Η σφηκοφωλιά της διπλανής πόρτας

Ότο φον Μπόλσβινγκ: Αξιωματικός των SS και στενός συνεργάτης του Άντολφ Άιχμαν. Πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και δούλεψε ως το τέλος της ζωής του για τη CIA.

Μετά από δεκαετίες, η ιστορία έρχεται στο φως. Για πρώτη φορά αποκαλύπτεται στις πραγματικές της διαστάσεις. Την ώρα που οι ΗΠΑ ήταν κατηγορούσα αρχή στη δίκη της Νυρεμβέργης, πρόσφεραν οι ίδιες ασφαλές καταφύγιο στους Ναζί εγκληματίες και γίνονταν ο νέος "εργοδότης" τους....Ναζί εγκληματίες πράκτορες της CIA και του FBI.Τα πρώτα στοιχεία που συνέδεαν τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ με πράκτορες και πληροφοριοδότες με ναζιστικό παρελθόν άρχισαν να αναδύονται ήδη από τη δεκαετία του '70. Κατά παράδοξο τρόπο, ποτέ δεν ερευνήθηκαν διεξοδικά από διωκτικές αρχές και μέσα ενημέρωσης. Ένοχη σιωπή κάλυπτε ένα κοινό μυστικό.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, χάρη στις επίμονες "ανασκαφές" ενός αφοσιωμένου στη δημοσιογραφική έρευνα Αμερικανού ρεπόρτερ, του Έρικ Λικτμπλάου (Eric Lichtblau), "ανασκαφές" σε ιστορικά αρχεία, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, συνεντεύξεις πρώην και νυν κυβερνητικών αξιωματούχων και σε πολλές άλλες πηγές στις οποίες επιτράπηκε η πρόσβαση με χρήση του νόμου για την ελευθερία της πληροφόρησης (Freedom of Information Act) αποκαλύπτεται το πραγματικό μέγεθός αυτής της μαύρης σελίδας στο βιβλίο της σύγχρονης αμερικανικής Ιστορίας.

Η στρατολόγηση από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ναζιστών που κατέφυγαν στις ΗΠΑ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι πιστευόταν μέχρι σήμερα και οι αμερικανικές αρχές προσπαθούσαν συστηματικά επί τουλάχιστον μισό αιώνα μετά τον πόλεμο να αποκρύψουν τους δεσμούς τους με τους ανθρώπους του Χίτλερ."Στοιχεία ενεργητικού"...Ρεπόρτερ στους Los Angeles Times για 15 χρόνια πριν ενταχθεί το 2002 στο δημοσιογραφικό δυναμικό των New York Times, ο Λικτμπλάου έχει "πακετάρει" όλη την τελευταία δουλειά του σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με τον τίτλο "Οι Ναζί της διπλανής πόρτας: Πώς η Αμερική έγινε το ασφαλές καταφύγιο για τους ανθρώπους του Χίτλερ".

Όπως αποκαλύπτει ο Λικτμπλάου, τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η CIA και άλλες μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στρατολόγησαν ως πράκτορές τους τουλάχιστον 1.000 Ναζί. Τους χρησιμοποίησαν ως κατασκόπους και πληροφοριοδότες στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Μέχρι και τη δεκαετία του '90, απέκρυπταν συστηματικά το γεγονός. Κάποιοι απ' αυτούς μάλιστα εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ.

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της εποχής μαρτυρούν ότι στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, τη δεκαετία του '50, δύο από τους πιο φανατικούς αντικομμουνιστές υψηλόβαθμους αξιωματούχους των αμερικανικών υπηρεσιών, οι επικεφαλής του FBI Τζον Έντγκαρ Χούβερ και της CIA Άλεν Ντάλες, στρατολογούσαν μαζικά πρώην ναζιστές όλων των βαθμίδων. Τους χαρακτήριζαν "στοιχεία ενεργητικού" στην αντισοβιετική και αντικομμουνιστική εκστρατεία τους.Πίστευαν πως η πληροφοριοδοτική αξία των ναζιστών στην προσπάθεια αντιμετώπισης της Σοβιετικής Ένωσης υπερτερούσε έναντι του "ηθικού κενού", όπως το χαρακτήριζαν, της προσφοράς υπηρεσιών στο Γ' Ράιχ. Η CIA στρατολόγησε μάλιστα τη δεκαετία του '50 έναν πρώην αξιωματικό των Ες-Ες παρά το ότι γνώριζε πως "πιθανώς ήταν ένοχος για ελάσσονα εγκλήματα πολέμου"...

Τα αρχεία της περιόδου που έφερε στο φως η έρευνα του δημοσιογράφου δείχνουν πως ο μεν Ντάλες πίστευε πως οι «μετριοπαθείς» Ναζί «μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι στην Αμερική», ο δε Χούβερ από την πλευρά του ενέκρινε προσωπικά τη στρατολόγηση ναζιστών στο FBI απορρίπτοντας τις κατηγορίες για ανάμειξή τους σε θηριωδίες ως... «σοβιετική προπαγάνδα».Ένοχα κρυμμένα μυστικά.Το 1980, αξιωματούχοι του FBI αρνήθηκαν να δώσουν κατάθεση στους υπεύθυνους του τμήματος δίωξης εγκληματιών πολέμου του ομοσπονδιακού υπουργείου Δικαιοσύνης για 16 ύποπτους Ναζί που ζούσαν στο αμερικανικό έδαφος.

Υπομνήματα της εποχής αποκαλύπτουν πως το "Γραφείο" εμπόδισε τους εισαγγελείς να αποκτήσουν πρόσβαση σε εσωτερικά αρχεία της υπηρεσίας που αφορούσαν τους 16 υπόπτους. Όλοι τους είχαν εργαστεί ως πληροφοριοδότες τουFBI παρέχοντας πληροφορίες για "συμπαθούντες" το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πέντε απ' τους υπόπτους ήταν ακόμα εκείνη την εποχή ενεργοί πληροφοριοδότες του "Γραφείου". Αρνούμενος να παραδώσει τους φακέλους στους δικαστικούς, αξιωματούχος του FBI επισήμαινε σε σχετικό υπόμνημά του "την ανάγκη να προστατευθεί η εμπιστευτικότητα των πηγών πληροφοριών στον μέγιστο δυνατό βαθμό"...

Η σημαντική έρευνα του Λικτμπλάου δεν είναι βέβαια το μοναδικό παράθυρο που προσφέρει «θέα» στο σκοτεινό παρελθόν της Αμερικής σε σχέση με την ανίερη συνεργασία της με μέλη και στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος.Πριν από δέκα χρόνια, το 2004, το ντοκιμαντέρ του συγγραφέα, παραγωγού και σκηνοθέτη Άλεξ Φλάστρερ «Η CIA και οι Ναζί» αποκάλυπτε ότι στην πραγματικότητα περισσότερα από 4.000 στελέχη του χιτλερικού καθεστώτος, ανάμεσά τους στρατιωτικοί, μηχανικοί και επιστήμονες, όχι μόνο δεν δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη, αλλά «προσλήφθηκαν» κιόλας από την αμερικανική κυβέρνηση για να τη βοηθήσουν στον «πόλεμό» της κατά του νέου της εχθρού, της Σοβιετικής Ένωσης...

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών άρχισαν να «φλερτάρουν» με Γερμανούς πιστεύοντας πως ορισμένοι θα μπορούσαν να τους προσφέρουν βοήθεια στην αντικατασκοπία και την τεχνολογία, παραβλέποντας σκόπιμα το γεγονός ότι η εμπειρία και οι ικανότητες αυτών των ατόμων είχαν αποκτηθεί μέσα από εγκλήματα πολέμου. Ένας από αυτούς ήταν κι ο πρώην στρατηγός της Βέρμαχτ Ράινχαρντ Γκέλεν, επικεφαλής της υπηρεσίας αντικατασκοπίας του γερμανικού στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο, στη διάρκεια του πολέμου.

Μετά τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, ο Γκέλεν προσέγγισε τους Αμερικανούς και δημιούργησε δεσμούς μαζί τους που γρήγορα έγιναν στενοί. Οι αμερικανικές υπηρεσίες τον στρατολόγησαν για να κατασκοπεύει τους Σοβιετικούς στη Δυτική Γερμανία αφήνοντας ανέπαφο το δίκτυο των πληροφοριοδοτών του αν και γνώριζαν πολύ καλά πως ήταν μια σφηκοφωλιά ναζιστών και εγκληματιών πολέμου. Σύμφωνα με την ίδια τη CIA, η χρησιμοποίηση της ομάδας Γκέλεν «ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι που ενίσχυσε την (αρνητική) προπαγάνδα του Συμφώνου της Βαρσοβίας (κατά της Δύσης), ενώ παράλληλα έπεσε θύμα καταστροφικών διεισδύσεων από την KGB".

Νέα δεδομένα

Ένα νέο στοιχείο που έρχεται να προσθέσει το βιβλίο του Λικτμπλάου στην ιστορία είναι ότι ορισμένοι από τους Γερμανούς συνεργάτες - πληροφοριοδότες των Αμερικανών μετά τον πόλεμο ήταν υψηλόβαθμα στελέχη των ναζιστικών μηχανισμών. Επρόκειτο δηλαδή για την αφρόκρεμα του καθεστώτος.Ο αξιωματικός των Ες-Ες Ότο Φον Μπόλσβινγκ ήταν μια αντιπροσωπευτική περίπτωση αυτής της κατάστασης. Λοχαγός της SD, της υπηρεσίας πληροφοριών των Ες-Ες και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος -«αδελφής οργάνωσης» της Γκεστάπο- διετέλεσε κορυφαίος σύμβουλος του Άντολφ Άιχμαν, του διαβόητου αρχιτέκτονα της «τελικής λύσης».

Η CIA όχι μόνον τον στρατολόγησε ως πληροφοριοδότη της αλλά βοήθησε τον ίδιο και την οικογένειά του να εγκατασταθούν το 1954 στη Νέα Υόρκη. Η κίνηση μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως «ανταμοιβή για τις πιστές υπηρεσίες που προσέφερε μεταπολεμικά λαμβάνοντας υπόψη τον αβλαβή χαρακτήρα των δραστηριοτήτων του στο (Εθνικοσοσιαλιστικό) κόμμα»...Υπηρεσιακά υπομνήματα της εποχής αποκαλύπτουν πως όταν Ισραηλινοί πράκτορες συνέλαβαν τον Άιχμαν στην Αργεντινή το 1960, ο Φον Μπόλσβινγκ απευθύνθηκε έντρομος στη CIA ζητώντας βοήθεια, λόγω του φόβου ότι οι Ισραηλινοί σύντομα θα ξετρύπωναν και τον ίδιο.

Αλλά δεν ήταν ο μόνος που είχε κυριευτεί από φόβο. Αξιωματούχοι της αμερικανικής υπηρεσίας ανησυχούσαν επίσης έντονα για το ενδεχόμενο σύλληψης του ναζιστή πράκτορά τους με την κατηγορία της συνεργασίας και της συνενοχής στα εγκλήματα του Άιχμαν, γεγονός που θα εξέθετε ανεπανόρθωτα τις ΗΠΑ στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αλλά και του νέου, πιστού συμμάχου που επεδίωκαν να δημιουργήσουν στη Μέση Ανατολή, του Ισραήλ.

Δύο πράκτορες συνάντησαν τον Φον Μπόλσβινγκ το 1961, τη χρονιά που άρχιζε η δίκη του Άιχμαν στο Ισραήλ, και τον διαβεβαίωσαν πως δεν επρόκειτο να αποκαλύψουν τη σχέση του με τον αρχιτέκτονα της «τελικής λύσης». Ο Ναζί εγκληματίας έζησε έτσι ελεύθερος και ανενόχλητος για άλλα 20 χρόνια, ώσπου Αμερικανικοί εισαγγελείς ανακάλυψαν το 1979 την πραγματική ταυτότητα και τον ρόλο του στον πόλεμο και άσκησαν διώξεις εναντίον του. Δέχθηκε να παραιτηθεί της αμερικανικής υπηκοότητας το 1981 για να απελαθεί στη Γερμανία, αλλά λίγους μήνες αργότερα πέθανε. Δεν δικάστηκε ποτέ...http://www.avgi.gr/article/4641695/i-sfikofolia-tis-diplanis-portas

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ: http://anti-neotaxites.blogspot.gr/2014/11/blog-post_744.html#ixzz3IOLriLGq