιθυμητή μετάβαση από τη χούντα σ' ένα καθεστώς ελεγχόμενης δημοκρατίας. Καταγεγραμμένα στον (εμφανώς λογοκριμένο αλλά παρ" όλα αυτά αποκαλυπτικότατο) έβδομο τόμο του δημοσιευμένου «Αρχείου» του και σε μια σειρά άλλες πηγές, θα έπρεπε ν' αποτελούν κτήμα του σημερινού πολιτικοποιημένου Ελληνα. Δυστυχώς, όμως, το κυριολεκτικό «θάψιμό» τους από την οργανωμένη αγιογραφία του «εθνάρχη» έχει καθηλώσει τη συλλογική μνήμη στο επίπεδο των επετειακών τηλεοπτικών αφιερωμάτων.

Από το Παρίσι, ο Καραμανλής την επομένη της 21ης Απριλίου 1967 εξέφρασε μεν δημόσια τη «λύπη» του «διά την δραματικήν τροπήν την οποίαν έλαβεν η εν Ελλάδι κατάστασις», απέφυγε όμως προσεκτικά οποιαδήποτε καταδίκη των πραξικοπηματιών, καταλογίζοντάς τους μάλιστα διακριτικά «το ελαφρυντικόν της συγχύσεως». Ως μοναδικό υπεύθυνο της τραγωδίας κατήγγειλε τον ... Γεώργιο Παπανδρέου, που «διέπραξε το σφάλμα να εξαπολύση θύελλαν παθών και απειλών θεσμούς και πρόσωπα να δημιουργήση το κλίμα το οποίον εξέθρεψε το σημερινόν πραξικόπημα».

Οι διατυπώσεις αυτές δεν ήταν τυχαίες. Αποτελούσαν το πρώτο βήμα για μια υπόγεια επαφή με τη χούντα, με στόχο την ανάδειξη του ίδιου σε πρωταγωνιστή της επιθυμητής μετάβασης. Στις 20.6.1967 ο Καραμανλής στέλνει έτσι συγχαρητήρια επιστολή στον χουντικό «πρωθυπουργό» Κόλλια, εκτιμώντας ότι κάποιες δηλώσεις του «επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα, και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας». Θεωρεί πως οι πραξικοπηματίες «εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις», «δεν αποκρύπτει» όμως την ανησυχία του «ότι ήτο δυνατόν να εκτραπή η επανάστασις προς επιδιώξεις αντιθέτους προς την αποστολήν της», προσδίδοντας «εις την μεταβολήν του παρελθόντος Απριλίου κάποια μορφή μονίμου καθεστώτος». Συνιστά, ως εκ τούτου, στην «Επαναστατικήν Κυβέρνησιν» να εμπιστευθεί την πρωτοβουλία των εξελίξεων στο βασιλιά («Αρχείο», τ. 7ος, σσ. 28-9)

Το σχέδιό του για τη διαδοχή αναλύεται σε επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο (9.11.1967): «Παράλληλα προς την προσπάθειαν της απομακρύνσεως των επαναστατών», συμβουλεύει, «θα πρέπει να παρασκευάσητε ή τουλάχιστον να σχεδιάσητε κατά νουν την Κυβέρνησιν η οποία θα διαδεχθή την παρούσαν κατάστασιν και θα οδηγήση σταδιακώς και ακινδύνως την χώραν εις την ομαλότητα.

Η Κυβέρνησις αυτή θα πρέπει να είναι ικανή να κρατήση πλήρη τον έλεγχον της καταστάσεως, δεδομένου ότι η απομάκρυνσις των επαναστατών θα δημιουργήση πιθανότατα κλίμα επικίνδυνον. Αλλά, προ παντός, θα πρέπει να είναι ικανή να πραγματοποιήση την μεταρρυθμιστικήν εκείνην επανάστασιν της οποίας έχει ανάγκην η χώρα». Χωρίς εκλογές και «ασκούσα εκτάκτους εξουσίας», όφειλε ν' αναδομήσει μέσα σ' ένα χρόνο την ελληνική κοινωνία: να καταρτίσει «αυστηρόν» Σύνταγμα θεσπίζοντας «την κυβερνουμένην αντί της κυβερνώσας Δημοκρατίας», «να αναδιοργανώση την διοίκησιν και την παιδείαν», «να εξυγιάνη διά ριζικών και αντιδημοτικών μέτρων την οικονομίαν της χώρας», «να λύση το Κυπριακόν» και, τέλος, «να διεξαγάγη δημοψήφισμα και εν συνεχεία εκλογάς με το κατάλληλο διά τας περιστάσεις εκλογικόν σύστημα» (όπ.π., σσ. 42-4). Με δυο λόγια, ο Καραμανλής αυτοπροτεινόταν ως ικανότερος υποψήφιος για την εφαρμογή του «γύψου» που είχε ήδη επιβάλει ο Παπαδόπουλος.

Η προοπτική υλοποίησης του σχεδίου εκμηδενίστηκε απ' το οπερετικό βασιλικό κίνημα της 13.12.1967 και τη φυγή του Κωνσταντίνου στο εξωτερικό. Ομως ο εθνάρχης δεν το "βαλε κάτω. «Μετά την εκδίωξιν της Χούντας δεν επιθυμώ την επάνοδον του παλαιού αμαρτωλού καθεστώτος», διαβεβαιώνει στις 19.5.1969 τον αυλάρχη του βασιλιά. «Διά τούτο, είμαι της γνώμης ότι εκλογαί δεν πρέπει να γίνουν αμέσως, πρέπει να προηγηθεί ένα συμμάζεμα» (Παπάγος 1999, σ. 173).

Την ίδια συνταγή εισηγείται και σε διάφορους παράγοντες που συνδέονται με το καθεστώς. «Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του έθνους», διαβάζουμε σε επιστολή του προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (6.9.1969). «Η ευκαιρία αυτή θα πρέπη να αξιοποιηθή διά να καταστή εις το μέλλον δυνατή η λειτουργία της Δημοκρατίας εις τον τόπον μας. Και θα αξιοποιηθή εάν η επανάστασις: 1) Πιστέψη ειλικρινώς εις τον μεταβατικόν της χαρακτήρα. 2) Λάβη τα αναγκαία και γνωστά εις όλους μας μέτρα διά την εξυγίανσιν της εθνικής μας ζωής, αδιαφορούσα διά την δημοτικότητά της. 3) Καταρτίση Σύνταγμα της κυβερνουμένης αντί της κυβερνώσης Δημοκρατίας, και 4) δημιουργήση τας προϋποθέσεις ακινδύνου επανόδου εις την ομαλότητα. Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν» («Καθημερινή», 17.4.2005).

Αυτή η εμμονή με το όραμα της «κυβερνουμένης και ουχί κυβερνώσης Δημοκρατίας» θα διαρκέσει μέχρι τέλους. Το διαπιστώνουμε από μια συνομιλία του εθνάρχη με τον καθηγητή Θεόδωρο Κουλουμπή (18.4.1972), όπως καταγράφεται στο ημερολόγιο του τελευταίου: «Εχει την αίσθηση ότι η διάδοχη της χούντας κατάσταση θα πρέπει να είναι μια κυβέρνηση με ενισχυμένες εξουσίες (μια άλλη χούντα;) η οποία θα φροντίσει για την ομαλή μετάβαση και δεν θα επιτρέψει στο 'πεζοδρόμιο' να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης και να οδηγήσει τη χώρα στο χάος». Συμπέρασμα του καθηγητή ήταν πως «ο Καραμανλής αντιπροσωπεύει την πραγματική γέφυρα με τη χούντα» για μια διατεταγμένη μεταπολίτευση («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», Αθήνα 2001, σσ. 142 και 147).

Η υποψηφιότητά του αυτή ερμηνεύει και τη συνειδητή αποφυγή κάθε αντιστασιακής κίνησης, που θα έθετε σε κίνδυνο το προφίλ του ως διαμεσολαβητή. «Δεν βλέπει την ανάγκη να κάνει ή να πει ο,τιδήποτε τώρα», σημειώνει στο ημερολόγιό του ο αυλάρχης του Κωνσταντίνου, ύστερα από μια συνάντησή τους (4.4.1968). «Το αυτό συνιστά να κάνει και ο Βασιλεύς. Επί του παρόντος, τίποτε απολύτως» (Παπάγος 1999, σ. 84). Σε όσους δηλώνουν απογοητευμένοι από την αδράνειά του, προφασίζεται μισοκακόμοιρα αδυναμία: «Πώς να διεξάγω τον αγώνα; Με τον Μητσοτάκη, τον οποίον δεν θέλουν καν να ακούσουν στην Ελλάδα, ή με το σωφέρ μου, τον Θόδωρο;» (σ. 199). Εξίσου εύγλωττη είναι και μια άλλη μέριμνά του: «Πρέπει να αρχίσει η έρευνα διά την εξεύρεση οικονομικών μέσων, διότι χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτε. Είναι ατύχημα ότι σχεδόν όλοι οι εφοπλιστές έχουν προσχωρήσει στη χούντα. Δεν αποκλείεται, όμως, να αναλογιστούν και το αύριο» (σ. 185).

Η μακρόσυρτη Μεταπολίτευση

Αυτό το «αύριο» ήρθε με την κατάρρευση της χούντας στις 23 Ιουλίου 1974, ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής που η ίδια προκάλεσε ανατρέποντας το Μακάριο. Η πανικόβλητη παράδοση της εξουσίας από το στρατό σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία μετείχαν όλοι οι πολιτικοί του Κέντρου και της Δεξιάς, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά της τομής. Ο Καραμανλής κλήθηκε απλώς την τελευταία στιγμή, αφού είχε ήδη αποφασιστεί ο σχηματισμός της κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Τα σχέδιά του περί «κυβερνουμένης δημοκρατίας» δεν ήταν, ωστόσο, δυνατόν να εφαρμοστούν, για δυο κυρίως λόγους:

• Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην ανέτρεψε τη χούντα, είχε ωστόσο καταστήσει σαφή την αδυναμία ομαλού αυτομετασχηματισμού του καθεστώτος, δίχως πραγματική αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών.
• Η κυπριακή τραγωδία είχε απονομιμοποιήσει πλήρως τους μηχανισμούς της εθνικοφροσύνης, πάνω στους οποίους θα στηριζόταν αναγκαστικά η διαχείριση μιας συντεταγμένης μετάβασης.

Ο Καραμανλής ανέχτηκε έτσι αναγκαστικά την πολύ περισσότερες ελευθερίες απ' ό,τι ο ίδιος επιθυμούσε, προσπάθησε όμως τα κατοπινά χρόνια ν' αναιρέσει αυτό το «άνοιγμα» με την υιοθέτηση όλο και πιο αυταρχικών μέτρων - από τον αντεργατικό Ν. 330/76, βάσει του οποίου τσακίστηκε ο εργοστασιακός συνδικαλισμός, μέχρι την αποτυχημένη απόπειρα αναβίωσης των εκτοπίσεων, τον Νοέμβριο του 1976. Τυπική αποκρυστάλλωση αυτής της σταδιακής σκλήρυνσης συνιστά η αντιμετώπιση της επετειακής πορείας του Πολυτεχνείου: ανενόχλητη το 1974-75, περιορίστηκε το 1976 μέχρι τη Βουλή κι απαγορεύθηκε εντελώς το 1977, με ανελέητο ξυλοδαρμό όσων δοκίμασαν να την πραγματοποιήσουν.

Αντιμέτωπος με το φάσμα μιας βέβαιης ήττας στις εκλογές του 1981, θα σκαρφαλώσει το 1980 στην προεδρία της Δημοκρατίας. Με την κίνηση αυτή, εξηγεί ο προκάτοχος και στενός συνεργάτης του, «διαφυλασσόταν ως ένα τελευταίο έρρεισμα της πολιτικής μας ζωής», ως «ο μοναδικός ανασχετικός φραγμός στη γνωστή αριστερή πολιτική του Πασόκ» (Τσάτσος, όπ.π., σσ. 471-2). Για τον σκοπό αυτό, διαπιστώνουμε από το (αγρίως λογοκριμένο) σχετικό τμήμα του «Αρχείου» του, εκτός από τις συνταγματικές υπερεξουσίες με τις οποίες ο ίδιος είχε εφοδιάσει το θεσμό (απόλυση πρωθυπουργού κ.λπ.), επέσειε επίσης το φόβητρο ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος (βλ. «Ιός» 22.7.2007).

Η Μεταπολίτευση δεν θα ολοκληρωθεί έτσι παρά στις 9 Μαρτίου 1985, με την αιφνιδιαστική ανακοίνωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι δεν θα συμβάλει στην επανεκλογή του. Η αναίμακτη αποκαθήλωση του «εθνάρχη» παρείχε την οριστική επιβεβαίωση πως η Ελλάδα ήταν όντως πλέον μια φυσιολογική δημοκρατία.

Το σκανδαλώδες υπόβαθρο του Ιδρύματος

Το Ιδρυμα Καραμανλή στεγάζεται από το 1987 σε οικόπεδο της Φιλοθέης το οποίο, όπως υπενθυμίζει ο ιστότοπός του, «προσέφερε ο ίδιος» ο εθνάρχης «ταυτόχρονα με την κατάθεση του προσωπικού του αρχείου». Αυτό που δεν λέγεται είναι πως η αγορά αυτού του οικοπέδου το 1957 από τον τότε πρωθυπουργό θεωρήθηκε καραμπινάτο σκάνδαλο, που ο αντιπολιτευόμενος Τύπος της εποχής θεωρούσε ικανό να θέσει τέρμα στην πολιτική του σταδιοδρομία.

Η αγορά των 6 στρεμμάτων (11.000 «πήχεων») έγινε στις 11.4.1957 από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης (του οποίου ο ίδιος ο Καραμανλής δεν ήταν μέλος), στην εξευτελιστική τιμή των 34 δρχ./πήχη, ενώ η τιμή αγοράς στην περιοχή ανερχόταν σε 200 δρχ. 

Βάσει του συμβολαίου, ο μεν συνεταιρισμός ανέλαβε να περιβάλει ιδίοις εξόδοις το επίμαχο οικόπεδο με τους απαραίτητους δρόμους, ο δε πρωθυπουργός απόλαυσε εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής. Εναν χρόνο νωρίτερα, άλλα 2 στρέμματα είχαν παραχωρηθεί με παρόμοιους όρους στη νύφη του Αλίκη, μητέρα του Κώστα Καραμανλή τζούνιορ. Τα μέλη του συνεταιρισμού δεν δικαιούνταν, αντίθετα, ν' αγοράσουν παρά ένα μόνο στρέμμα - κι αυτό, εφόσον ανήκαν στους τυχερούς που επιλέγονταν με κλήρωση.

Για την αμηχανία που αυτή η υπόθεση προκαλεί στους υμνητές του «εθνάρχη», αποκαλυπτικά είναι τα απομνημονεύματα του στενού συνεργάτη του (και πρώτου προέδρου του Ιδρύματος) Κωνσταντίνου Τσάτσου, υπουργού Προεδρίας εκείνη την εποχή.

«Θυμάμαι», γράφει, «πως όταν τότε ανέβαινε επικίνδυνα η λίρα και πανικός φυσούσε στο Χρηματιστήριο, αισθάνθηκα ότι κάτι συνταρακτικό έπρεπε να κάνει η Κυβέρνηση για να σταματήσει το κακό. Κατέβηκα τότε νωρίς το πρωί στο γραφείο του Καραμανλή και του λέω ευθέως: "Θα αναγγείλωμε τη θέσπιση του "Πόθεν Εσχες'". Ο Καραμανλής μού απάντησε με ένα οργίλο και ειρωνικό βλέμμα. "Σκεφθήτε το", του λέω. Την άλλη μέρα το πρωί με κάλεσε ο Καραμανλής: "Πώς το σκέφτηκες αυτό το "Πόθεν Εσχες;'" Του εξήγησα τι εντύπωση θα κάνει και πως η εντύπωση αυτή θα εκτοπίσει τις άλλες εντυπώσεις. Την ίδια μέρα το συζήτησε και με άλλους συναδέλφους και ανακοινώθηκε το βράδυ η απόφαση της Κυβερνήσεως. Ολοι, και εγώ ακόμα, έκπληκτοι την επομένη πληροφορηθήκαμε ότι η κατρακύλα της δραχμής στο Χρηματιστήριο σταμάτησε. Ολοι μιλούσαν για την έκταση του "Πόθεν Εσχες". Η μια ανοησία διώχνει την άλλη» («Λογοδοσία μιας ζωής», σ. 347).

Αυτό που ο Τσάτσος συνειδητά αποσιωπά είναι η αρχική «ανοησία» που προκάλεσε την πτώση της δραχμής κι εξοβελίστηκε από την προσχηματική καθιέρωση του «πόθεν έσχες». Οπως διαπιστώνουμε από τις εφημερίδες των ημερών, η εξαγγελία του μέτρου προέκυψε στις 15.12.1960 ως απάντηση σ' ένα κύμα σκανδάλων που απειλούσε να πνίξει την κυβέρνηση της ΕΡΕ. Η αρχή είχε γίνει με τον υφυπουργό Οικισμού Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη, που κατηγορούνταν για ανάμειξη σε καλλιέργεια χασίς και παράνομες ρουλέτες και παραιτήθηκε όταν επιβεβαιώθηκε η εκ μέρους του αντιποίηση της ιδιότητας του δικηγόρου (30.11.1960), η κορύφωση όμως ήρθε με τα «βραχώδη οικόπεδα» της οικογένειας Καραμανλή στη Φιλοθέη, η απόκτηση των οποίων έθιγε την υπόληψη του ίδιου του πρωθυπουργού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Κων/νος Σβολόπουλος (επιμ.), «Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχείο. Γεγονότα και κείμενα» (12 τ., Αθήνα 1997, εκδ. Ιδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής). Επιλεκτική παρουσίαση ενός τμήματος του αρχείου του «εθνάρχη», με εμφανείς αγιογραφικές προθέσεις. Αποκαλυπτικό, παρ" όλα αυτά, τόσο για την υπόγεια δραστηριότητά του επί χούντας όσο και για τον εκ μέρους του εκβιαστικό περιορισμό της πολιτικής αλλαγής του 1981.

Παύλος Πετρίδης, «Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα (1957-1967)» (Αθήνα 2000, εκδ. Προσκήνιο). Τα απόρρητα πρακτικά της συντονιστικής «αφανούς επιτροπής» του καραμανλικού παρακράτους.

Γιάννης Στεφανίδης, «Η ανάπτυξη των μηχανισμών του "αντικομμουνιστικού αγώνος" 1958-1961» (περ. «Μνήμων», τ. 29, 2008, σσ. 199-241). Λεπτομερής ανασύσταση της οικοδόμησης του εθνικόφρονος παρακράτους της ΕΡΕ, με βάση πλούσιο αρχειακό υλικό. Τεκμηρίωση της προσωπικής ευθύνης του Καραμανλή γι' αυτή την αντιδημοκρατική εξέλιξη.

Ηλίας Νικολακόπουλος, «Κόμματα και βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα 1946-1964» (Αθήνα 1988, εκδ. ΕΚΚΕ). Ανάλυση των εκλογικών αναμετρήσεων της προδικτατορικής περιόδου. Λεπτομερής περιγραφή των μεθόδων και προσπάθεια αποτίμησης της έκτασης παραχάραξης της λαϊκής βούλησης.

Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977» (Αθήνα 1999, εκδ. Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν). Ημερολόγιο του αυλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου, αποκαλυπτικό για τη στάση του Καραμανλή στη διάρκεια της δικτατορίας.

ΔΕΙΤΕ



«Οι δίκες της χούντας» του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου (1981). Ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στη διαπλοκή των πραξικοπηματιών του 1967 με την επίσημη προδικτατορική δεξιά. Η προβολή του απαγορεύθηκε επί Ν.Δ., με επίσημη αιτιολογία την προστασία του ονόματος του Κων/νου Καραμανλή, επιτράπηκε δε μόνο μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας των δημόσιων θεαμάτων.

*Βλ.Τα καμώματα τους: Τιμούν τους δικούς τους...τους... Καραμανλικούς!

**Και μα την αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να επιδείξη φανερώτερα την ανδρείαν ή την φρόνησιν ή όλη την αρετήν του Ευαγόρα παρά με τέτοια κατορθώματα και με κινδύνους; Διότι δεν θα φανή, ότι υπερτέρησε μονάχα εις τους άλλους πολέμους, αλλά και εις τον πόλεμον των ηρώων, ο οποίος εξυμνείται από όλους τους ανθρώπους. Διότι αυτοί με όλην την Ελλάδα εκυρίευσαν μόνην την Τροίαν, ο δε Ευαγόρας με μίαν πόλιν επολέμησεν εναντίον όλης της Ασίας. Ώστε αν τόσοι πολλοί ήθελαν να εγκωμιάζυν αυτόν, όσοι εγκωμιάζουν εκείνους, θα αποκτούσε πολύ μεγαλυτέραν δόξαν από αυτούς.

Διότι ποιον θα βρούμε από αυτούς, που ήκμασαν τότε, αν αφήσωμεν τα παραμύθια και εξετάσωμεν την αλήθειαν, ότι έχει κάμει τέτοια κατορθώματα, ή ότι έχει γίνει αίτιος τόσων μεγάλων μεταβολών εις τα πράγματα; Διότι αυτός τον εαυτόν του μεν έκαμε βασιλέα από ιδιώτην, ολόκληρον δε το γένος του, το οποίον είχεν αποκλεισθή από την διοίκησιν, επανέφερε πάλιν εις τας τιμάς, που του έπρεπαν, και τους πολίτας από βαρβάρους τους έκαμεν Έλληνας, από ανάνδρους εμπειροπολέμους, από ασημάντους ονομαστούς, τον δε τόπον που τον παρέλαβε εντελώς ακοινώνητον και εξαγριωμένον όλως διόλου, τον έκαμεν ημερώτερον και μαλακώτερον, ακόμη δε εκτός αυτού, αφού ήλθεν εις πόλεμον με τον βασιλέα, τόσον καλά τον απέκρουσεν, ώστε να γίνη αλησμόνητος ο περί την Κύπρον πόλεμος, όταν δε ήτο σύμμαχος αυτού, υπήρξε τόσον χρησιμώτερος από τους άλλους, ώστε ομολογουμένως να συνεισφέρη εις αυτόν δύναμιν κατά την ναυμαχίαν της Κνίδου, μετά την οποίαν ο βασιλεύς έγινε κύριος όλης της Ασίας, οι Λακεδαιμόνιοι αντί να κυριεύσουν την ήπειρον, ηναγκάσθησαν να διακινδυνεύουν την ιδικήν των χώραν, οι Έλληνες αντί να υποδουλωθούν, επέτυχαν αυτονομίαν, και οι Αθηναίοι τόσο πολύ προώδευσαν, ώστε οι πρότερον άρχοντές των να έλθουν διά να δώσουν την εξουσίαν.....

...Δι' αυτά ακριβώς επεχείρησα να γράψω τον λόγον αυτόν, διότι νομίζω, ότι και εις σε και εις τα παιδιά σου και εις τους απογόνους του Ευαγόρα αυτή η προτροπή ημπορεί ν' αποβή σπουδαιοτάτη, εάν κανείς μαζέψη τας αρετάς εκείνου και αφού τας στολίση διά του λόγου, να τας παραδώση εις σας, διά να τας παρατηρήτε και να ασχολήσθε με αυτάς. Διότι τους μεν άλλους παρακινούμεν εις την φιλοσοφίαν με το να επαινώμεν άλλους, διά να ζηλεύουν τους επαινουμένους και να επιθυμούν τα ίδια τα έργα με εκείνους· εγώ δεχρησιμοποιών όχι ξένα παραδείγματα, αλλά οικιακά, προτρέπω εσέ και τους ιδικούς σου και συμβουλεύω να προσέχης, πώς θα μπορέσης να λέγης και να πράττης όχι κατώτερα από οποιονδήποτε εκ των Ελλήνων.

Μτφρ. Α.Μ. Γεωργαντόπουλος, Μ. Πρωτοψάλτης & Ι. Ιωαννίδη-Φαληριώτη. [1939] χ.χ. Ισοκράτης. Ευαγόρας (4)

Αρθρογραφία:
(1) Του κόσμου τα βιβλία: Λιλή Ζωγράφου - Επάγγελμα Πόρνη
(2) H Κύπρος κείται μακράν | EuA Team Blog - MadAGu
(3) Κωνσταντίνος Καραμανλής Από τη Βικιπαίδεια
(4) ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΕΥΑΓΟΡΑΣ
(5) Ο σκοτεινός «εθνάρχης» | Εφημερίδα των Συντακτών | online έκδοση

Επιμέλεια: logiosermis.net
Πληροφορίες: epanastasi-gr

Ιστορικές αποφάσεις από την "Κίνηση των Δέκα" στη Σερβία.

Χαρακτήρα «ιστορικό», έχουν πλέον, οι αποφάσεις που πάρθηκαν στο Βελιγράδι, στη κοινή σύσκεψη πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών φορέων Βαλκανικών χωρών, με την παρουσία αντιπροσωπειών από Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία και Αρμενία.

Η κατ’ αρχήν ομόφωνη απόφαση διαμορφώθηκε, στην άμεση σύνταξη και υπογραφή μόνιμου πρωτοκόλλου συνεργασίας, μεταξύ πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών φορέων των χωρών: Αρμενία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρουμανία, Ρωσία, Σερβία (με αλφαβητική σειρά).

Παράλληλα, αποφασίστηκε να προταθεί σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, να προχωρήσουν σε παλλαϊκή συγκέντρωση των αντιπροσωπειών των φορέων αλλά και των Λαών των χωρών τους, στα τέλη της ερχόμενης άνοιξης, σε στάδιο του Βελιγραδίου. Με μία μεγάλη και ιστορική Πατριωτική οργάνωση της Σερβίας που αριθμεί με πάνω από μισό εκατομμύριο μέλη, καθώς και με αντίστοιχη Ρωσική, να δηλώνουν ήδη τη συμμετοχή τους, στη συγκέντρωση αυτή. Σε μια - επίσης ιστορική - συγκέντρωση στο κέντρο των Βαλκανίων, κατά την οποία, οι Λαοί των Βαλκανικών και Παρευξείνιων χωρών, μαζί με τους Λαούς της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Αρμενίας, θα δηλώσουν την αποφασιστικότητά τους, να προχωρήσουν σε συνένωση των δυνάμεών τους, απέναντι στη Νέα Τάξη και στους διεθνείς τοκογλύφους που κατατρώνε τις σάρκες μας. Ακόμη, να καλέσουν τους ηγέτες των χωρών τους, και κυρίως την ηγεσία της υπερδύναμης Ρωσίας, να προχωρήσουν αμέσως στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική συνένωση των χωρών του ιστορικού και φυσικού χώρου των Βαλκανίων, του Ευξείνου Πόντου μαζί με Ρωσία και Ουκρανία, καθετοποιώντας τις οικονομίες τους από την Κρήτη έως τα Ουράλια και από τη Ποτγκορίτσα του Μαυροβουνίου, έως τη Ερεβάν της Αρμενίας.

Να προσθέσουμε εδώ πως στις συσκέψεις, εκ μέρους της Ελλάδας συμμετείχε ο Πρόεδρος του Πατριωτικού Μετώπου κ. Σταύρος Βιτάλης, ο οποίος και προήδρευσε σε αυτές, τόσο ως ιδρυτικό μέλος της Κίνησης, όσο και «τιμής ένεκεν». Μια που η χώρα μας, μπορεί να κατάφερε το πολιτικό της σύστημα να την κάνει «περίγελο της Δύσης», στη συνείδηση όμως των χωρών που συμμετέχουν στην «Κίνηση των Δέκα», παραμένει ως  ο φωτεινός φάρος του πολιτισμού, της φιλοξενίας, του φιλότιμου, της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας.

Στην ομιλία του, στο κλείσιμο των εργασιών της «Κίνησης των Δέκα», ο κ. Βιτάλης αναφέρθηκε «στην ιστορικότητα της συναπόφασης, αλλά και των εξελίξεων που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Ξεκινά μια νέα περίοδος για τις χώρες και τους Λαούς μας – τόνισε ο Πρόεδρος του ΠΑΜ – γεμάτη ελπίδες για αλληλεγγύη των Λαών μας, πολιτισμό, αλλά και οικονομική ανάπτυξη.

Επιτέλους, το ζητούμενο της συνένωσης των δυνάμεων του ιστορικού και φυσικού χώρου των Βαλκανίων, με αυτόν των Παρευξείνιων χωρών και της Ρωσίας αλλά και της Ουκρανίας, μπαίνει στο τραπέζι της ιστορίας.

Δεν γυρνάμε την πλάτη στους Λαούς της Ευρώπης με αυτήν μας την απόφαση. Γυρνάμε την πλάτη στους τραπεζίτες που ελέγχουν τις ευρωπαϊκές χώρες, στις εγκληματικές επιλογές των στρατιωτικοβιομηχανικών τους συμπλεγμάτων.

Καλούμε λοιπόν όλους τους Λαούς της Ευρώπης, να στηρίξουν με τη φωνή τους την προσπάθειά μας. Μια προσπάθεια, που μπορεί να εξελιχθεί προς την κατεύθυνση και της δικής τους αντίστασης στο τραπεζικό κεφάλαιο που τρώει και τις δικές τους σάρκες – όπως και τις δικές μας – και της δικής τους αντίστασης κατά των πολυεθνικών και των διατροφικών δηλητηρίων τους. Κατά της εγκληματικής Νέας Τάξης, που με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που ελέγχει, επιμένει να βομβαρδίζει και να δολοφονεί Λαούς, για να τους κλέψει φυσικά τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές.

Ήλθε η ώρα της επιστροφής, στις ιστορικές και φυσικές μας συμμαχίες. Ήλθε η ώρα να μιλήσουν, οι αρχαιότεροι Λαοί του κόσμου». 

Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας

Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών: 

Διδυμοτείχου 15-17, 

10444, Κολωνός, Αθήνα

Απερίγραπτο κατάντημα. Συνεχίστε!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Χτες, σε τηλεοπτική εκπομπή, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, από εκείνους που ειδικεύονται στις «κόκκινες γραμμές» και εκφωνούν δεκάρικους περί «δίκαιης φορολόγησης», περηφανευόταν γιατί τώρα πια, όπως είπε, «φορολογείται και το τελευταίο κατσάβραχο στην Ελλάδα» 

Ο «σοσιαλιστικός» ενθουσιασμός που προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ η φορολόγηση ακόμα και των… κατσάβραχων, εκδηλώθηκε από τον εκπρόσωπό του με τον εξής τρόπο: «Αυτό (σσ: η φορολόγηση ακόμα και των κατσάβραχων, δηλαδή…) είναι μια ήρεμη επανάσταση», απεφάνθη! 

    Σε άλλο κανάλι, την ίδια ώρα, ο αρμόδιος υπουργός, αφού άκουσε τους γιατρούς να περιγράφουν την πλήρη κατάρρευση  του δημόσιου συστήματος Υγείας, αφού παρακολούθησε απαθής την καταγραφή της πλήρους διάλυσης των δημόσιων νοσοκομείων, στην κραυγή απόγνωσής τους ότι «δεν αντέχουν άλλο», η απάντηση που έδωσε ήταν: «Αν δεν αντέχετε, να παραιτηθείτε»! Είναι το ίδιο πρόσωπο που ξεκίνησε την θητεία του στο υπουργείο Υγείας λέγοντας στους νοσοκομειακούς γιατρούς τα εξής δημοκρατικά και χαριτωμένα: «Έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο»…

  Τα χτεσινά είναι δυο ακόμα στιγμιότυπα ενός έργου που δεν διαθέτει πλέον κανένα σεναριακό εύρημα πέραν τούτου: Τις από σκηνή σε σκηνή διαδοχικές εναλλαγές του θράσους με το ψεύδος και της αναίδειας με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό το πολιτικό καθεστώς, του ψεύδους, του θράσους, της αναίδειας και της διαστρέβλωσης, έχει διανύσει ήδη όλο τον κατήφορο της απόλυτης χρεοκοπίας του.

   Τι άλλο από χρεοκοπία είναι να ποζάρει σαν «σωτήρας» ένα πολιτικό σύστημα που επί των ημερών του ξαναζωντάνεψαν οι πιο μαύρες μέρες, του Δεληγιάννη, του Βούλγαρη και της διπλής επιτήρησης της δεκαετίας του '30; Μόνο που τώρα τα ντόπια αρπακτικά στη θέση των συνεταίρων και συνεργατών τους δεν έχουν τον ΔΟΕ και την Κοινωνία των Εθνών, έχουν την ΕΕ και το ΔΝΤ.

   Τι άλλο από έλλειμμα ηθικού πολιτικού έρματος αποδεικνύει ένα πολιτικό σύστημα που ποζάρει με τη μάσκα του «αναμορφωτή» τη στιγμή που επί των ημερών του νεκραναστήθηκαν οι εποχές των «φιλελλήνων» τοκογλύφων, της Εθνοτράπεζας, της Ούλεν, της Πάουερς, των «ευεργετών» τύπου Συγγρού και των Ορλάνδων; Με μια διαφορά: Στις μέρες μας η νέα «ανάπτυξη» της φτώχειας αλλά και της αναίδειας έχει άλλους χορηγούς: τις «Ζήμενς», τις «Ντόιτσε Μπανκ» και τις «Goldman Sachs»…

   Έχουμε ένα πολιτικό καθεστώς που προσβάλλει και προκαλεί διαρκώς. Που ενώ θα έπρεπε να απολογείται για τα πεπραγμένα του, άλλοτε σηκώνει περιφρονητικά το φρύδι απέναντι στα θύματά του κι άλλοτε τους κάνει κηρύγματα «υπευθυνότητας» με προτεταμένο το δάκτυλο! Που παρακάμπτει ανερυθρίαστα το ερώτημα «Τις πταίει». Που μεταμφιέζει τους «Γουλημήδες» σε «Τρικούπηδες» και τους «Τζουμπέδες» σε «Βενιζέλους», παρακάμπτοντας ότι η μόνη σχέση του με τον Τρικούπη είναι το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και η βασική του σχέση με τον Βενιζέλο είναι ότι και ο «εθνάρχης», από τις προεκλογικές δημαγωγίες ότι θα έκανε την Ελλάδα «αγνώριστη», μας πήγε σιδηροδέσμιους στα δάνεια της... «αγνωριστικοποίησης», όπως αποκαλούσαν τότε τη φτωχοποίηση του λαού.

  

   Φυσικά, το πολιτικό καθεστώς των κοτζαμπάσηδων, ο δικομματισμός και τα δεκανίκια του, δεν θα μπορούσαν να επιδεικνύουν αυτή την απίστευτη οίηση αν δεν είχαν θέσει σε μια άνευ προηγουμένου ένταση τη μεταμοντέρνα τακτική της «βίας και νοθείας». Δηλαδή τις προπαγανδιστικές ταξιαρχίες των ενσωματωμένων ΜΜΕ, μέσω των οποίων παριστάνουν τους «σωτήρες», όταν στα πρόσωπά τους δεν θα αναγνώριζε κανείς παρά μόνο «Ηρόστρατους».

   Και ποιο το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι αυτή η υποβασταζόμενη πολιτική φούσκα να βαφτίζει «μονόδρομο», άλλοτε τον «μαυρογιαλουρισμό», άλλοτε τον ταρτουφισμό, και άλλοτε τον ταξικό της κανιβαλισμό, ώστε να βρίσκεται στον διαχειριστικό αφρό του ενός και μοναδικού καπιταλισμού που μπορεί να υπάρξει: Είναι αυτός με τα γεμάτα θησαυροφυλάκια για τους λίγους, με τα υποβρύχια που «γέρνουν», με την αρπαχτή, τη ρεμούλα, τη λαμογιά, τη διαπλοκή και με την ξέχειλη ξιπασιά. Αυτά από τη μια μεριά. Γιατί από την άλλη μεριά, του λαού, η εικόνα παραπέμπει σε έναν ατέλειωτο «συνωστισμό της Σμύρνης».

   Αυτή είναι η αλήθεια. Κι όμως, οι ένοχοι, οι υπόλογοι, οι υπεύθυνοι, όσοι τα προκάλεσαν όλα αυτά είτε με το πρόσχημα ότι «πτωχεύσαμε» είτε με το πρόσχημα «να μην πτωχεύσουμε», απευθύνονται  στο λαό που όχι απλώς τον πτώχευσαν, αλλά τον κατέστρεψαν κιόλας, για να τον εκβιάζουν κι από πάνω! Να του υπαγορεύσουν εντολές! Να τον υποβάλλουν σε νέα βάσανα, σε νέες θυσίες, σε νέο φόρο αίματος. Κι έχουν κι από πάνω και το ανεκδιήγητο πολιτικό θράσος – συνώνυμο της απερίγραπτης πολιτικής τους κατάντιας – να του «πουλάνε και μούρη» την ώρα που βαφτίζουν το κρέας - ψάρι!

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν. Όμως, ό,τι κι αν κάνουν, όποια πόζα κι αν πάρουν, όση πούδρα κι αν τους ρίξουν οι μακιγιέρ τους, το κατάντημά τους είναι απερίγραπτο. Τόσο απερίγραπτο, όσο απερίγραπτο είναι το ειδεχθές πολιτικό έγκλημα που έχουν προκαλέσει σε αυτή τη χώρα. Τόσο ειδεχθές όσο και οι «τόκοι» σε αίμα, σε φτώχεια, σε ανημπόρια, σε κατάθλιψη, που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός μετά από σαράντα χρόνια - για να μην πάμε πιο πίσω – κατασκευασμένων ευρωενωσιακών μύθων, «μεγάλων ιδεών», «εθνικών ιδεωδών», «λαμπρών νικών», «επανιδρύσεων» και «κεντροαριστεροδεξιών μετασχηματισμών».

   Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν. Ξέρουμε πως παρότι ο κατήφορος τους έχει πιάσει πάτο, αυτοί θα εξακολουθούν να σκάβουν κάτω κι από τον πάτο! Και σίγουρα θα φανεί οξύμωρο, αλλά ειλικρινά το ελπίζουμε. Το ευχόμαστε να συνεχίσουν! Μαζοχισμός; Το αντίθετο. Έχουμε την αίσθηση πως οι προκλήσεις που εκτοξεύουν μέσα στο κατάντημά τους, είναι το μόνο «χρήσιμο» που μπορούν να προσφέρουν ώστε κάποιοι από τα θύματά τους που δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα, να κατανοήσουν κι αυτοί, επιτέλους, ότι κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.

Υστερόγραφο: Χτες μπήκε και η οριστική-δικαστική-ταφόπλακα στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Φαίνεται λοιπόν πως τότε όλα έγιναν νόμιμα. Και ηθικά. Επομένως ο κ. Σημίτης είχε δίκιο: «Ας πρόσεχαν» (!) είχε πει τότε για όσους μαδήθηκαν. Η στήλη δεν λέει πως αυτοί που αθωώθηκαν ήταν ένοχοι. Δεν ξέρει αν είναι, όντως, αθώοι. Αυτά αφορούν στους δικαστές. Που κι αυτοί κρίνονται. Η στήλη εκείνο που ξέρει είναι ότι για μια ακόμα φορά το πολιτικό καθεστώς που και σήμερα απαρτίζεται από επιφανείς εκπροσώπους της εποχής του Χρηματιστηρίου, προκαλεί. Και επαναλαμβάνει με όλη της τη δύναμη: Συνεχίστε! 

Πηγή:enikos

Mήνυμα Ελλάδας προς κάθε πιθανό εισβολέα: «Να έχετε τον φόβο του»

Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανακοίνωση της παραγγελίας το από την Κύπρο, 14 χρόνια μετά την άφιξή του στην Κρήτη και πέντε χρόνια μετά την απόκτηση της ιδιοκτησίας του από την Ελλάδα (μέχρι τότε ανήκε στην Κυπριακή Δημοκρατίας ιδιοκτησιακά), πριν από λίγα λεπτά έγινε με απόλυτη επιτυχία η πρώτη βολή αποδοχής του θεωρούμενου ως κορυφαίου αντιαεροπορικού/αντιβαλλιστικού συστήματος στο ΝΑΤΟ, του ρωσικής κατασκευής αντιαεροπορικού συστήματος μακρού βεληνεκούς S-300PMU-1  στο Πεδίο Βολής Κρήτης.

Από σήμερα το S-300PMU-1 εντάσσεται και τυπικά στο δίκτυο της ελληνικής αεράμυνας, αν και πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά από άποψη συντήρησης για να έρθουν σε πλήρη επιχειρησιακή κατάσταση και οι δύο πυροβολαρχίες.

Και μία ελάχιστα διαφημισμένη – για ευνόητους λόγους – δυνατότητα του S-300PMU-1 είναι oι αντιβαλλιστικές του ικανότητες και με αυτή την έννοια είναι το πρώτο σύστημα με πλήρεις αντιβαλλιστικές δυνατότητες που αποκτούν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Το ραντάρ 64Ν6 επιτρέπει στο σύστημα την ιχνηλάτηση και εμπλοκή τακτικών βαλλιστικών βλημάτων, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδόσεις του συστήματος.

Η σήμανση από το σύστημα διοίκησης 83Μ6 επιτρέπει στο S-300PMU1 την εμπλοκή στόχων πολύ υψηλότερης ταχύτητας, μέχρι και 2.800m/sec, όπως βαλλιστικά βλήματα.

Οι προηγούμενες εκδόσεις του συστήματος μπορούσαν να εμπλέξουν στόχους μέγιστης ταχύτητας 1.300m/sec, η οποία είναι τυπική για αεροσκάφη. Με το σύστημα 83Μ6, εκτελείται αυτόματα η σήμανση και μεταβίβαση στόχων στις πυροβολαρχίες βολής.

Δύο διπλοί εκτοξευτές με τέσσερα συνολικά, καθώς και ένα σύστημα SHORADS Τοr-M1 (ένα από τα τέσσερα που είναι ενταγμένα στην Αεροπορία και προστατεύουν τους S-300PMU-1 κατά το ρωσικό επιχειρησιακό δόγμα αεράμυνας) είχαν αναπτυχθεί στο Πεδίο Βολής.

Οι καιρικές συνθήκες άθλιες: Βροχή, ισχυροί άνεμοι και κρύο. «Μην ανησυχείτε. O S-300 και όλα τα ρωσικά συστήματα είναι προορισμένα να επιχειρούν υπό εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες» διαβεβαίωναν τα μέλη της πολυπληθούς ρωσικής αποστολής που βρισκόταν τις τελευταίες ημέρες στα Χανιά της Κρήτης, όπου και το Πεδίο Βολής.

Συνολικά είκοσι άτομα είχαν έρθει από την Ρωσία, τεχνικοί και αξιωματούχοι για την εκτόξευση.

Οι πρώτοι για να ρυθμίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με την επιλογή των βλημάτων (τελικά επιλέχθηκαν τέσσερα βλήματα τα οποία αποσφραγίστηκαν 15 χρόνια μετά από τα κιβώτιά τους!) και οι δεύτεροι για να  παρακολουθήσουν την εκτόξευση.

Το βλήμα εκτοξεύθηκε ο στόχος, καταρρίφθηκε, στέλνοντας μηνύματα σε όλη την περιοχή ενώπιον δεκάδων ξένων αξιωματούχων και βέβαια της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας που ήταν παρούσα.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Δ.Αβραμόπουλος  θα μείνει στην ιστορία ως ο Ελληνας πολιτικός αρμόδιος για την ασφάλεια της χώρας που επί των ημερών του ενεργοποιήθηκε το σύστημα. Και πολύ έξυπνη η κίνησή του να δώσει πανηγυρικό τόνο με την πρόσκληση όλων αυτών των ξένων.

Το σύστημα είναι θρύλος στην διεθνή κοινότητα των αντιαεροπορικών συστημάτων και αρκεί να δούμε τον θόρυβο που κάνει όταν πρόκειται να πουληθεί από την Ρωσία σε μία χώρα, όπως έγινε με το Ιράν (δεν το πούλησαν εν τέλει) ή με την Συρία (δεν έχει ακόμα παραδοθεί μεγάλο τμήμα του) για να γίνει αντιληπτό το πόσο σημαντικό είναι επιχειρησιακά και πόσο το φοβούνται αεροπορικές δυνάμεις όπως η αμερικανική Αεροπορία και η Αεροπορία του Ισραήλ.

Σημαντική και η συνεισφορά και του Α/ΓΕΕΘΑ Μ.Κωσταράκου, ο οποίος από τον Μάρτιο και μετά έριξε όλο το βάρος του για να γίνει η βολή αποδοχής.

Ανάμεσα στους αξιωματούχους και δύο πολύ σημαντικοί άνθρωποι στο χώρο των αντιαεροπορικών συστημάτων διεθνώς: 

Ο πρώην στρατηγός (τεσσάρων αστέρων κατά την ρωσική ιεραρχία) και πρώην αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Αλεξάντερ Μπελοόσουφ, ο οποίος τώρα έχει τοποθετηθεί στην κρατική εταιρεία υπεύθυνη για τις πωλήσεις αμυντικού υλικού εκτός Ρωσίας, την Rosoboronexport και ο αντιστράτηγος Αλεξάντερ Κορκόφ, πρώην διοικητής των δυνάμεων στρατηγικής αεράμυνας (PVO Strany), ολόκληρης της Ρωσίας, ο οποίος τώρα είναι τοποθετημένος στην εταιρεία Fakel, που κατασκευάζει το βλήμα των S-300, τα 9M82 (Heavy) και 9M83 (Light).

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πρωτοφανής καταγγελία Εισαγγελέα Πρωτοδικών, μιλά για κατοχή της χώρας από τραπεζίτες και κυβερνήσεις δοσίλογων!

Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στα Ελληνικά χρονικά! Διαβάστε την καταγγελία:Πρωτοφανής καταγγελία Εισαγγελέα Πρωτοδικών
Κινητοποιήσεις δικαστών και εισαγγελέων

Συνάδελφοι δικαστές και εισαγγελείς σαν απάντηση στους ελάχιστους συναδέλφους που αντιδρούν στις κινητοποιήσεις μας αλλά και στις αμφιβολίες και στις αντιρρήσεις που ήδη εγείρονται για την κλιμάκωση του αγώνα, τις οποίες σέβομαι, αλλά δεν υιοθετώ αναφέρω τα κάτωθι:

Αγωνιζόμαστε ως κλάδος, ως ανεξάρτητη εξουσία ενάντια στην προκλητική παραβίαση του Συντάγματος από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, ενάντια στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων, ενάντια στην ισοπέδωση της παιδείας και της υγείας του λαού μας, ενάντια στη γενοκτονία που επιχειρείται εις βάρος όλων μας με την μείωση των μισθών και των συντάξεων σε επίπεδα...
μη βιώσιμα στα πλαίσια δήθεν του αποκαλούμενου δημοσίου συμφέροντος το οποίο όπως φαίνεται σύμφωνα με την 668/20-2-2012 απόφαση του ΣτΕ, που έκρινε συνταγματικό το μνημόνιο σε όλα τα μέτρα του υπερισχύει του ίδιου του Συντάγματος, των άρθρων που κατοχυρώνουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά και της ΕΣΔΑ.

Εδώ υπάρχει και μια αντίφαση και ειρωνεία των σοφών του ΣτΕ καθώς όλα τα μέτρα που λαμβάνονται στα πλαίσια του δημοσίου συμφέροντος για τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας συγχρόνως τα ίδια μέτρα καταστρατηγούν, ισοπεδώνουν το δημόσιο συμφέρον και καταστρέφουν την κοινωνία μας για το καλό της οποίας εφαρμόζονται.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει η Τρόικα, οι σύμβουλοί τους, οι αξιωματούχοι της ευρωπαϊκής ένωσης και του ΔΝΤ και οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες. Αγωνιζόμαστεενάντια στην κυβέρνηση «δωσίλογων» που προσφέρουν γη και ύδωρ στους δανειστές μας εξοντώνοντας το λαό μας με την κατάλυση κάθε είδους εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματός του. Αγωνιζόμαστεενάντια στο φαύλο αυτό καθεστώς της δήθεν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το οποίο νομοθετεί ενάντια στη θέληση και βούληση του λαού υποστηρίζοντας ότι διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή. Αγωνιζόμαστε ενάντια στη λειτουργία της βουλής οπερέτας και της κυβέρνησης «yes men» που έχουμε, που νομοθετούν πάντα με δημοκρατικό τρόπο ψηφίζοντας όλα τα μέτρα που οδηγούν στην εξόντωση το λαό μας και στη διάλυση το κράτος μας, σε ένα άρθρο, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις και διαρροές. Αλήθεια τι δημοκρατική πρακτική που είναι αυτή. Την επικροτούμε ως δικαστική εξουσία. 

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην ανεργία που έχει ξεπεράσει το 30%, αγωνιζόμαστε για τις οικογένειες των 3.000 συμπολιτών μας που αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας την εξαθλίωση που τις οδήγησε η νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας. Αγωνιζόμαστε ενάντια στον ορυμαγδό των νέων αυτών μέτρων λιτότητας και ισοπέδωσής μας, τα οποία κατά τους κυβερνώντες παίρνονται για το καλό μας και για να υπάρξει ανάπτυξη, όμως εδώ και δύο χρόνια συνεχώς βαθαίνει η ύφεση και δεν υπάρχει διέξοδος και τέλος. Αγωνιζόμαστε για την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία. Αλήθεια μήπως δεν έχετε αντιληφθεί ότι ήδη ζούμε σε καθεστώς κατοχής, δουλείας, αποικιοκρατίας γερμανικής προέλευσης. Ποιος πιστεύει ότι είμαστε ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος που θα δώσει ένα τέλος στην αυτοκαταστροφή του, στο φαύλο κύκλο που μας οδηγεί η προδοτική αυτή πολιτική που δήθεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας ως ελληνικό κράτος και πολίτες. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, στην αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτησή μας από την εθνική κυριαρχία στην οποία προβήκαμε στο άρθρο 14 παράγραφος 5 της δανειακής σύμβασης που υπόγραψε ο υπουργός οικονομικών το Μάιο του 2010 χωρίς την έγκριση και κύρωσή της από τη βουλή και με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας οι εκπρόσωποι της Τρόικας και του ΔΝΤ, οι οποίοι με τις ευλογίες των πολιτικών μας συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία ή μήπως βρίσκονται. 

Αγωνιζόμαστεγια να διατηρήσει ο καθένας το σπίτι του που με μόχθο και κόπο και με τις οικονομίες του έφτιαξε και αγόρασε και να μη του το πάρει η τράπεζα γιατί με την περικοπή του μισθού του δεν έχει πια τα χρήματα για να πληρώνει το στεγαστικό του δάνειο. Αγωνιζόμαστεγια να έχουν τα παιδιά μας μέλλον σε αυτό τον τόπο και όχι να μεταναστεύουν, να μένουν άνεργα και να αμείβονται με 500 ευρώ. Αγωνιζόμαστε για να παραμείνουμε ελεύθεροι πολίτες με γνώμη και άποψη και όχι δούλοι, απλοί διεκπεραιωτές και εφαρμοστές των άθλιων νόμων που ψηφίζει η βουλή αυτή των άθλιων εκπροσώπων μας οι οποίοι για άλλη μια φορά αφού υφάρπαξαν την ψήφο του λαού μας με ψευδή διλλήματα περί δήθεν καταστροφή μας αν δεν ακολουθήσουμε πιστά τις οδηγίες των δανειστών μας θεωρούν ότι έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή.

Η μέχρι τώρα στάση μας και η κλιμάκωση του αγώνα μας όχι μόνο δεν είναι αντισυνταγματική και παράνομη όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουν και να παρουσιάσουν αλλά αντίθετα υπηρετεί το λαό και το Σύνταγμα που καλούμαστε να εφαρμόσουμε. Αγωνιζόμαστε για να σταματήσει η προκλητική ισοπέδωση των ατομικών, κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων του λαού μας. Αγωνιζόμαστε για την προστασία των αδύνατων. Αγωνιζόμαστε για να μην εξαφανιστεί η φυλή μας, το έθνος μας, η Ελλάδα μας, ο τόπος μας που τόσο ξεδιάντροπα αφανίζεται από τους δήθεν αντιπροσώπους του, από αυτούς που είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και στην ανομία. Ας πληροφορηθεί λοιπόν η ηγεσία μας, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου καθώς και οι εκλεκτοί συνάδελφοι που διαφωνούν με τη στάση μας ότι αγωνιζόμαστε για όλα τα ανωτέρω. Η μόνη διέξοδος στην κρίση είναι η σθεναρή και αποφασιστική στάση μας για να τεθεί τέρμα στην καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δικαιοσύνης που βιώνουμε και για να υπάρξει μέλλον στον τόπο μας. Διαφορετικά αν πάψει να υφίσταται και ο θεσμός της δικαστικής εξουσίας, της δικαιοσύνης που τώρα τελευταία με αφορμή τις κινητοποιήσεις μας βάλλεται από παντού και κυρίως από το εσωτερικό του, την ηγεσία του αλλά και τους ίδιους τους λειτουργούς του δεν θα υπάρχει, δεν θα έχει μείνει όρθιο τίποτα πια. Τότε ας συνεχίσουμε να μασάμε το κουτόχορτο που μας προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εργολάβοι – καναλάρχες και οι πολιτικοί πάτρωνές τους που θαυμάζουμε στη βουλή και ας συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Γιάννης Πενταγιώτης

Εισαγγελέας Πρωτοδικών