ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Η ανταγωνιστικότητα των χωρών της Ευρωζώνης και ειδικά του ευρωπαϊκού νότου θυσιάστηκε, με τη συνενοχή της ΕΚΤ, για να διασωθεί η Γερμανία – ενώ η Ελλάδα συνιστά την Αχίλλειο πτέρνα της, οπότε πρέπει είτε να υποταχθεί, είτε να εκδιωχθεί

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

«Τα πρώην φεουδαρχικά και αποικιοκρατικά κράτη της κεντρικής Ευρώπης χαιρετίζονται ως «σφύζουσες» δημοκρατίες, καταπιεστικά καθεστώτα περιγράφονται σαν μετριοπαθείς και ανεκτικές χώρες, ενώ τα εθνικά κράτη δαιμονοποιούνται αδιάκοπα – με τα εγχώρια, εναλλακτικά αναπτυξιακά, οικονομικά και κοινωνικά τους μοντέλα, να αμαυρώνονται και να περιγράφονται με το χειρότερο δυνατό τρόπο» (Αντρέ Βάϊτσεκ)

Άρθρο    

Είμαστε βέβαιοι πως εάν η κυβέρνηση δεν κάνει ξανά μία πολύ μεγάλη ανοησία, κατά τη διάρκεια των νέων διαπραγματεύσεων, η Ελλάδα θα τα καταφέρει να επιτύχει εκείνη τη βιώσιμη λύση που ακριβώς της χρειάζεται – αν και δεν πιστεύουμε τις αντικρουόμενες ειδήσεις ορισμένων γερμανικών ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες όλα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας (η αποχώρηση του ΔΝΤ, ο τορπιλισμός της συμφωνίας εκ μέρους του επειδή δεν θέλει να αντικατασταθεί ο περιορισμός των συντάξεων κατά 400 εκ. € με την αντίστοιχη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, η μη αποδοχή πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 0,8% αντί 1% κοκ.) είναι ένα θέατρο, πίσω από το οποίο κρύβονται εναλλακτικά τα εξής:

(α)  Είτε η προσπάθεια της Ευρωζώνης να διώξει το ΔΝΤ από την «επικράτεια της», κατ’ επέκταση της Γερμανίας να απομακρύνει τις Η.Π.Α. από την Ευρώπη, έτσι ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί – όπως συμπεραίνεται από τη γερμανική εφημερίδα FAS, σύμφωνα με την οποία είναι παράδοξο να αποφασίζει μία μη εκλεγμένη οργάνωση (ΔΝΤ) για το μέλλον της Ευρώπης (πηγή).

(β)  Είτε η προετοιμασία μίας κρυφής διαγραφής κατ’ εντολή των Η.Π.Α., λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας,σύμφωνα με την οποία θα «εξαφανιστούν» κατά κάποιον τρόπο ελληνικά χρέη ύψους 174 δις € ή 43,2% του χρέους, μέσω εγγραφών και συμψηφιστικών καταχωρήσεων στους ευρωπαϊκούς λογαριασμούς ELA και Target II – ενώ ταυτόχρονα θα συμφωνήσει η Τρόικα με την Ελλάδα ένα θεωρητικό πρωτογενές πλεόνασμα, μέσω του οποίου θα είναι εφικτή η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους (πηγή).

(γ)  Είτε ο φόβος της Γερμανίας, όσον αφορά μία ενδεχόμενη κατάρρευση της Deutsche Bank σε περίπτωση στάσης πληρωμών της Ελλάδας – λόγω του ότι είναι εκτεθειμένη σε παράγωγα προϊόντα, πιθανότατα και σε CDS, τα οποία έχουν άμεση σχέση με τη χώρα μας (άρθρο).

(δ)  Είτε η άρνηση της καγκελαρίου να συνδέσει το όνομα της με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η οποία αναμφίβολα θα οδηγούσε, αργά ή γρήγορα, στη διάλυση της – γεγονός που έχει προκαλέσει τη σύγκρουση της με τον κ.Σόιμπλε, ο οποίος επιμένει στην πλήρη υποταγή της Ελλάδας στο πρόγραμμα, με μοναδική εναλλακτική λύση την εκδίωξη της (take it or leave it).

Κατά την άποψη μας τώρα και ανεξάρτητα από τις παραπάνω «πληροφορίες» των ΜΜΕ, τις οποίες δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε, το μεγάλο χαρτί της κυβέρνησης στο πόκερ των διαπραγματεύσεων δεν είναι άλλο από το βρώμικο, μικρό μυστικό της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους – η οποία δεν οφείλεται προφανώς στο ότι οι Ισπανοί είναι τεμπέληδες, οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι σπάταλοι, οι Ιρλανδοί αλκοολικοί ή οι Έλληνες διαφθαρμένοι, αλλά στην πολιτική του μερκαντιλισμού (ανάλυση) που υιοθέτησε η Γερμανία, αμέσως μετά την ίδρυση της Ευρωζώνης.

Η γενεσιουργός αιτία της κρίσης

Ειδικότερα, η σημερινή ισχυρή θέση της Γερμανίας στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (ύψους 215,3 δις € ή 7,4% του ΑΕΠ της, με απόσταση το μεγαλύτερο παγκοσμίως), καθώς επίσης η αδυναμία των Ισπανών, των Ιταλών, των Ελλήνων κοκ., είναι το άμεσο αποτέλεσμα της υιοθέτησης του κοινού νομίσματος το 1999 – σε συνδυασμό με την πολιτική της ΕΚΤ, η οποία ήταν προσανατολισμένη στους οικονομικούς δείκτες, καθώς επίσης στις ανάγκες της Γερμανίας, εις βάρος όλων των άλλων.

Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από μία μικρή ιστορική αναδρομή στο έτος 2000, όπου η Γερμανία ήταν «ο μεγάλος άρρωστος» της Ευρωζώνης, αδυνατώντας να επιτύχει ρυθμό ανάπτυξης άνω του 2% - ενώ είχε υποστεί μεγάλες ζημίες από το σπάσιμο της φούσκας του διαδικτύου, με το τεχνολογικό χρηματιστήριο της (Νέα Αγορά) να καταρρέει κατά -96%!

Η συνέπεια αυτού του σοκ ήταν η συρρίκνωση της γερμανικής οικονομίας έως το 2003, όπου δεν επρόκειτο για μία φυσιολογική υποχώρηση, αλλά για μία εξαιρετικά επικίνδυνη «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση) – όπως αυτή, από την οποία υποφέρουν σήμερα όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωζώνης, η Ιαπωνία μετά το 1990 κοκ.

Μία χώρα τώρα μπορεί να πέσει στην παγίδα της ύφεσης ισολογισμών, όταν το προηγούμενο χρονικό διάστημα έχει βιώσει μία υπερβολική αύξηση του ιδιωτικού χρέους της – ενώ εμφανίζεται όταν αλλάζουν οι διαθέσεις των καταναλωτών, με αποτέλεσμα να μειώνουν τις δαπάνες τους, να υποχωρεί το ΑΕΠ της χώρας, να περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου κλπ.

Αυτό ακριβώς συνέβη στη Γερμανία, όπου οι διαθέσεις άλλαξαν μετά το σπάσιμο της φούσκας του διαδικτύου – οπότε η χώρα απειλήθηκε με αποπληθωρισμό. Η ΕΚΤ όμως τότε, χωρίς να ενδιαφερθεί καθόλου για τα υπόλοιπα κράτη, άνοιξε τους νομισματικούς κρουνούς, αύξησε τη ρευστότητα δηλαδή μειώνοντας παράλληλα τα βασικά επιτόκια (από το 4,75% το 2001 στο 2,0% το 2003), διασώζοντας της Γερμανία και οδηγώντας στην καταστροφή τις χώρες του Νότου – οι οποίες πλημμύρισαν από φθηνά χρήματα, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία κατά 107% από το 2000 έως το 2005, στην Ιρλανδία κατά 76%, ενώ στη Γερμανία μειώθηκαν κατά 8%.

Χωρίς να επεκταθούμε σε κουραστικές οικονομικές λεπτομέρειες, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας, στο οποίο είχε βυθιστεί από το 1990 (γράφημα), μετατράπηκε, με την εκούσια βοήθεια της ΕΚΤ και την ακούσια των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, σε πλεόνασμα - με αποτέλεσμα να απομυζούνται σήμερα όλες οι χώρες της Ευρωζώνης.

Μεταφορικά, υπάρχει μία βδέλλα που απορροφά το αίμα τους, με λογικό επακόλουθο τη μετατροπή τους σε προτεκτοράτα – δια της μεθόδου της ειρηνικής διείσδυσης που σίγουρα θα ονειρευόταν ο Χίτλερ. Με απλά λόγια λοιπόν, η ανταγωνιστικότητα των χωρών της Ευρωζώνης και ειδικά του ευρωπαϊκού νότου θυσιάστηκε, με τη συνενοχή της ΕΚΤ, για να διασωθεί η Γερμανία.

Αλήθειες και ψέματα

Οι Γερμανοί πολιτικοί βέβαια υποστηρίζουν, συχνά και ευχαριστημένα ότι, η οικονομία της χώρας τους είναι τόσο ανταγωνιστική, επειδή υιοθέτησαν σκληρές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στις υπηρεσίες (Hartz I έως IV) – θέλοντας να επιβάλλουν κάτι ανάλογο σήμερα, σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και ειδικά στην Ελλάδα.

Φυσικά οι αλλαγές αυτές συνέβαλλαν, αλλά δεν αποτελούν τη μοναδική εξήγηση, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή: Nomura research) – αφού, εάν δεν είχε βοηθηθεί επαίσχυντα η χώρα από την ΕΚΤ, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί εις βάρος όλων των υπολοίπων εταίρων της, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα.

.

.

Το γράφημα αφορά το υπόλοιπο του πλεονάσματος εξωτερικών συναλλαγών της Γερμανίας με τις χώρες της Ευρωζώνης (μπλε καμπύλη), με τις Η.Π.Α. (κόκκινη) και με την Ασία (πράσινη) – σύμφωνα με το οποίο, μετά την υιοθέτηση του ευρώ, καθώς επίσης με τη βοήθεια της εξτρεμιστικά χαλαρής νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ, αυξήθηκαν κυρίως τα πλεονάσματα της Γερμανίας απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ παρέμειναν σχεδόν σταθερά ως προς τις Η.Π.Α. και την Ασία.

Εάν λοιπόν η Γερμανία είχε γίνει πιο ανταγωνιστική παγκοσμίως λόγω των μεταρρυθμίσεων που είχε υιοθετήσει, τότε θα έπρεπε να είχαν αυξηθεί τα πλεονάσματα της ανάλογα απέναντι στις Η.Π.Α. και την Ασία – κάτι που δεν συνέβη, τουλάχιστον έως το 2010/11, όπου η χρηματοπιστωτική κρίση, σε συνδυασμό με την πολιτική λιτότητας της Γερμανίας, απέναντι στην επεκτατική νομισματική πολιτική των χωρών εκτός Ευρώπης, συνέβαλλε στην ενδυνάμωση της.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, έχει πλέον τεκμηριωθεί ότι, η Γερμανία ανάκτησε την οικονομική της ισχύ μετά το 2000, αυξάνοντας τις εξαγωγές της στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – κυρίως με τη βοήθεια της ΕΚΤ, λόγω της οποίας έγινε ανταγωνιστικότερη, καταστρέφοντας μεθοδικά την ανταγωνιστικότητα των εταίρων της.

Μετά το 2011 τώρα, η Γερμανία προσπαθεί, ξανά με τη βοήθεια της ΕΚΤ και εις βάρος των εταίρων της, να καταστρέψει την ανταγωνιστικότητα των άλλων χωρών του πλανήτη – επιβάλλοντας μία πολιτική εξαντλητικής λιτότητας στην Ευρώπη, την οποία θεωρεί πλέον έδαφος της, αυτοκρατορία της.

Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιεί, συνιστά λόγω της «ανυπακοής» της την Αχίλλειο πτέρνα της – οπότε η Γερμανία θα κάνει ότι μπορεί για να «καταπνίξει» την αντίδραση της. Εν ανάγκη ακόμη και να τη διώξει, κυρίως επειδή θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο τη «μετάσταση» της (πολιτικής) επανάστασης στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένου του δικού της πληθυσμού.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια πως η Ελλάδα δεν έκανε μεγάλα λάθη στο παρελθόν, τα οποία συνεχίζονται στο παρόν – αλλά ότι,δεν είναι η μοναδική υπεύθυνη για την κακή της οικονομική κατάσταση, πως πολλές άλλες χώρες θα ακολουθήσουν, καθώς επίσης ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί το πρόβλημα του χρέους που αντιμετωπίζει, για την οριστική υποδούλωση της.

.

Σημείωση: Θα μπορούσε να έχει αυτά τα πλεονάσματα η Γερμανία χωρίς το ευρώ; Σε καμία περίπτωση, αφού το μάρκο θα ανατιμούταν - οπότε οι εισαγωγές της θα αυξάνονταν και οι εξαγωγές της θα μειώνονταν.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να εφαρμόσει την ίδια πολιτική; Ασφαλώς, εάν η Γερμανία αύξανε τους μισθούς των εργαζομένων της, καθώς επίσης τις δημόσιες δαπάνες, μειώνοντας τους φόρους (εσωτερική ανατίμηση) – οπότε θα αυξάνονταν οι εισαγωγές της από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, θα ξόδευαν περισσότερο οι τουρίστες κοκ. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έχει ήδη υποχρεωθεί να εφαρμόσει την εσωτερική υποτίμηση – όπως η Γερμανία μετά το 2000.

Θα το κάνει η Γερμανία; Θεωρείται απίθανο, αφού δεν είναι καθόλου αλληλέγγυα – γεγονός που τελικά θα της στερήσει την ηγεμονική της θέση. Αντίθετα η Κίνα, κυρίως λόγω του παλαιού πολιτισμού της, έχει μειώσει τα πλεονάσματα της, εισάγοντας περισσότερα από τις γύρω χώρες – οπότε θα αναρριχηθεί σύντομα στην πρώτη θέση του πλανήτη.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία