09/05/2012 — fvasileiou
1. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έφεραν ένα καλό, κατά την εκτίμησή μου, αποτέλεσμα:
Αφενός μεν καταδικάζονταν απερίφραστα και πέραν κάθε αμφιβολίας οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 2 χρόνια καθώς και τα κόμματα και οι πολιτικοί που ταυτίστηκαν μαζί τους κι αφετέρου αναδείχτηκε η πιο φρέσκια πολιτική δύναμη του τόπου, η οποία στάθηκε με συνέπεια απέναντι σε αυτές τις πολιτικές, ο Σύριζα -αν δεν υπήρχε η ΧΑ στη μέση, θα μπορούσαμε να το πανηγυρίσουμε με λιγότερες τύψεις.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι όπως όλα τα ωραία, δεν είναι εύκολο στη διαχείριση. Όπως όλα τα ωραία, θα πρέπει να το προσεγγίσεις με αυτοπεποίθηση και ταπείνωση για να το κερδίσεις και να το χαρείς.
Γιατί η Δημοκρατία έχει αυτή την δυσκολία:Από τη μια σε θέλει δυνατό, να πιστεύεις ότι έχεις την απάντηση στο δεδομένο πρόβλημα, από την άλλη όμως σε θέλει και ταπεινό, να κόψεις τις γωνίες σου για να μπορέσουν να χωρέσουν και οι άλλοι, οι πιο αδύναμοι, σε αυτήν. Διαπραγμάτευση δεν είναι να λέει ο καθένας την άποψή του με ολοένα πιο δυνατή φωνή, αλλά η κάθε πλευρά να εκφράζει με σαφήνεια την αρχική της θέση και να αναζητεί τον άλλον στη μέση. Και για να το πούμε πιο συγκεκριμένα, είναι άλλο πράγμα η προσπάθεια να πείσεις τους πολίτες προεκλογικά και άλλο να επιχειρείς να επιβάλεις την άποψή σου μετεκλογικά στους αντιπάλους σου. Μετεκλογικά δεν επιβάλεις. Μετεκλογικά, αν είσαι ο νικητής, συνθέτεις. Και όσο πιο ευρεία, όσο πιο επιτυχημένη είναι η σύνθεση, τόσο πιο μεγάλο βάθος κοινωνικό, χρονικό, ιστορικό διαθέτει. Χρόνια τώρα ζούμε την στρέβλωση να επιβάλλονται στην κοινωνία, αλλά και στα κόμματα μετεκλογικά διλήμματα και μονόδρομοι από το Σύστημα Εξουσίας, είναι καιρός να απαλλαγούμε από την ανάγκη να συντρίψουμε τον άλλον.
.
2. Συζητούσα χθες στο twitter με οπαδούς του Σύριζα και κατανοώ απολύτως την αγωνία τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν η ΝΔ_ και το Πασόκ προσφέρουν ψήφο ανοχής σε μια αριστερή Κυβέρνηση, ποντάρουν στην αποτυχία της και είναι βέβαιο ότι θα του πετάνε πεπονόφλουδες στον δρόμο -όλοι το ξέρουμε. Αλλά έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, όχι μόνο σε επίπεδο Συγκυβέρνησης ή Κυβέρνησης με ψήφο ανοχής από τους αντιπάλους, αλλά και στο εσωκομματικό πεδίο: λίγες πεπονόφλουδες έχουν ρίξει στον δρόμο του Αλέξη Τσίπρα οι σύντροφοί του, ακόμα και ο πολιτικός του μέντορας; Αλλά ο ίδιος ωρίμασε και δυνάμωσε μέσα από αυτές τις δοκιμασίες, ωφελήθηκε.
Επιπλέον, στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που έγραφε χθες στο twitter ο Νίκος Κοτζιάς: “Κυβέρνηση δεν επείγει γιατί το ζητούν οι δανειστές, αλλά για να βρεθεί τροφή για τους πεινασμένους,εργασία στους ανέργους, να ανακτηθεί η κυριαρχία της χώρας, που βρίσκεται υπο επιτροπεία”.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο περιμένω και ελπίζω ο κ. Τσίπρας αντί να προσπαθεί να διαφυλάξει τα νώτα του, να ανοίγει δρόμους μπροστά του. Ο λαός το θέλει, οι αντίπαλοι του δίνουν την δυνατότητα, οπότε το μόνο ερώτημα είναι αν ο ίδιος και το κόμμα του το μπορούν. Ας συγκροτηθεί μια αριστερή Κυβέρνηση η οποία θα διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας το χρέος, το δάνειο και το Μνημόνιο. Αν τα κόμματα που παρέχουν την ψήφο ανοχής προσπαθήσουν να επαναφέρουν το Μνημόνιο από το παράθυρο, ο λαός θα τα καταδικάσει -όχι μόνο οι οπαδοί του Σύριζα και της Δημάρ, αλλά και όσοι πολίτες με συνέπεια σταθήκαμε απέναντι στο Μνημόνιο αυτά τα 2 χρόνια, όσοι ήμασταν και είμαστε δίπλα στον Σύριζα σε αυτό, αν μη τι άλλο, το θέμα.
.
3. Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει πια κατανοήσει ότι το ιδεολογικό ρεύμα που εκπροσωπεί είναι πλειοψηφικό μόνο ανάμεσα στους σχολιαστές της ιστοσελίδας που και ο ίδιος αρθρογραφεί, αλλά συνεχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Χθες, μετά το άτοπο (ας το πούμε έτσι) αίτημα του κ. Τσίπρα να του ζητήσει να ανακαλέσει την παλιά υπογραφή του και να βάλει μια καινούργια, ζώστηκε τα άρματα και έκανε μια ιδιαίτερα επιθετική δήλωση -η οποία άφηνε παράθυρο ανοιχτό για συνεργασία παρόλα αυτά. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία:
α) Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής είναι η μεγάλη ευκαιρία να ενωθεί ο λαός και μάλιστα κάτω από την ομπρέλα μιας αριστερής Κυβέρνησης με στήριξη από την Δεξιά, αλλά και την Σοσιαλδημοκρατία. Θεωρώ ότι είναι η ιστορική ευκαιρία του Αλ. Τσίπρα, ένα πραγματικά win-win σενάριο. Αντιθέτως, αν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές με δίλημμα πλέον όχι την επικύρωση του Μνημονίου, αλλά Ναι ή Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την μια έχουμε το Κεντροδεξιό Μέτωπο του κ. Σαμαρά κι από την άλλη το Αριστερό τ ου κ. Τσίπρα, ασχέτως αποτελέσματος θα ζήσουμε έναν διχασμό τέτοιας έκτασης, που είχαμε πολλές δεκαετίες να ζήσουμε. Αν συνυπολογίσουμε και την Κρίση, η οποία είναι εδώ και δεν πρόκειται να ξορκιστεί με κανένα εκλογικό αποτέλεσμα, αναρωτιέμαι ποιος είναι εκείνος που θα μπορέσει να διαχειριστεί την δυστυχία που προκάλεσαν η Κρίση και οι πολιτικές του Μνημονίου σε συνδυασμό με μια διασπασμένη κοινωνία.
β) Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να προβάλει ως δική του ιδέα και πρωτοβουλία το Μέτωπο που του επιβάλλεται πρώτα από τα κάτω, την βάση του κόμματος που αρχηγεύει και γενικότερα της Κεντροδεξιάς, και δευτερευόντως από τις άλλες πτέρυγες της ΝΔ_ του. Προσπαθεί επίσης να δείξει ότι εκπροσωπεί την ηγεμονική δύναμη της παράταξης. Όμως μετά την καταστροφική διετή αρχηγία του, η Νέα Δημοκρατία μόνο στο Antinews ψιλοηγεμονεύει και πουθενά αλλού – είναι απλώς το μεγαλύτερο κόμμα στα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. Το να προσέλθουν σε αυτό το κόμμα 2-3 φουσκωμένα Εγώ, όπως του κ. Μάνου ή της κας Μπακογιάννη, ελάχιστα θα διαφοροποιήσουν την κατάσταση. Ένα κόμμα που οι βαρώνοι του πηγαινοέρχονται με στόχο την εξουσία δεν υστερεί απλώς σε ελκυστικότητα, δεν έχει καν λόγο ύπαρξης.
Συμπέρασμα: Για να έχει δυναμική το όποιο Μέτωπο χρειάζεται ιδεολογία και πρόγραμμα και συγκεκριμένους στόχους. Δεν αρκεί η συσπείρωση προσωπικοτήτων εν ονόματι ενός φαντασιακού εν πολλοίς εχθρού.
Επιτέλους, ζούμε στο 2012 και όχι στο 1945 (κι αυτό δεν αφορά μόνο τον κ. Σαμαρά.)
.
4. Ξέρω ότι πέραν των οπαδών που είτε αναλώνονται σε πανηγύρια είτε ετοιμάζονται να ξεθάψουν τα τσεκούρια του πολέμου, πολλοί συμπολίτες μας ανησυχούν αυτές τις μέρες φοβούμενοι ότι μπορούν να χάσουν τα λίγα που τους έχουν απομείνει ή ότι θα παραμείνουν καθηλωμένοι στην απελπισία στην οποία βρίσκονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση, ταυτόχρονα όμως η άποψη ότι η λιτότητα δεν οδηγεί μόνο σε μεγαλύτερη Κρίση βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Μαζί με τις απειλές για άτακτη χρεοκοπία ή έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ, που ακούμε άλλωστε τα 2 τελευταία χρόνια, έρχονται και πολλές βροντερές φωνές συμπαράστασης. Οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και η Γερμανία έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, αλλά στην σύγχρονη διεθνή σκηνή η στυγνή επιβολή έχει κάποια όρια -φαίνεται ότι έχουμε φτάσει σε αυτά ακριβώς τα όρια. Το timing φαντάζει σωστό για να θέσει η Ελλάδα, μια νέα, δυναμική Κυβέρνηση της Ελλάδας τα ζητήματα του χρέους, της ανάπτυξης, της λιτότητας, ελπίζοντας σε μια άμεση ανακούφιση των πολιτών. Οπότε αντί να ανησυχούμε και να παίζουμε το παιχνίδι του κάθε κομματόσκυλου, που ποντάρει στην αγωνία μας για να κερδίσει λίγα ψιχία εξουσίας παραπάνω, ας διατηρούμε την ψυχραιμία και την αισιοδοξία μας.
Ακόμα και τίποτα να μην επιτευχθεί τώρα, πάλι δεν χρειάζεται φόβος και τρόμος. Όπως είχε πει και ένας σοφός στη ζωή και την πολιτική δεν υπάρχουν τελευταίες ευκαιρίες.
1. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έφεραν ένα καλό, κατά την εκτίμησή μου, αποτέλεσμα:
Αφενός μεν καταδικάζονταν απερίφραστα και πέραν κάθε αμφιβολίας οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 2 χρόνια καθώς και τα κόμματα και οι πολιτικοί που ταυτίστηκαν μαζί τους κι αφετέρου αναδείχτηκε η πιο φρέσκια πολιτική δύναμη του τόπου, η οποία στάθηκε με συνέπεια απέναντι σε αυτές τις πολιτικές, ο Σύριζα -αν δεν υπήρχε η ΧΑ στη μέση, θα μπορούσαμε να το πανηγυρίσουμε με λιγότερες τύψεις.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι όπως όλα τα ωραία, δεν είναι εύκολο στη διαχείριση. Όπως όλα τα ωραία, θα πρέπει να το προσεγγίσεις με αυτοπεποίθηση και ταπείνωση για να το κερδίσεις και να το χαρείς.
Γιατί η Δημοκρατία έχει αυτή την δυσκολία:Από τη μια σε θέλει δυνατό, να πιστεύεις ότι έχεις την απάντηση στο δεδομένο πρόβλημα, από την άλλη όμως σε θέλει και ταπεινό, να κόψεις τις γωνίες σου για να μπορέσουν να χωρέσουν και οι άλλοι, οι πιο αδύναμοι, σε αυτήν. Διαπραγμάτευση δεν είναι να λέει ο καθένας την άποψή του με ολοένα πιο δυνατή φωνή, αλλά η κάθε πλευρά να εκφράζει με σαφήνεια την αρχική της θέση και να αναζητεί τον άλλον στη μέση. Και για να το πούμε πιο συγκεκριμένα, είναι άλλο πράγμα η προσπάθεια να πείσεις τους πολίτες προεκλογικά και άλλο να επιχειρείς να επιβάλεις την άποψή σου μετεκλογικά στους αντιπάλους σου. Μετεκλογικά δεν επιβάλεις. Μετεκλογικά, αν είσαι ο νικητής, συνθέτεις. Και όσο πιο ευρεία, όσο πιο επιτυχημένη είναι η σύνθεση, τόσο πιο μεγάλο βάθος κοινωνικό, χρονικό, ιστορικό διαθέτει. Χρόνια τώρα ζούμε την στρέβλωση να επιβάλλονται στην κοινωνία, αλλά και στα κόμματα μετεκλογικά διλήμματα και μονόδρομοι από το Σύστημα Εξουσίας, είναι καιρός να απαλλαγούμε από την ανάγκη να συντρίψουμε τον άλλον.
.
2. Συζητούσα χθες στο twitter με οπαδούς του Σύριζα και κατανοώ απολύτως την αγωνία τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν η ΝΔ_ και το Πασόκ προσφέρουν ψήφο ανοχής σε μια αριστερή Κυβέρνηση, ποντάρουν στην αποτυχία της και είναι βέβαιο ότι θα του πετάνε πεπονόφλουδες στον δρόμο -όλοι το ξέρουμε. Αλλά έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, όχι μόνο σε επίπεδο Συγκυβέρνησης ή Κυβέρνησης με ψήφο ανοχής από τους αντιπάλους, αλλά και στο εσωκομματικό πεδίο: λίγες πεπονόφλουδες έχουν ρίξει στον δρόμο του Αλέξη Τσίπρα οι σύντροφοί του, ακόμα και ο πολιτικός του μέντορας; Αλλά ο ίδιος ωρίμασε και δυνάμωσε μέσα από αυτές τις δοκιμασίες, ωφελήθηκε.
Επιπλέον, στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που έγραφε χθες στο twitter ο Νίκος Κοτζιάς: “Κυβέρνηση δεν επείγει γιατί το ζητούν οι δανειστές, αλλά για να βρεθεί τροφή για τους πεινασμένους,εργασία στους ανέργους, να ανακτηθεί η κυριαρχία της χώρας, που βρίσκεται υπο επιτροπεία”.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο περιμένω και ελπίζω ο κ. Τσίπρας αντί να προσπαθεί να διαφυλάξει τα νώτα του, να ανοίγει δρόμους μπροστά του. Ο λαός το θέλει, οι αντίπαλοι του δίνουν την δυνατότητα, οπότε το μόνο ερώτημα είναι αν ο ίδιος και το κόμμα του το μπορούν. Ας συγκροτηθεί μια αριστερή Κυβέρνηση η οποία θα διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας το χρέος, το δάνειο και το Μνημόνιο. Αν τα κόμματα που παρέχουν την ψήφο ανοχής προσπαθήσουν να επαναφέρουν το Μνημόνιο από το παράθυρο, ο λαός θα τα καταδικάσει -όχι μόνο οι οπαδοί του Σύριζα και της Δημάρ, αλλά και όσοι πολίτες με συνέπεια σταθήκαμε απέναντι στο Μνημόνιο αυτά τα 2 χρόνια, όσοι ήμασταν και είμαστε δίπλα στον Σύριζα σε αυτό, αν μη τι άλλο, το θέμα.
.
3. Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει πια κατανοήσει ότι το ιδεολογικό ρεύμα που εκπροσωπεί είναι πλειοψηφικό μόνο ανάμεσα στους σχολιαστές της ιστοσελίδας που και ο ίδιος αρθρογραφεί, αλλά συνεχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Χθες, μετά το άτοπο (ας το πούμε έτσι) αίτημα του κ. Τσίπρα να του ζητήσει να ανακαλέσει την παλιά υπογραφή του και να βάλει μια καινούργια, ζώστηκε τα άρματα και έκανε μια ιδιαίτερα επιθετική δήλωση -η οποία άφηνε παράθυρο ανοιχτό για συνεργασία παρόλα αυτά. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία:
α) Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής είναι η μεγάλη ευκαιρία να ενωθεί ο λαός και μάλιστα κάτω από την ομπρέλα μιας αριστερής Κυβέρνησης με στήριξη από την Δεξιά, αλλά και την Σοσιαλδημοκρατία. Θεωρώ ότι είναι η ιστορική ευκαιρία του Αλ. Τσίπρα, ένα πραγματικά win-win σενάριο. Αντιθέτως, αν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές με δίλημμα πλέον όχι την επικύρωση του Μνημονίου, αλλά Ναι ή Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την μια έχουμε το Κεντροδεξιό Μέτωπο του κ. Σαμαρά κι από την άλλη το Αριστερό τ ου κ. Τσίπρα, ασχέτως αποτελέσματος θα ζήσουμε έναν διχασμό τέτοιας έκτασης, που είχαμε πολλές δεκαετίες να ζήσουμε. Αν συνυπολογίσουμε και την Κρίση, η οποία είναι εδώ και δεν πρόκειται να ξορκιστεί με κανένα εκλογικό αποτέλεσμα, αναρωτιέμαι ποιος είναι εκείνος που θα μπορέσει να διαχειριστεί την δυστυχία που προκάλεσαν η Κρίση και οι πολιτικές του Μνημονίου σε συνδυασμό με μια διασπασμένη κοινωνία.
β) Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να προβάλει ως δική του ιδέα και πρωτοβουλία το Μέτωπο που του επιβάλλεται πρώτα από τα κάτω, την βάση του κόμματος που αρχηγεύει και γενικότερα της Κεντροδεξιάς, και δευτερευόντως από τις άλλες πτέρυγες της ΝΔ_ του. Προσπαθεί επίσης να δείξει ότι εκπροσωπεί την ηγεμονική δύναμη της παράταξης. Όμως μετά την καταστροφική διετή αρχηγία του, η Νέα Δημοκρατία μόνο στο Antinews ψιλοηγεμονεύει και πουθενά αλλού – είναι απλώς το μεγαλύτερο κόμμα στα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. Το να προσέλθουν σε αυτό το κόμμα 2-3 φουσκωμένα Εγώ, όπως του κ. Μάνου ή της κας Μπακογιάννη, ελάχιστα θα διαφοροποιήσουν την κατάσταση. Ένα κόμμα που οι βαρώνοι του πηγαινοέρχονται με στόχο την εξουσία δεν υστερεί απλώς σε ελκυστικότητα, δεν έχει καν λόγο ύπαρξης.
Συμπέρασμα: Για να έχει δυναμική το όποιο Μέτωπο χρειάζεται ιδεολογία και πρόγραμμα και συγκεκριμένους στόχους. Δεν αρκεί η συσπείρωση προσωπικοτήτων εν ονόματι ενός φαντασιακού εν πολλοίς εχθρού.
Επιτέλους, ζούμε στο 2012 και όχι στο 1945 (κι αυτό δεν αφορά μόνο τον κ. Σαμαρά.)
.
4. Ξέρω ότι πέραν των οπαδών που είτε αναλώνονται σε πανηγύρια είτε ετοιμάζονται να ξεθάψουν τα τσεκούρια του πολέμου, πολλοί συμπολίτες μας ανησυχούν αυτές τις μέρες φοβούμενοι ότι μπορούν να χάσουν τα λίγα που τους έχουν απομείνει ή ότι θα παραμείνουν καθηλωμένοι στην απελπισία στην οποία βρίσκονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση, ταυτόχρονα όμως η άποψη ότι η λιτότητα δεν οδηγεί μόνο σε μεγαλύτερη Κρίση βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Μαζί με τις απειλές για άτακτη χρεοκοπία ή έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ, που ακούμε άλλωστε τα 2 τελευταία χρόνια, έρχονται και πολλές βροντερές φωνές συμπαράστασης. Οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και η Γερμανία έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, αλλά στην σύγχρονη διεθνή σκηνή η στυγνή επιβολή έχει κάποια όρια -φαίνεται ότι έχουμε φτάσει σε αυτά ακριβώς τα όρια. Το timing φαντάζει σωστό για να θέσει η Ελλάδα, μια νέα, δυναμική Κυβέρνηση της Ελλάδας τα ζητήματα του χρέους, της ανάπτυξης, της λιτότητας, ελπίζοντας σε μια άμεση ανακούφιση των πολιτών. Οπότε αντί να ανησυχούμε και να παίζουμε το παιχνίδι του κάθε κομματόσκυλου, που ποντάρει στην αγωνία μας για να κερδίσει λίγα ψιχία εξουσίας παραπάνω, ας διατηρούμε την ψυχραιμία και την αισιοδοξία μας.
Ακόμα και τίποτα να μην επιτευχθεί τώρα, πάλι δεν χρειάζεται φόβος και τρόμος. Όπως είχε πει και ένας σοφός στη ζωή και την πολιτική δεν υπάρχουν τελευταίες ευκαιρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου