Κάθε χρόνο τέτοια μέρα δυο κατηγορίες συμπολιτών μας εκφράζουν την έντονη δυσφορία τους.
Πρώτα-πρώτα οι Χριστιανοί.
Μερικοί απ’ αυτούς κάνουν σαν να τους πήραν την μπουκιά μέσα από το στόμα: Τι δουλειά έχει στα μέρη μας αυτός ο ξενόφερτος άγιος; Και είναι όντως άγιος ή ένα εμπορικό κατασκεύασμα σαν τον Σάντα; Και εν πάσι περιπτώσει ποιο το νόημα αυτής της γιορτής; Μερικοί μάλιστα μπαίνουν στην διαδικασία να αντιπροτείνουν «δικούς μας» αγίους, εφάμιλλους των ευρωπαϊκών, για να εορτάζει ελληνοπρεπώς η νεολαία μας τους έρωτές της.
Έχουν άδικο. Η μνήμη του αγ. Βαλεντίνου τιμάται και από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού είναι μάρτυρας του 3ουαιώνα, προ του Σχίσματος δηλαδή. Η γιορτή των ερωτευμένων έχει βέβαια τις ρίζες της στις αυλές των φεουδαρχών και τις μπαλάντες των τροβαδούρων του Μεσαίωνα, θέριεψε όμως μετά τον θάνατο του Ροδόλφου Βαλεντίνου, του πρώτου κινηματογραφικού sex symbol -με άλλα λόγια δεν έχει όντως σχέση με την παράδοση. Όπως δεν έχει σχέση με την παράδοση και ο αγ. Υάκινθος ως άγιος των ερωτευμένων ή όποιος άλλος φιλοδοξεί να πάρει τη θέση του Βαλεντίνου στα καθ’ ημάς. Κι αυτό γιατί οι ζωές μας δεν έχουν σχέση με τη ζωή του παραδοσιακού ανθρώπου.
Γκρινιάζουν επίσης κι όσοι ενοχλούνται από τον χαρακτήρα της γιορτής.
Κάθε χρόνο τα ίδια επιχειρήματα εναντίον του καταναλωτισμού και της εμπορευματικοποίησης του έρωτα. Οι πιο μερακλήδες μάλιστα απαιτούν οι ερωτευμένοι να γιορτάζουν κάθε μέρα και όχι μόνο μια τον χρόνο.
Όμως αφού ο πολιτισμός μας είναι καταναλωτικός, οι ζωές μας είναι καταναλωτικές, πώς μπορεί ο έρωτάς μας να μην είναι κι αυτός καταναλωτικός; Ακόμα κι αν δεν υποκύψουμε στα λούτρινα, τα λουλούδια και τα (υπέροχα) σοκολατάκια, ο καταναλωτισμός είναι εδώ, γύρω μας, μέσα μας, παντού. Η επισήμανση και -χειρότερα- η καταγγελία της εμπορευματικοποίησης του έρωτα (ή της αγιότητας, αν θέλετε) δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Γιατί κι αυτή είναι αποτέλεσμα ενός νοήματος. Για να πάψει να υπάρχει ή, έστω, για να πιάσει τόπο η καταγγελία της, πρέπει να έχεις να αντιπροτείνεις ένα άλλο νόημα -εννοώ νόημα που μπορεί να πιάσει τόπο σήμερα όχι που υπήρξε κάποτε (ή νομίζεται ότι κάποτε υπήρξε…)
.
Συμπέρασμα δεν έχω.
Προσωπικά, αν με ρωτάτε, η 14η Φεβρουαρίου για μένα είναι μια ακόμα άβολη ημέρα, μαζί με τα γενέθλιά μου, την ονομαστική μου εορτή, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τις Απόκριες, την Μεγαλοβδομάδα και το Πάσχα, την 28ηΟκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, και την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης. Την ζω όσο πιο κανονικά μπορώ και προχωράω στην επόμενη θεωρώντας πως η μάχη, αν διεξάγεται, θα κριθεί αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου